حمل و نقل سیاست‌زده

حمل و نقل سیاست‌زده

مدتی است رویكرد فكری مدیران شهری در جهان از خودرومحور به انسان محور تغییر پیدا كرده و به جای این كه به فكر جابه‏جایی ماشین‌ها باشند، به فكر جابه‎جایی آدم‏ها هستند و بنابراین به مدیریت زمان سفر فكر می‎كنند كه بهترین و كارآمدترین روش آن استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی انبوه‌بر است، مانند قطار شهری و اتوبوس تا مردم به جای استفاده از وسیله شخصی از وسایل عمومی استفاده كنند و ضمن كاهش آلودگی هوا، هزینه‏های سفر و اتلاف زمان نیز كاهش پیدا می‎كند.
با این حال بخشی از موضوع
حمل و نقل عمومی سیاسی است و این كفه سیاسی معمولا بر بقیه مسائل می‎چربد و ناهماهنگی و ناكارآمدی در حمل و نقل كشور به وجود می‌آید. كمبود بودجه معمولا یك جور بهانه‎ سیاسی است، بنابراین این كفه سیاسی، یك كفه اضافی است كه در حمل و نقل عمومی غالب شده و موجب عقب‌ماندگی آن شده است.
برای توسعه حمل و نقل عمومی راه‌های زیادی وجود دارد. برای نمونه در مترو با استفاده از مجتمع‌های ایستگاهی می‌شود هزینه تونل، ریل و واگن را تامین كرد و درآمد اضافه  نیز داشت به همین دلیل نبود اعتبار به نوعی بهانه سیاسی است.
این در حالی است كه معمولا نگاه شهرداری‎ها به حمل و نقل عمومی، كاسبكارانه است. در بحث قانون كاهش آلودگی هوا و واگذاری موضوع به شهرداری‎ها شاهدیم شهرداری‎ها به عنوان منبع درآمد به آن نگاه می‎كنند، نه نگاه مدیریت تقاضای سفر و كاهش آلودگی هوا. راهكار از بین رفتن مشكلات شهری این است كه نگاه سیاسی بین شهرداری‌‎ها و دولت‎ها برداشته شده و به مردم بیشتر توجه شود. امروز كه شهرداری تهران و دولت از نظر سیاسی با هم همسو هستند، متاسفانه با مشكل كمبود بودجه روبه‏رو هستیم كه البته در این میان سوءمدیریت نیز به مشكلات دامن می‌زند، گویی مدیریت شهر را رفع تكلیف می‎‌دانیم.