امیدوارم همان‌طور كه موقع تماشای این فیلم‌های پیشنهادی و احتمالا دیدن انبوه فیلم و سریال‌های دیگر، لپ‌تاپ و متعلقاتش و تلویزیون و ریموت كنترل و كابل
اچ دی ام آی و هر وسیله دیگر تماشای فیلم را با احتیاط ضدعفونی می‌كنید، برای مطالعات سینمایی و غیرسینمایی هم از رعایت نكات بهداشتی غافل نشوید و سالم‌ترین شكل تورق را داشته باشید!
عجالتا پیشنهاد مطالعاتی ما در زمینه سینما اینها هستند، هرچند می‌دانیم حتما شما هم انتخاب‌های خوب خودتان را هم دارید. اگر از كتابخوان‌های حرفه‌ای سینما هستید، لابد كتاب‌های مشهوری چون گفت‌وگو با بیلی وایلدر، سرگذشت من (چارلی چاپلین) و سینما به روایت هیچكاك و... را خوانده اید؛ بنابراین كتاب‌های تازه‌تر را به شما پیشنهاد می‌كنیم؛ از جمله مجموعه كتاب‌های سینمایی نشر بیدگل مثل ژانر وحشت، سینمای فانتزی و موج نوی فرانسه.
همین‌طور برسون از زبان برسون از نشر شوند، دوربین مولف (حسین جعفریان) از نشر چشمه و مجموعه كتاب‌های كینو ــ آگورا به سرپرستی مازیار اسلامی از نشر لگا.
ویژه‌نامه‌های نوروزی مجله‌های فیلم، فیلمخانه و سینما و ادبیات را هم فراموش نكنید كه پر از نوشته‌های خواندنی است، به‌خصوص فیلمخانه كه ویژه نامه جذابی تدارك دیده با موضوع «سفر در سینما» و حالا كه به دلیل شیوع كرونا، سفر میسر نیست چه بهتر با خواندن درباره فیلم‌های سفرمحور و احیانا تماشای آنها، پاسخگوی نیاز نوروزی‌مان باشیم.
مجله «سروش»: به تازگی سروش هفتگی با نقد جشنواره فیلم فجر منتشر شده و روی پیشخوان مطبوعات آمده است. در این شماره به حاشیه‌های خارج از متن جشنواره نگاهی شده و همچنین در قاب نقد ویژه‌نامه سینمایی جشنواره به سراغ بازیگران، کارگردانان، نویسندگان و منتقدین این دوره از جشنواره فیلم فجر رفته اند تا برای مخاطبان خود فضایی از جشنواره سال جاری را
ترسیم کنند.

جهــــان داستـــان
 داستان‌ها جهان را به جای قشنگ‌تری تبدیل می‌كنند و ما را می‌برند به جهان‌هایی كه هرگز در آنها نزیسته‌ایم. داستان‌ها به ما فرصت زندگی‌های دوباره و دوباره، اصلا چند باره می‌دهند. در همین روزهای كرونایی كه همه‌مان حسابی ترسیده بودیم حكایتی از مخزن‌الاسرار دلم را آرام كرد. جناب آقای نظامی گنجوی در صفحات پایانی كتابش این‌طور می‌گوید كه كار دو حكیم به دشمنی كشیده و قرار می‌شود هر یك زهری كشنده بیابد و دیگری را هلاك كند. حكیم اول، گلی از باغچه می‌چیند و حكیم دوم زهری كشنده از دیار هندوستان را می‌یابد. روز موعود می‌رسد، دو حكیم مقابل هم می‌ایستند و آنچه دیگری تدارك دیده را نوش جان می‌كنند! آن كه زهر می‌خورد زنده می‌ماند و آن كه گل زرد باغچه را می‌خورد، می‌میرد! حكیم ترسو مرد و حكیم شجاعی كه مطمئن بود هیچ چیز نمی‌كشدش زنده ماند! كجا جز ادبیات می‌شود شجاعت را زیست و دید ترس با آدمیزاد چه می‌كند؟ هیچ جا. و این تجربه‌ها را جز خودمان چه كسی می‌تواند تقدیم‌مان كند؟ هیچ كس. اگر زنده باشم سال دیگر بیشتر می‌خوانم. بیشتر داستان می‌خوانم و جهان‌های بیشتری را زندگی می‌كنم. از كل سال همین را فهمیده ام، مگر همین چیز كمی است؟



