همین ابتدای کار خوب است بدانید که روی آنتن رفتن یک برنامه زنده تلویزیونی کار بسیار سخت و پراسترس و پرهیجانی است. به‌خصوص این‌که دکور این برنامه با برنامه دیگری از همین شبکه همسایه باشد و این امکان وجود دارد که با هم تداخل پیدا کنند. این موضوع را از این بابت گفتیم که دکور برنامه «قرنطینه» با دکور تهران بیست در یک استودیو و درست مقابل هم قرار دارند. استودیو یاس یکی از استودیوهای اصلی شبکه پنج است که از آن هر شب ساعت 20 ، تهران بیست را روی آنتن می‌فرستد. وقتی برای گزارش از این برنامه رفته بودیم، یکی از شب‌های سرد زمستانی که برف روی چمن‌ها یخ زده بود و با گذاشتن پا روی آنها صدای شکستن‌شان شنیده می‌شد، حدود ساعت19و30 دقیقه رسیدیم، اما ضبط برنامه «قرنطینه» که در همسایگی «تهران بیست» قرار دارد هنوز تمام نشده بود همین موضوع باعث می‌شد تا تهیه‌کننده مدام به ساعتش نگاه کرد و به محض این‌که برنامه تمام شد، به سرعت در جمع کردن دکور برنامه قرنطینه کمک کند. پس از پایان ضبط این برنامه و جمع کردن دکور و رتق و فتق امور مقابل دکور یک نوار زرد «خطر» کشیدند که کسی به آن دکور نزدیک نشود و همه اعضای آن برنامه به سرعت استودیو را ترک کردند. سرعت عمل و ریتم همه در این استودیو بالاست و همه در تکاپو هستند تا برنامه راس ساعت 8 شب روی آنتن برود. بنابراین اگر از بیننده‌های این برنامه هستید و گاهی می‌بینید که برنامه دیرتر از ساعت 8 شب پخش می‌شود به این دلیل است که حقیقتا ساخت یک برنامه زنده تلویزیونی که در زمان معین و مشخصی باید روی آنتن برود کار بسیار سختی است. گرچه مهمان و مجری به موقع در استودیو حضور داشتند و از این نظر خللی در برنامه ایجاد نشد. در هر صورت همه دست به دست هم می‌دهند تا شرایط برای شروع برنامه مهیا شود. مهمان برنامه با دیدن دلاوری لبخند می‌زند و با خوشحالی با او سلام و احوالپرسی می‌کند. اما فرصتی برای گپ‌زدن نیست و به زمان دیگری موکول می‌شود. دوربین‌ها در جای خود مستقر می‌شوند. میز مجری مقابل ویدئو وال قرار می‌گیرد و یک پرچم هم در گوشه‌ای از دکور گذاشته می‌شود. مدیر صحنه مدام ساعت و این‌که چند دقیقه دیگر روی آنتن هستند را به بقیه گوشزد می‌کند. مجری گریم شده و روی صندلی خود می‌نشیند و به کاغذهایی که روی میز دارد نگاه کرده و برخی نکات را مرور می‌کند. با این حال هیچ‌گونه استرسی برای اجرای یک برنامه زنده ندارد. به هر حال دلاوری سال‌هاست که تجربه اجرای برنامه زنده را دارد. ثانیه شمار ساعت بزرگ کنار دکور برنامه به‌سرعت به ساعت 20 نزدیک می‌شود. فیلمبردارها گوشی‌ها را روی گوش‌های خود گذاشته و پشت دوربین‌هایشان می‌ایستند. هیچ‌کدام از فیلمبردارها روی صندلی نمی‌نشینند و مدام حواس‌شان به کارشان است و تا انتهای برنامه ایستاده‌اند. نور و صدا تنظیم می‌شود و مجری ماسکش را از روی صورتش برداشته و کنار لیوانی که لوگوی تهران بیست دارد، روی دستمالی قرار داده و صدای تیتراژ برنامه از مونیتوری که گوشه‌ای از استودیو قرار دارد،
شنیده می‌شود.


 همزمان با تیتراژ برنامه، مدیر صحنه - که او نیز گوشی و کنداکتور در دست دارد - اعلام می‌کند چند ثانیه دیگر روی آنتن هستند. چند دقیقه از ساعت 8 گذشته است. محمد دلاوری هم با خونسردی و آرامش پشت میز نشسته و منتظر است تا برنامه را آغاز کند. مهمان برنامه وارد استودیو شده و پشت صحنه منتظر می‌ماند. به دلیل کرونا تعداد اعضای گروه تا جای ممکن کمتر شده. همچنین در ورودی استودیو باز است تا هوا در گردش باشد و تقریبا همه تلاش می‌کنند بی‌سروصدا در استودیو رفت و آمد کنند. سروصدای مزاحمی هم از باغ شنیده نمی‌شود که خللی در برنامه ایجاد کند.
