در زمانه‌ای كه عده‌ای به بهانه آزادی و حق زن بر بدن خود به دنبال سقط جنین عمدی با هزینه‌ای ناچیز هستند، تعداد زیادی از زوج‌ها برای طبیعی‌ترین حق خود یعنی داشتن فرزند، ماه‌ها و سال‌های زیادی از زندگی مشترك را در مسیر مراكز درمان ناباروری در رفت و آمد هستند. مسیری پر درد كه هزینه‌های مالی و خسارت‌های روانی زیادی را به آنان تحمیل می‌كند.  تراژیك‌ترین وجه ماجرا اینجاست كه صاحبان این درد صدایی ندارند و كمتر كسی در سطح
تصمیم گیری و سیاستگذاری صدای این افراد دردمند را شنیده است. آنچه سبب شده این درد بدون ناله و بی‌صدا باشد برچسب‌هایی است كه به افراد نابارور زده می‌شود؛ مثل این كه «فلانی اجاقش كور است» باعث شده اعتماد به نفس این افراد كاهش یابد و به انزوا كشیده شوند. این نوع نگاه به ناباروری تاثیر خود را بر سیاستگذاری‌ها نیز گذاشته است طوری كه در ایران جراحی‌های مربوط به كمك باروری در ردیف جراحی‌های زیبایی به شمار می‌رود و حمایت بیمه‌ای پایه برای درمان آن صورت نمی‌گیرد. به گزارش فارس مطالعات نشان می‌دهد بیش از 5/3 میلیون زوج، ناباروری اولیه دارند و سالانه حدود 90 هزار نفر به این آمار اضافه می‌شود. بررسی‌ها نشان می‌دهد میانگین هزینه تولد یك نوزاد از طریق تلقیح آزمایشگاهی به عنوان رایج‌ترین عمل كمك‌باروری، در بخش دولتی و خصوصی به ترتیب 25 و 54 میلیون تومان است. این هزینه با 50 تا 80 درصد درآمد سالانه دهك‌های متوسط درآمدی خانوارهای ایرانی برابری می‌كند. برای عمل كمك‌باروری تلقیح آزمایشگاهی(IVF) كه میانگین هزینه آن در بخش دولتی 5/8 میلیون تومان است، وزارت بهداشت تنها 7/1 میلیون تومان یارانه تخصیص می‌دهد كه برابر 20 درصد هزینه فرآیند درمان است. این در حالی است كه هزینه ایاب‌وذهاب و عمل‌های خاص در هزینه كل درمان ملاحظه نشده است. همچنین یارانه وزارت بهداشت در شرایط خاص و برای تعداد محدودی از سیكل‌های درمانی به زوجین تعلق می‌گیرد كه از جمله آن شرایط می‌توان به سن كمتر از 45 سال زن اشاره داشت. زنان نابارور بیشترین فشار اجتماعی را در جامعه متحمل می‌شوند، طوری‌كه بعضا برخی مردان به دلیل هزینه‌های زیاد و سختی‌های فرآیند درمان، از پیگیری درمان امتناع می‌ورزند و به این بهانه فرآیند طلاق را به جریان می‌اندازند. با توجه به اهمیت حفظ بنیان خانواده كه در اسناد بالادستی كشور تصریح شده است، دولت باید سلامت افراد جامعه را تامین و زیرساخت‌های لازم را برای زندگی سالم و سعادت افراد جامعه فراهم آورد. هر چند ناباروری مسأله‌ای ذاتا جنسیتی نیست اما چون پیامدهای آن در هرصورت زندگی زنان را با آسیب‌های بیشتری همراه می‌كند، از كنشگران اجتماعی و فعالان حوزه زنان و در راس همه فراكسیون زنان در مجلس انتظار می‌رود نسبت به موضوع ناباروری واكنش نشان داده و خواستار تامین منابع مالی برای بیمه‌های پایه و توسعه مراكز درمانی برای حمایت از زوج‌های نابارور شوند.