تنهـــای منظـــره
گاهی بی‌خودی آدم هوای جاهایی را می‌كند كه هزار بار رفته است. یا مثلا گاهی بی‌خودی هوس خواندن كتاب‌هایی را می‌كند كه هزار بار خوانده است. كلمه به كلمه، لغت به لغت، بیت به بیت شعرها و داستان‌هایش را از حفظ می‌داند اما بازهم هوای خواندنش را دارد. بی‌خودی هوس می‌كند دوباره بزند بیرون تا ترانه خواننده‌ای، آهنگ نوازنده‌ای را بشنود كه سال‌هاست دارد گوش می‌كند و اصلا خسته نشده است. اصلا آدم گاهی «بی‌خودی» كارهایی می‌كند كه هیچ‌گاه «باخودی»‌اش مزه نمی‌دهد. مثلا شبانه هوس می‌كند فردایش را روی مرداب انزلی توی قایقی بخوابد و به سر و صداهای عجیب و غریب مرداب دل بسپارد. چراكه این كار را مثلا سال‌ها پیش كرده و چقدر هم چسبیده بود. یا شبانه راهی كویر شود و شب روی رمل‌های داغ كویر راه برود، دراز بكشد و به آسمان دیوانه پر‌ستاره نگاه كند. زخمه‌های كمانچه‌ای را گوش كند كه حتما نوازنده‌اش زیر همان آسمان پرستاره كویر نشسته بوده و نواخته است. یا بی‌هوا بزند به كوه. سكوت وهم‌انگیز شبانه كوه هوش از سر آدم می‌برد. آدم را بی‌خودی گرفتار می‌كند. یا اصلا بار و كوله‌اش را ببندد برود ترمینال و دلش هرجا كه خواست برود. چند ساعت بعدش چشم چشم كند توی جاده‌ای كه قرار است او را جایی برساند كه دلش می‌خواسته است بی‌خودی آن‌جا باشد.



هفت سینِ ما
«بالاخره در كردند یا نه؟!» این را سعید پورصمیمی گفت، سرش را از زیر پتو بیرون آورد و از اهل منزل كه داشتند بساط سفره هفت سین را با تجهیزاتی چون دستكش لاتكس و ماسك می‌چیدند، پرسید. ساعد سهیلی بدون این‌كه جواب دهد، خندید و سعید پورصمیمی هم دوباره خودش را به خواب زد. سام درخشانی به هر «سین» ی كه از راه می‌رسید و روی سفره گذاشته می‌شد، محلول ضدعفونی‌كننده، اسپری می‌كرد. سیاوش چراغی پور هم
هر بار خودش را در مسیر كشفیات رازی قرار می‌داد و با خنده می‌گفت به به!  سحر قریشی با ظرف شیرینی از راه رسید و تنها جای خالی سفره را پر كرد و خنده‌كنان تو بوق و كرنا كرد كه اینم شیرینی من برای بازی تو كار جدید حاجی فرحبخش. فقط سام درخشانی چون قبلا در «دشمن زن» با حاجی كار كرده بود، گفت مباركه. یه نمه محلول اسپری كرد روی شیرینی كه بخورد، اما تا آمد به خودش بجنبد، سیاوش چراغی‌پور، آن شیرینی ضدعفونی شده را برداشت و انداخت بالا. سحر قریشی با ریموت كنترل، كانال‌های تلویزیون را بالا پایین می‌كرد كه مراسم لحظه تحویل سال را از كدام شبكه ببینند كه رسید به شبكه یك و علی ضیا. سام درخشانی، با خنده گفت: بزن سه، مجریش رضا رشیدپوره! صدای تیك تاك ساعت كه بیشتر شد، همه نشستند پای سفره هفت سین و دست‌های با دستكش‌شان را به سمت آسمان گرفتند و برای یك سال عالی و بدون ماسك و دستكش و ژل و الكل دعا كردند. ساعد سهیلی پرسید، پس بقیه كجان؟ كه ناگهان سعید راد و ساره بیات به سبك سریال «دل»، حركت آهسته از پله‌ها آمدند پایین و نشستند كنار سفره. راس ساعت 7 و 19 دقیقه و 37 ثانیه صبح روز جمعه، بالاخره در كردند: توپ آغاز سال 1399 خورشیدی را.




