عملکرد مثبت رباتها در کاهش درد بیماران
تعامل انسان و ربات و مطالعه و تحقیق در حوزه رباتهای اجتماعی از اهمیت بالایی برای آینده بشر برخوردار است. رباتهای اجتماعی که در آینده بتوانند شرایط روحی بهتری را برای مخاطبان خود ایجاد کنند یا در فرآیندهای درمانی بهعنوان کمکدرمانگر استفاده شوند، چند سالی است که مورد مطالعه گروه متنوعی از دانشمندان و پژوهشگران از رشتههای رباتیک و هوش مصنوعی و همچنین پزشکی و روانشناسی قرار دارد.
بخشی از اینگونه رباتها، حیوانهای خانگی رباتیک هستند که به افراد سالمند کمک رسانده یا به بیماران خدماتی را ارائه میکنند. یکی از معروفترین آنها ربات شیر دریایی است. یک محصول ژاپنی که در ابتدا ویژه تعامل با سالمندان درست شدهبود اما تحقیقات جدید منتشر شده از آن ابعادی جدیدتر از تعامل انسان و ربات را آشکار کردهاست.
آیا تعامل با رباتهای اجتماعی خزدار و پشمالو و صحبت با آنها مانند یک حیوان خانگی میتواند به تقویت روحیه بیماران کمک کرده و درد آنها را کاهش دهد؟ بهویژه مانند شرایطی که در همهگیری کرونا ایجاده شدهاست و تماس با بیمار مخاطرات خاص خود را دارد ؟
طبق نتایج مطالعه اخیر محققان دانشگاه بنگوریون که بهصورت یک مقاله علمی منتشر شده است، یک ساعت تعامل با یک ربات اجتماعی شبیه حیوان خانگی که دارای مو باشد مانند یک ربات شیر دریایی، گربه و... باعث کاهش درد و تنظیم سطح هورمون اکسیتوسین و افزایش حس خوشبختی در بیماران میشود. ربات اجتماعی ژاپنی به نام پارو (PARO) وقتی لمس میشود یا صدای فرد را میشنود به نسبت آن صداهای شبیه شیردریایی را از خود تولید میکند و با حرکت دادن سر و بخشهایی از بدن خود واکنشی شبیه یک حیوان خانگی ارائه میکند.
در مطالعات قبلی نشان داده شده است که ارتباط انسان با انسان باعث تقویت روحیه و کاهش درد بیمار میشود. دکتر شلی لوی تسدک از گروه فیزیوتراپی بیجییو (BGU) و تیم وی تحقیق کردهاند که آیا یک ربات اجتماعی خزدار در صورت دسترسینداشتن عادی انسان به انسان میتواند اثرات مشابهی را القا کند یا نه؟ این محقق و تیمش دریافتند یک تعامل 60 دقیقهای با ربات پارو، خلقوخو را بهبود میبخشد و باعث کاهش درد خفیف یا شدید میشود. هنگامی که شرکت کنندگان پارو را لمس کردند، کاهش درد بیشتری نسبت به زمان حضور به صورت تنها در اتاقشان تجربه کردند.
همچنین محققان بیجییو سطح اکسیتوسین پایینتری را در افرادی که با ربات پارو تعامل داشتند نسبت به شرکت کنندگان در گروه دیگر- که با این ربات ارتباط نداشتند- مشاهده کردند. بهطور معمول، هورمون اکسیتوسین (که به آن هورمون عشق نیز گفته میشود) در بین عشاق یا مادرانی که با فرزندان خود بازی میکنند بیشتر ترشح میشود. مطالعات جدید نشان دادهاست جدا از روابط عاشقانه، تولید اکسیتوسین در بدن فرد نشاندهنده کاهش استرس و آرامشیافتن فرد است.
دکتر لوئی تسدک میگوید: این یافتهها استراتژیهای جدیدی را برای مدیریت درد و بهبود زندگی انسان ارائه میکند، که بهویژه در دوران کنونی شیوع کرونا مورد نیاز است.
منبع: Science Daily