سفرا، دیپلمات‌ها و وابستگان نظامی كشورهای مختلف دنیا دیروز درسالن كنفرانس طبقه چهارم ساختمان ستاد مبارزه با مواد مخدر با گوشی‌های مترجمشان داشتند گوش می‌دادند كه دبیركل ستاد می‌گوید، ایران در راه مبارزه با مواد مخدر در این 40 سال 3811 شهید و 12 هزار جانباز داده و با چشم‌هایشان داشتند مهرسا و مادر و مادربزرگش را می‌دیدند كه كنار قاب عكس شهید محمود رفیعی مثل ابربهار اشك می‌ریزند.
اسكندرمومنی پوشه‌اش پر از آمار بود: كشف 11هزار تن مواد مخدر و روانگردان در 30 سال اخیر، كشف 76 درصد از كشفیات جهانی تریاك، 67 درصد از مرفین و 17 درصد كشفیات جهانی هروئین و سال 2018 كه آمارهای جهانی می‌گوید ۲۷۵ میلیون نفر در سراسر دنیا معتاد بوده‌اند، انجام1600 عملیات برای انهدام
2100 باند قاچاق محلی، منطقه‌ای و بین‌المللی.
دیروز اما نه دبیركل ستاد مبارزه با مواد مخدر و نه وزیر خارجه كشورمان هیچ‌كدام حرفی از كشوری نمی‌زدند، اما كدهایی كه می‌دادند، آن‌قدر روشن بود كه بشود فهمید منظور از كشور منشأ تولید عمده مواد مخدر كه نیروهای فرامنطقه‌ای در آن حضور دارند، افغانستان است و كشورهایی كه سنگ می‌اندازند و همكاری نمی‌كنند آمریكا و شركای اروپایی‌اش. مومنی می‌گفت
سال 2018 كشفیات هروئین در ایران 26 تن بوده در حالی كه در كشور تولیدكننده كه نیروهای خارجی حضور دارند، فقط دو تُن هروئین كشف شده و در كل منطقه چهار تُن، درحالی كه ایران به تنهایی و بدون‌كمك و حمایت مالی، فنی و تجهیزاتی كشورها و مجامع بین‌المللی هر سال صدها میلیون دلار ـ و به روایت محمدجواد ظریف 300 میلیون دلار ـ برای ساخت و نگهداری برجك‌ها و پاسگاه‌ها، حفر كانال و دیوار و خاكریز و نصب سیم‌خاردار هزینه می‌كند.
تفاوت ما و دیگران
زبان دبیركل دیروز نرم بود، او فقط گفت چون چالش‌های ناشی از مواد مخدر ازمنطقه‌ای به منطقه دیگر متفاوت است، پس نباید نسخه كشورهای مقصد كه در آنها قاچاق مواد مخدر به صورت خرده‌فروشی خیابانی است بر سایر كشورها تحمیل شود و نیز گفت ارتقای همكاری كشورها برای جلوگیری از ورود درآمدهای نامشروع حاصل از قاچاق مواد مخدر به سیستم‌های مالی بین‌المللی ضروری است؛ دو مشكلی كه قطعا وجود دارد و او فقط داشت به حضار كد می‌داد.
 اما زبان محمدجواد ظریف به عنوان سخنران دوم همایش به این نرمی نبود گرچه او نیز رسم میزبانی به جا می‌آورد. وزیر خارجه كشورمان می‌گفت مواد مخدر مانند هر پدیده اجتماعی، سیال و پویاست و هیچ مرزی نمی‌شناسد، پس طبق این قاعده هیچ طرفی نمی‌تواند خود را از گزند مواد مخدر مصون بداند.
ظریف البته از رویكرد و گرایشی خاص نیز پرده برداری كرد كه به گفته او با بهانه‌های مختلف سعی در تقابل با سیاست جهان عاری از سوءمصرف و قاچاق مواد مخدر دارند و دستاویزهایشان نیز حرف‌های ظاهرا قشنگی است درباره حقوق بشر، ارتقای بهداشت عمومی و افزایش دسترسی به داروهای تحت كنترل.
اینها باید بخشی از پیكره مافیای مواد مخدر باشند، همان‌ها كه پنجه آهنی خود را از دستكش تحریم‌ها بیرون می‌آورند و دبیركل ستاد مبارزه با مواد مخدر و وزیر خارجه كشورمان را در آستانه روز جهانی مبارزه با مواد مخدر به این وا می‌دارند كه مشكلات را علنی كنند وبگویند كه تحریم‌ها مبارزه با مواد مخدر برای ایران را از بعد فنی و تجهیزاتی و حتی اطلاعاتی سخت كرده است. ظریف حتی گفت با این كه ایران یكی از شركای اصلی دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد است در آستانه به پایان رساندن چهارمین دور از برنامه مشترك خود با این دفتر به سبب سست شدن مشاركت اروپاییان از بخشی از اهداف خود باز مانده است.
ظاهرا مشكل این است كه شركای سازمان ملل و در رأس آنها كشورهای اروپایی كه از حامیان سنتی طرح‌‌های این دفتر در ایران هستند با طرح گفت‌وگوهای انتقادی علیه كشورمان یا به عناوین مختلفی همچون مجازات قاچاقچیان دارند از تأمین طرح‌‌های ضد مواد مخدری سر باز می‌زنند.
با این كه فدولوف، نماینده دفتر مقابله با جرم و مواد مخدر سازمان ملل در كشورمان پس از این اظهارات پشت تریبون رفت و می‌توانست پی این گلایه‌ها را بگیرد، اما مثل همه نمایندگان سازمان‌های بین‌المللی در كشورمان موضعی خنثی اتخاذ كرد و تنها برعزم مشترك برای مبارزه با مواد مخدر و جرایم سازمان یافته تاكید كرد، ازكشورمان بابت مقابله با عرضه و كاهش تقاضای مواد مخدر تشكر كرد و همگان را دعوت كرد از دفتر متبوعش در راه مقابله با مواد مخدر و تامین امنیت منطقه حمایت كنند.
اما با این حال این جمله محمدجواد ظریف در گوش حاضران طنین داشت كه همگان بدانند اعمال تحریم‌ها و اقدامات قهری یكجانبه مانع اجرای همكاری‌های بین‌المللی درعرصه مبارزه با مواد مخدر شده و آمریكا و برخی كشورهای غربی مسؤول مستقیم عواقب ناگوار و ایجاد اختلال در مبارزه بین‌المللی با مواد مخدر هستند.