بهار همیشه می آید
صبح بیدار می شوم با عطر زنجبیل و طعم عسل. بیدار می شوم با بوی خوش چایی که با عطر دارچین
در آمیخته. بیدار می شوم به این امید که روشنایی بامداد، تاریکی شب را بشکافد و امروز روز دیگری باشد، نوروز دیگری.  با این فکر که چطور توصیه می کنید در خانه بمانید وقتی ادارات و سازمان ها را تعطیل نمی کنید، خودم را از قرنطینه خانه بیرون می کشم و روانه روزنامه می شوم. از غبار و آلودگی خفه کننده نشانی نیست و من احساس می کنم حال و هوای امروز به شکلی سمبلیک وصلم می کند به اتفاق های عجیبی که امسال بر سینما گذشت.  از سینماگرانی که با مبتذل سازی ثروت اندوزی کردند گرفته تا بازیگرانی که در کسری از ثانیه پیشکسوتان محبوب را به زیر کشیدند! غافل از اینکه اگر سالها پیش همین پیشکسوتان ثابت قدم و عاشق هم مانند خیلی‌های دیگر،  چمدان می بستند و راهی غربت می شدند دیگر سینمای امروز به این قوت و استحکام نبود.  در کنار اینها بد نیست نگاهی هم بیندازیم به سلبریتی هایی که با دستانی تا آرنج در پول های کثیف فرو رفته ژست وطن پرستی به خود می گیرند! از خیر دستمزدهای میلیاردی نمی گذرند و در حالی‌که به لاکچری بودنشان می نازند با نقاب یک فعال اجتماعی برای تنگدستی مردم دل می‌سوزانند! درست گفتم، امسال اتفاقات عجیبی بر سینما گذشت. اصلا شاید بنا بود امسال به این شکل در تاریخ سینمای ایران ثبت شود؛سالی که مجید صالحی به حذف گسترده سکانس های سریال «سالهای دور از خانه» در شبکه نمایش خانگی اعتراض کرد، تهیه کننده «تگزاس» به شیوه اکران فیلمش اعتراض کرد، سازندگان فیلم «رحمان 1400» به توقیف فیلم شان اعتراض کردند و انگار بنا بود سال 98 با اعتراض یا ژست اعتراض در تاریخ سینمای ایران ثبت شود. به هر حال هر چه بود گذشت و با این‌همه من منتظر بهارم. بهاری که هرگز کسی را چشم انتظار نمی‌گذارد، دیر نمی‌کند، می‌آید، سر ساعت و به رسم عاشقی می آید.



یادداشتی از پی‌پر ریپورتر
این نوشته را كه می‌خوانید یادداشت خبرنگاری نیست كه به انتهای یك سال كاری رسیده و خوشحال است از انجام وظیفه و رسیدن تعطیلات. این یادداشت در واقع از یك ناشر ورشكسته است؛ ناشری كه هرگز سرمایه‌ای در بازار نشر نداشته، هیچ وقت مجوز نگرفته، دفتر ندارد و حتی یك كتاب منتشر نكرده اما تمام سال 98 را در بازار كاغذ پرسه زده، بارها خیابان ظهیرالاسلام را از بالا به پایین و از پایین به بالا گز كرده و پای درددل‌های كاغذ فروش‌های خرده‌پا و در كمین سلاطین كاغذ نشسته، از منابع رسمی و غیررسمی اطلاعات گرفته، تعیقب و گریزهای قانون و سلاطین كاغذ را پرس‌و جو كرده، با فعالان حوزه كاغذ از كتابفروش‌ها تا چاپخانه‌داران بحث كرده، به دولتی‌ها تاخته، فهرست‌ خریداران كاغذ را زیر ذره‌بین برده و رد یارانه‌های دولتی برای واردات را گرفته و بیشتر از همه رازهای مگو شنیده از ناشران و كاغذ فروشان.   دوستان و همكارانش به او لقب پی‌پر ریپورتر دادند، اما خودش روزهای زیادی در قالب یك ناشر زندگی كرده است. با احساس یك ناشر به بازار كاغذ رفته، سفارش داده و با هر چانه زدن و قیمت گرفتن، بند بند تنش لرزیده و به مرز و سقف طمع آدمیزاد فكر كرده است. حالا این ناشر ورشكسته، این خبرنگار كاغذی یا هر اسم دیگری كه داشته باشد، رسیده به آخر سال و سرسختانه امید را در دلش زنده نگه می‌دارد كه لابد در میراث به جا مانده از هر بلا و مصیبتی می‌توان فیلم‌ها، كتاب‌ها و آثار هنری ارزشمندی دید كه به حال انسان‌تر شدن انسان مفید بوده‌اند.



