برای ما ایرانیان كه اساسا واژه طنز را بیشتر به‌واسطه شوخی‌های تلگرامی و سریال‌های 90شبی تلویزیون می‌شناسیم، طنز و طنزنویسی عموما با نوعی لودگی و هجو شناخته می‌شود. اما این هنر ظریف و استعداد ذاتی، دُر گرانبهایی است كه قدر و قیمت آن فراتر از این شناخت سطحی ما از مقوله طنز است. حالا فرض كنید این هنر گرانبها به عنوان یكی از اركان نگارش یك سفرنامه مورد استفاده قرار بگیرد؛ سفرنامه‌ای از سفر دوهفته‌ای یك طنزپرداز به كشور دوست و برادر پاكستان كه در خلال روایت داستان‌گونه سفر پرفراز و نشیب خود با زبان شیرین طنز، شما را با بخشی از فرهنگ و آداب و رسوم سرزمین پاكستان آشنا كند؛ در این شرایط و به قول آن نماینده مجلس: «آیا این برای شما كافی نیست؟!»
«روزنامه پاكستان» همان سفرنامه‌ای است كه بدون شك نمی‌توان در برابر وسوسه خواندن آن مقاومت كرد، به‌ویژه آن كه پیش از این كمی با ادبیات طنز و قلم شیوای سیدامیر سادات موسوی، نویسنده این اثر آشنایی داشته باشید. سادات‌موسوی در این كتاب 13 فصل، شرحی از سفر پر از ماجرای خود به سرزمینی داده كه بسیاری او را از سفر به آن برحذر می‌داشتند؛ اما تجربه او از حضور در این سرزمین دیدنی هر خواننده‌ای را مجاب خواهد كرد پاكستان هم همچون بسیاری از سرزمین‌های دیگر، دیدنی‌های بسیاری در خود دارد.
نثر روان و صمیمی اثر در كنار صراحت منحصر به‌فرد نویسنده و همچنین دقت او در روایت جزئیات و تفاوت‌های فرهنگی ایران و پاكستان به عنوان دو كشور مسلمان و همسایه، از جمله بزرگ‌ترین نقاط برجسته این اثر به شمار می‌رود. به این نقاط باید تغییر نوع نگاه مخاطب به كشور پاكستان را هم كه به‌واسطه برخی تبلیغات رسانه‌ای منفی در داخل ایران شكل گرفته، اضافه كرد.