تصمیمی كه كنفدراسیون فوتبال آسیا برای فوتبال ایران گرفت، تصمیمی كاملا سیاسی و بر اساس خواست كشورهای عربی به‌خصوص عربستان بود. كشوری كه پنج سال درگیر جنگ است ولی خود را امن می‌داند و AFC هم آن را امن می‌داند؛ اما ایران بدون آن كه درگیر جنگ باشد، ناامنش می‌خوانند و محرومش می‌كنند. كنفدراسیون فوتبال آسیا كاملا در اختیار و تحت فرمان همان چیزی است كه به او امر می‌شود و نتیجه این ماجرا، حذف ایران از تمام معادلات آسیاست.
آن روز كه رئیس فدراسیون فوتبال با افتخار از حضور دوباره جانی اینفانتینو در ایران حرف می‌زد، گویا اصلا متوجه نشده بود كه اینفانتینو نه برای عشق به او كه برای كنترل حضور بانوان در ورزشگاه آزادی به ایران آمده و وقتی بانوان را در فینال لیگ قهرمانان در ورزشگاه دید، خیالش راحت شد. رئیس فدراسیون فوتبال ما گمان می‌كرد شیخ سلمان بحرینی كه كلنگ ساختمان جدید فدراسیون فوتبال را به زمین می‌زند، به دلیل علاقه وافر به شخص او وارد تهران شده؛ اما حقیقت به مراتب تلخ‌تر از آن بود كه بتوان گفت. تاج وقتی تمام تلخی حقیقت را چشید كه در مراسم برترین‌های فوتبال آسیا در سال 2019، مجبورش كردند جایزه بهترین فوتسالیست آسیا را به بازیكن ژاپنی بدهد. به همین راحتی و به همین تلخی. AFC ما را از همه جوایز محروم كرده بود و حتی جایزه سنتی ما (بهترین بازیكن سال فوتسال) را هم از ما گرفت و آب از آب تكان نخورد تا مشخص شود آنها شیفته رئیس فدراسیون فوتبال ما نیستند و تره هم برای فدراسیون فوتبال ما خرد نمی‌كنند. خوشبختانه بعد از همه تصمیم‌های اشتباه و مدیریت ضعیف در فدراسیون فوتبال ما، مهدی تاج از فدراسیون رفت؛ اما متاسفانه افراد تحت امر او همچنان هستند و متاسفانه اختیار امور را هم در دست دارند. وزیر ورزش قطعا اوضاع فعلی را خوب می‌بیند و قطعا دلش برای ایران می‌سو‌زد. پس خیلی سریع‌تر از آن چیزی كه گفته شده باید برای معرفی رئیس فدراسیون فوتبال تصمیم بگیرد. در این اوضاع، از دست دادن حتی یك روز هم فاجعه است. آقای وزیر، فردا خیلی دیر است. امروز برای فوتبال كاری كنید تا اوضاع از این خراب‌تر نشود.