حنجـــره ایــــران
یک - اتفاقا مهم‌ترین ماجرای هنر در سال 98 برای من دقیقا همان روزی رخ داد كه سر و كله كرونا رسما پیدا شد و همه برنامه‌های هنر را به تعطیلی كشاند. لابد می‌پرسید چه رویدادی وسط مصائب كرونا و تعطیلی‌های هنر؟ یكم اسفند را می‌گویم؛ آن روز كه نفس حنجره ایران به شماره افتاد و مسیر خیابان فرشته تا مطهری را پیمود تا در بیمارستان جم برود زیر ونتیلاتور؛ دستگاهی كه 24 روز تمام پایش نشستم تا او را از آن جدا كنند. منی كه همیشه از ساختار اصطلاح «خودبه‌خودی» بیزار بودم، نشسته بودم پایش تا بگویند تنفس استاد خودبه‌خودی است و به ونتیلاتور نیازی نیست. بله، او نمی‌خواند. چهار سال است آواز ایرانی مواجه با خاموشی این حنجره ناب است، اما حضورش حتی روی تخت بیمارستان برای من مفهوم ایرانی و وطن را زنده نگاه می‌داشت.
دو - خوش‌ترین خبر هنری سال برای من اما دقیقا همان روزی منتشر شد كه اپراتور سایت وزارت بهداشت با دستی لرزان خبر آمار بیشترین مبتلایان به ویروس كرونا طی یك روز را روی خروجی‌اش فرستاد؛ بیست‌وچهارم اسفند را می‌گویم. آن روز كه اپراتور سایت بیمارستان جم، چند كیلومتر آن سوتر، در بیستمین اطلاعیه احوال محمدرضا شجریان، بالاخره خبر خوب را مخابره كرد و نوشت استاد آماده ترخیص از بیمارستان است. سفر بیست‌وچهارروزه‌تان به خیر استاد. سرتان سلامت.



این كالچـریـــون خفن
بگذارید از اولش بگویم، وقتی یك ماه بعد از عید به لطف آقای علیزاده پایمان به گروه فرهنگ و هنر جام‌جم باز شد، برق از كله‌مان پرید، چرا؟ چون هنوز هم فكر می‌كنم كالچریون خفن‌ترین گروهی بود كه در همه این سال‌ها به عنوان یار هشتم با آن همراه شدم و البته تعریف از خود نباشد به عنوان یك دهه هفتادی كلكسیون دهه‌هایش را كه از 50 شروع می‌شد و به شصتی‌ها ختم می‌شد را تكمیل كردم یا بهتر بگویم آنها را از انقراض حتمی نجات دادم.  راستش را بخواهید آن اول‌ها كه خوشحال‌تر از این روزها بودم و با میثم اسماعیلی صفحه12 عزیز را می‌بستیم، فكر می‌كردم چه غوغایی به‌پا كرده‌ایم و چقدر به داد دنیای فرهنگ و هنر رسیده‌ایم، خیال كاملا خامی كه البته چیزی از لطف حضور در این گروه مجلل كم نمی‌كرد، اما نتیجه‌اش پوچی رسانه‌ای بود كه هر چند وقت یكبار به سراغ همه‌مان می‌آید.  با همه اینها اما عمر این شادی هم سرآمد و ما (یاران صفحه12) محكوم به تبعید شدیم تا فعالیت‌مان را در سنگر دیگری ادامه دهیم كه البته آن هم خالی از لطف نیست، اما هر جا باشیم باز هم همان شهدوست گروه فرهنگی درونمان زنده است. القصه نمی‌شود اسم فرهنگ و هنر بیاید و از تك‌تك مرتضایی‌ها، مهاجرها، محمدی‌ها، رستگارها و بقیه این گروه ویژه اسمی نیاید. عیدشان و عیدتان خیلی مبارك.

