سؤولان جشنواره امسال مرحمت فرمودند و برای رفت و آمد اهالی رسانه به پردیس ملت، با یكی از این تاكسی‌های اینترنتی قرارداد امضا كردند؛ به طوری كه می‌توان با 60 درصد تخفیف در كرایه این تاكسی‌ها دو بار در روز به سینمای رسانه رفت و آمد داشته باشیم. دست‌شان درد نكند. از لغو سفرهای هرازگاهی برخی راننده‌ها و انتظار گاه طولانی برای جست‌وجو و آمدن این تاكسی‌ها (99 درصدشان هم پراید سفید) كه بگذریم، از سوالات فراوان و ادعاهای سینمایی عجیب و غریب این سفیران نمی‌شود گذشت. بله، سفیر؛ وقتی برنامه در حال جست‌وجوی راننده است، آنجا روی صفحه می‌نویسد «در حال ارسال درخواست به شش (یا هر تعداد دیگر) سفیر نزدیك شما» كه آدم بیشتر فكر می‌كند دیپلماتی چیزی است و به‌زودی قرار است با سفیران كشورهای مختلف دیدار كند! خلاصه این‌كه وقتی سرانجام سوار تاكسی اینترنتی می‌شویم و سفیر و راننده محترم، آن مسیریابِ اسمشو نبر را روشن می‌كند و می‌گوید: «همه‌چی آماده‌س. بزن بریم!»، مكالمه این‌گونه با شوق و نیش تا بناگوش باز از سوی سفیر آغاز می‌شود: جشنواره بودی؟ من هم خسته از دیدن فیلم‌های كسالت‌بار جشنواره با بی‌حوصلگی می‌گویم بله. سفیر ادامه می‌دهد: آخه چرا فیلمای ایران مزخرفه؟! آدم فیلم خارجی می‌بینه كیف می‌كنه. من هم بی‌حوصله تایید می‌كنم: بله. سفیر باز می‌پرسد: شما كارِت چیه؟ می‌گویم: خبرنگار سینما هستم. سفیر می‌خندد و سرش را یكهو برمی‌گرداند سمت من: همه این هنرپیشه‌ها رو می‌بینی دیگه از نزدیك! می‌گویم: بعضی اوقات بعضیاشون رو. كارمونه دیگه، برای مصاحبه. سفیر ول كن نیست: گلزار چقدر برای هر فیلم می‌گیره؟! در حالی كه دارم خودم را با گوشی و چرخیدن در اینستاگرام سرگرم می‌كنم و نگاهی به اخبار جشنواره می‌اندازم، جواب می‌دهم: نمی‌دونم والا. سفیر می‌گوید: ده‌نمكی امسال فیلم نداره تو جشنواره؟! می‌گویم: نه، چطور؟ شما دوست دارین فیلم‌های ده‌نمكی رو؟ جواب می‌دهد: آره، اون فیلمی كه اكبر عبدی بازی می‌كرد با اون دختره كیه روسری قرمز داشت؟! می‌گویم: الناز شاكردوست؛ فكر كنم رسوایی رو می‌گید. سرتكان می‌دهد: من اسم فیلم‌ها رو یادم نمی‌مونه، شاید. می‌خواهم زیر پست یكی از دوستان كامنتی بگذارم كه سفیر ناگهان و بعد از چند دقیقه سكوت می‌پرسد: آقا! آخرش ما نفهمیدیم اون صحنه فیلمِ چی بود؟ این‌كه كارگردانه كه اسكار گرفته، ساخته بود تو حموم، تجاوز كرد یا تعرض؟! می‌گویم: فیلم فروشنده اصغر فرهادی رو می‌گید. سفیر: آره! تو كه اینكاره‌ای فهمیدی؟! جواب می‌دهم: قرار هم نبود بفهمیم چه اتفاقی دقیقا افتاد. حرف فیلم چیز دیگه‌ایه. سفیر قبول ندارد: چه حرف دیگه‌ای داداش؟ البته فكر كنم تقصیر كارگردانم نباشه خیلی. اینا سانسورم زیاد می‌كنن! برای فرار از ادامه بحث‌های تخصصی سینمایی، الكی مثلا شماره‌ای می‌گیرم و مشغول صحبت می‌شوم. وقتی می‌بینم به نزدیكی مقصد رسیدیم، مثلا خداحافظی می‌كنم. بعد دوباره مشغول گوشی تلفنم می‌شوم و چند ثانیه‌ای در سكوت می‌گذرد كه سفیر محترم می‌گوید: آقای خبرنگار سینما، فقط قربونت یه وقت اینترنتی پرداخت نكنی.