ایرانی‌ها هر جا که باشند، در هر شرایط و تاریخی وقتی می‌خواهند به سفر رفتن فکر کنند گزینه اصلی‌شان دریا و شمال است. حالا فرض کنید که در فصل تابستان این قضیه چقدر تشدید می‌شود و همه از همه جا می‌خواهند سری به سواحل شمالی کشور بزنند و به قول معروف تنی به آب برسانند.
اگر کمی خلاق‌تر باشیم ممکن است علاوه بر سر زدن به سواحل و شنا در دریای خزر، به این فکر کنیم که استان‌های شمالی فقط دریا نیست و جنگل‌های خوبی هم دارد. این‌طور می‌شود که مسافرتمان به صرف بازدید از جنگل زیاد، آب‌تنی لب دریا و احتمالا لذت بردن از جاده‌های مابین جنگل و دریا خلاصه می‌شود. این گونه سفرها اگر آفتی برای محیط‌زیست نداشته باشد و آشغالی نریزیم،  نهایتا به تکرار یک تجربه خوب منجر می‌شود. تکرار تصویری ثابت از سفر به شمال که احتمالا از دوران نوجوانی با ما است.
این نوع سفر رفتن وقتی نچسب‌تر می‌شود که بدانیم استان‌های شمالی کشور ما خیلی زیباتر از آن است که فقط سری به دریا و جنگل بزنیم.  ما افرادی هستیم که در این سفرها چشم‌مان را به جذابیت‌های خوب اما کمتر شناخته شده بهشت شمال ایران می‌بندیم. شبیه غواصی که فقط در سطح آب است و تلاشی برای دیدن دنیای زیردریا و ماهی‌هایش انجام نمی‌دهد.
شمال کشور ما سرشار از مناطق دیدنی است. غار‌ها، کوه‌ها، روستاها و... بخشی از این مناطق هستند. مثلا همین غار دانیال که ما در این شماره سراغش رفته‌ایم، دومین غار آبی بزرگ جهان است اما متاسفانه کمتر کسانی هستند که با آن آشنایی دارند و افراد کمتری وجود دارند که به آن سفر کرده باشند. این اتفاق در شرایطی رخ داده که خیلی‌ها وقتی اسم غار می‌آید یاد علیصدر می‌افتند و حسرت دیدنش را می‌خورند اما کسی از غارهای مهم ایران مثل همین دانیال و کتل‌خور خبر ندارد. 
گاهی اوقات این بی‌خبری منحصر به هموطنان ماست چرا که چنین نقاط جذابی برای گردشگران خارجی بسیار آشناست و از جمله مقصد سفر آنها به حساب می‌آید. ای کاش ما بیشتر به این نقاط سربزنیم و از جذابیت‌های کشورمان بیشتر آگاه باشیم.