پیشنهاد موسیقی: اجراهای سال 98 کلهر در شهرهای مختلف دنیا
 این‌که این‌جا آثار کیهان کلهر را به عنوان نوعی از موسیقی که شاید همه اهل شنیدنش نباشند، برای شنیدن در تعطیلات معرفی می‌کنیم
از این روست که می‌بینیم هر وقت بلیت‌فروشی اجراهای این موسیقی‌دان آغاز می‌شود رکورد می‌زنید و در چند دقیقه تمامش می‌کنید و حسرت می‌نشانید بر دل خیلی‌ها که جا می‌مانند از خرید بلیت. پیش خودمان می‌گوییم با این اوصاف که استاد این‌قدر طرفدار دارد و هواداران او دیگر در اقلیت نیستند، پس پیشنهاد موسیقی‌اش برای روزهای شنیدن در روزهای تعطیل پیش رو، می‌تواند عده بسیاری از مخاطبان موسیقی را مورد خطاب قرار دهد. این را می‌گذاریم پای جادوی کمانچه‌نواز ستایش‌شده ایرانی که توانسته موسیقی نابش را تا این‌قدر در دل‌های عموم بگسترد و از هر طیفی با هر سلیقه‌ای طرفدار داشته باشد. بیش باد.
کیهان کلهر امسال آلبومی منتشر نکرد و هنوز واپسین اثر منتشرشده او در قالب آلبوم همان «هنوز پاییز است» محسوب می‌شود که سال 97 در بازار موسیقی عرضه شد. اما خب تمرکز استاد در سال 98، به‌مانند سال پیشین، بر اجراهای متعدد صحنه‌ای در ایران و جهان بود. تلاش او در توسعه ایده‌های موسیقیایی‌اش از مسیر اصرار بر اجراهای متعدد در سال 98، کاملا به چشم آمد و جای انتشار آلبوم را گرفت. ویژگی این اجراها را از دو وجه می‌توان بررسی کرد:
نخست این‌که او در گستردن سفره کنسرت «شهر خاموش» بر پهنه جغرافیایی ایران و چند کشور در جهان، خواست این اجرا را که یکی از شاهکارهای موسیقی جهان در دهه گذشته محسوب می‌شود به گوش خیلی از مردم برساند و از راه اجراهای متعدد یک کنسرت، هم مرکزیت‌زدایی را مد نظر قرار دهد و هم مخاطبان متعدد خودش را در سراسر ایران و نه تنها در تهران، سیراب کند. این‌گونه بود که در سال 98، هزاران نفر توانستند از نزدیک، یکی از خوش‌تراش‌ترین نواهای هستی را بشنوند.
ویژگی دوم، اتفاقا جدای از ویژگی اول قابل بررسی است. کلهر که بارها و بارها در طول سال گذشته و امسال، یک کنسرت یعنی «شهر خاموش» را روی صحنه برد، به عنوان هنرمندی که کارش هم‌نفسی با موسیقی ملل مختلف و یافتن قرابت با هنرمندان کشورهای گوناگون است، تنوع در اجراها را نیز فراموش نکرد و با چندین و چند هنرمند ایرانی و خارجی در کشورهای مختلف دنیا همکاری کرد و اجراهای درخشانی به یادگار گذاشت. ابتدای سال او با آهنگسازی پروژه جدید جاده ابریشم که «شهزاده غم‌ها» داشت با این گروه همکاری کرد. با اردال ارزنجان در مراسم اعطای بیستمین جایزه موسیقی وومکس که به خودش رسیده بود در فنلاند روی صحنه رفت و همکاری با هنرمندان جهان را با اجرای کنسرت با رامبرانت تریو در لندن ادامه داد و سپس در چند شهر آمریکا دوباره با جاده ابریشم کنسرت اجرا کرد. مدتی را هم با چند اجرای دونوازی با بهنام سامانی در چند شهر اروپا سپری کرد و  با کیا طبسیان و هادی حسینی هم در سوئیس روی صحنه رفت.
حالا شاید بپرسید این‌ها که گذشته و رفته و خوش به حال کسانی که بودند و از نزدیک دیدند و حالا ما چه کنیم. اما خبر خوبی برایتان داریم و آن هم این‌که جز اجرای کنسرت‌های «شهر خاموش» در ایران، بخش‌هایی از این همه اجرای متنوع را که نام بردیم، می‌توانید در کانال شخصی کیهان کلهر در تلگرام یا در چند سایت به‌اشتراک‌گذاری ویدیو پیدا کنید و به تماشا بنشینید. می‌دانید که، کلهر، دیدنی‌اش، افزونه‌ها دارد بر شنیدنی‌اش؛ زبان بدن او در نوازندگی، حاوی جزئیات دیدنی بسیاری است که شنیدن موسیقی‌اش را هم لذت‌بخش‌تر می‌کند.

حالا را نبینید كه چند سال است نویسنده‌های ایرانی هم تك و توك از ادبیات ژانر سراغ می‌گیرند و گاهی جنایی و پلیسی و فانتزی می‌نویسند. لابد تا همین چند سال پیش شما هم این ادعا را بارها شنیده بودید كه تنها رمان پلیسی تاریخ ادبیات داستانی ایران، «فیل در تاریكی» قاسم هاشمی‌نژاد است. حالا هم نه این‌كه آن‌قدر در این ژانرها كتاب روی كتاب گذاشته‌ایم كه بتوانیم ادعا كنیم جریانی در ژانرنویسی در ادبیات داستانی ایران به راه افتاده است، نه! اما خب مثل چند سال پیش آن‌قدر هم خشك و خالی نیست ماجرا.
بگذارید همین ابتدای امر بگوییم كه خوشحالیم در همین سال‌های اولی كه داریم ادبیات داستانی ژانر را با جدیت تولید می‌كنیم. یكی از بهترین نمونه‌های آن را شاهد بوده‌ایم. رمان «امارت شر» نوشته مجتبی هوشیار محبوب را می‌گوییم كه همین چند روز پیش در انتشارات «كتابسرای تندیس» منتشر شده است؛ ناشری كه یكی از ارگان‌های ترجمه ادبیات ژانر جهان در كشور ما محسوب می‌شود و حالا خوشبختانه از نویسنده‌های ایرانی ژانرنویس هم سراغ گرفته. یكی از نقاط عزیمت «امارت شر» این است كه نویسنده‌اش اتفاقا تربیت‌یافته جریان‌های پیشرو و تجربی در داستان‌نویسی است؛ جریان‌هایی كه ادبیات ژانر را چندان جدی و قابل بررسی نمی‌دانستند و آن را به طعنه عامه‌پسندی می‌راندند. البته مدت‌هاست ادبیات ژانر در دنیا، گونه‌ای جدی و بركنار از برچسب‌هایی چون عامه‌پسندی است اما به هر حال، نویسنده‌ای كه در فضاهایی دیگرگون تجاربی را كسب كرده باشد، به هر حال در نوشتن یك رمان جنایی، با قصه‌ای سرراست‌تر و البته دشوارتر، چند گام جلوتر است. این را در مقایسه «امارت شر» هوشیار محبوب، با دیگر نویسنده‌هایی كه در این دو سه سال به نوشتن رمان‌های جنایی و پلیسی روی آورده‌اند می‌توان رصد كرد.
نمی‌دانیم چقدر در مقولاتی چون زیبایی‌شناسی امر شر و اینها مطالعه داشته‌اید، اما حتی اگر چندان دل در گرو این مبحث نداشته‌اید لابد با شاعر مطرحی چون شارل بودلر آشنا هستید كه در شعرهای عجیب و غریبش به دنبال صورت‌بندی همین زیبایی‌شناسی بود و آثار درخشانی هم خلق كرد. حالا «امارت شر» را در همین زمین بازی در نظر بیاورید با این تفاوت كه ماجرا یك‌سره از آن خودمان است؛ یعنی، شر جای خودش را عوض كرده و با این‌كه ظاهرا از سرزمینی جعلی و خانقاهی خیالی و آدم‌هایی اتفاقی حرف می‌زند، اما خب آینه‌ای روبه‌روی خودمان گذاشته است. این، هنرمندانه‌ترین بهره‌گیری از قواعد جهانی ادبیات ژانر جنایی در برساختن فضایی داستانی است كه یك‌سره ایرانی است و قوت از همین فرهنگ می‌گیرد؛ آن هم از یكی از استخوان‌دارترین فرهنگ‌های ما یعنی فرهنگ صوفی‌گری.
اگر می‌خواهید بدانید در سرزمینی خیالی، چگونه صوفیان در بدنه قدرت نفوذ و آن كار دیگر می‌كنند و سروان رودكناری لابه‌لای درخت‌های جنگل سیاه‌آرا چگونه ردشان را می‌گیرد و كجاها با آنها گلاویز می‌شود،
«امارت شر» را بخوانید.
راستی، تا پیش از تعطیلات و وقتی كه بتوانید خودتان بروید و از كتابفروشی‌ها «امارت شر» را با 45 هزار تومان بخرید، همین امروز را وقت دارید تا از راه‌های ارسال پستی بسته نشده، به سایت انتشارات كتابسرای تندیس سری بزنید و كتاب را به صورت آنلاین سفارش بدهید.

حالا ما هی می‌گوییم در این قرنطینگی که نشسته‌اید خانه، تا می‌توانید کتاب بخوانید، عده‌ای را خب خوش نمی‌آید. چرا؟ چون آنها می‌گویند سفرمان هوا شده و کتاب برای ما جای سفر را نمی‌گیرد و عن‌قریب است که از تصور ده بیست روز خانه‌نشینی دور از جان شما پس بیفتیم و دق کنیم. تازه، می‌گویند ما که سفر هم اگر قرار بود برویم، همان‌جا کتابمان را هم می‌خواندیم؛ می‌نشستیم در مجاورت آبشار فلان و موراکامی‌مان را باز می‌کردیم جلوی چشم‌مان و با صدای جاری‌شدن آب، کلمات مرد ژاپنی را فرو می‌دادیم، یا در کویر فلان، زیر آسمان پرستاره، بهمان کتابمان را می‌خواندیم.
راستش را بخواهید، ابتدای امر که می‌خواستیم در این صفحه از تعطیلانه نوروزی جام جم، کتاب معرفی کنیم به‌تان، کم آوردیم و پیش خودمان گفتیم خب حق با شماست. چیزی از شما دریغ شده، البته برای محافظت از سلامتی خودتان، که با چیز دیگری جبران‌شدنی نیست حتی با کتاب. اما خب یک‌هو فکری به سرمان زد که شاید بتواند کمی جای سفر را هم بگیرد. با یک تیر دو نشانه زدن است. هم کتاب می‌خوانید، هم سفر می‌کنید.
می‌خواهیم یک‌سری سفرنامه به‌تان معرفی کنیم که نمی‌توانید بگویید کاش می‌توانستیم سفرش را برویم به جای این‌که بنشینیم در خانه و سفرنامه‌اش را بخوانیم. نه! خب ماجرا این است که هیچ‌گاه، حتی در صورت نازل‌نشدن بلای کرونا هم نمی‌توانستید چنین سفرهایی را تجربه کنید. این سفرهایی که می‌خواهیم درباره‌شان کتاب به شما پیشنهاد کنیم، دیگر مقدورتان نیست و صرفا از مسیر همین کتاب‌هایی که عرض خواهیم کرد رفتنی است؛ سفر به آن سوی آب‌ها، منتها سوهایی که دیگر آن شکلی نیستند که در این مشاهدات و کتاب‌ها بوده‌اند.
نشر اطراف، دو سه سالی است که یک مجموعه راه انداخته با عنوان «تماشای شهر». دبیر این مجموعه هم علی‌اکبر شیروانی است؛ همان محققی که رفیق سال‌های پایانی عمر قاسم هاشمی‌نژاد بزرگ بود و رهاور این رفاقت هم شد دو کتاب به کوشش شیروانی. یکی «راه ننوشته» که گفت‌وگویی است با آقای شاعر و داستان‌نویس و عرفان‌پژوه، و دیگری «عشق گوش، عشق گوشوار» که مجموعه مقالاتی است از قاسم هاشمی‌نژاد. شیروانی اما در مجموعه «تماشای شهر» نشر اطراف، کاری کرده کارستان و از لابه‌لای متون دوره قاجار، از سفرنامه‌هایی سراغ گرفته که ایرانیان از مشاهداتشان از سفر به بلاد فرنگ می‌نوشتند. اهمیت این تحقیق‌ها از آن روست که چنین متونی را اگر خودتان قرار بود بخوانید باید لابه‌لای هزاران صفحه متن که همگی سفرنامه نبودند سردرگم می‌شدید تا چند صفحه از این اشارات را بخوانید، اما شیروانی در این چند سال نشسته و از این متون سفرنامه‌هایی خواندنی به دست داده است. در این مجموعه اولین تصویرها و گزارش مسافران قاجاری از پنج شهر از میان سفرنامه‌های موجود به شکل ویراستاری و دبیری‌شده کنار هم قرار گرفته‌اند. محصول کار او حالا به انتشار پنج جلد از سری «تماشای شهر» منجر شده است: «پاریس از دور نمایان شد»، «آسمان لندن زیاده می‌بارد»، «قهوه‌ی استانبول نیکو می‌سوزد»، «سن‌پترزبورگ موزیکانچی دارد» و «بمبئی رقص الوان است».