جالب این که  صدای هیچ هواپیمایی هم شنیده نمی‌شود. حتی ما که برای گزارش آمده‌ایم، سعی می‌کنیم مزاحمتی برای گروه نداشته باشیم. به خصوص همکار عکاس ما که سعی می‌کند در سکوت و پشت فیلمبردارها بایستد و کارش را انجام بدهد. موضوع برنامه، کمربندی پاکدشت است و همچنین درباره فناوری نانو. یعنی دو موضوع را در این برنامه پیگیری می‌کنند. مجری پس از پلاتو سلام درباره موضوع برنامه می‌گوید و با مدیر راه و شهرسازی تهران تلفنی صحبت می‌کند. چراغی بالای دوربین‌ها قرار دارد که وقتی روشن می‌شود، مجری نگاهش به آن دوربین است. گاهی هم مدیر صحنه این موضوع را با اشاره دست به مجری می‌گوید. دلاوری همچنان سوالاتی را از مدیر می‌پرسد و تا به نتیجه نرسیده و پاسخ روشنی دریافت نکرده، ارتباط را قطع نمی‌کند. این مکالمه در کمال ادب و احترام انجام می‌شود و در نهایت مجری قول‌هایی را از مدیر می‌گیرد. به محض این‌که وله‌ای پخش می‌شود، مهمان مقابل دوربین قرار گرفته و با فاصله کنار مجری می‌نشیند و پیش از این‌که روی آنتن بروند، با هم گپ می‌زنند. در این بین یکی از عوامل میکروفن مهمان را وصل می‌کند. او ماسکش را برداشته و منتظر است تا روی آنتن بروند. وله تمام می‌شود  و مجری بحث را با مهمان آغاز می‌کند. بین بحث آنها به مجری از طریق گوشی اعلام می‌کنند قرار است چند دقیقه پیام بازرگانی پخش شود. به همین دلیل ادامه بحث به بعد از پخش پیام‌ها موکول می‌شود و همکار عکاس ما هم فرصتی پیدا می‌کند که از برنامه و مجری و تهیه کننده عکس بگیرد. (بالاخره پیام بازرگانی یک جایی به درد ما خورد). ما هم در این دقایق با سردبیر برنامه در همان راهروی ورودی گپ می‌زنیم و بلافاصله بعد از پیام‌ها همه در جای خودشان قرار می‌گیرند و برنامه ادامه پیدا می‌کند. مجری مثل همیشه با تسلط کامل سوالاتی را دربار فناوری نانو از مهمان می‌پرسد و اشاره‌ای هم به فروش جوراب‌های نانو در متروی تهران دارد. دقایقی همین گونه بحث شان ادامه دارد که دلاوری به ساعت کنار دکور نگاه می‌کند و می‌داند که زمان برنامه رو به اتمام است. بنابراین گفت و گو را به سرانجام رسانده و جمع بندی می‌کند و جملات آخر را می‌گوید و تیتراژ برنامه می‌رود و برنامه به پایان می‌رسد. آنتن که از برنامه گرفته می‌شود، مهمان همچنان با مجری گپ خود را ادامه می‌دهد و تهیه کننده و سردبیر هم وارد استودیو می‌شوند. تنها جمله‌ای که مدام از طرف عوامل به یکدیگر تکرار می‌شود، خسته نباشید است. همه در حال جمع کردن دکور و دوربین‌ها و وسایلشان هستند. ما هم فرصتی پیدا می‌کنیم تا با مجری و عوامل درباره برنامه گپ بزنیم.


تهران بیست مدتی است با تهیه‌کننده و گروه سردبیری جوان و تازه‌نفسی مشغول کار است. حسن نظری که این اواخر کارگردانی سری اول برنامه قرنطینه را در همین شبکه برعهده داشت، تهیه‌کننده جوان تهران بیست است که از تغییرات جدید و فرمت و شکل تازه برنامه که تیم جدید ایجاد کرده به جام‌جم می‌گوید: «دغدغه اصلی ما در این برنامه رسیدگی جدی به مشکلات و خواسته‌های مردم به‌خصوص شهروندان تهرانی است. به همین دلیل سعی کردیم موضوعات را با جدیت پیگیری کنیم و یک موضوع یا مشکل را در چند قسمت ادامه بدهیم تا به نتیجه برسد. فکر می‌کنم خواسته مردم و مخاطبان این برنامه همین است.»
وی همچنین ادامه می‌دهد: «ما تلاش می‌کنیم تا موضوعات را جزء به جزء در چند قسمت پیگیری کرده و به آثاری که این مشکلات روی جامعه می‌گذارد هم می‌پردازیم؛ ضمن این‌که هر عزیزی که مقابل دوربین و روی آنتن به مجری و مردم قول مساعدت می‌دهد، تا زمانی که آن وعده عملی نشود، آقای دلاوری و تیم تهران بیست پیگیر آن موضوع هستند.»
نظری در ادامه درباره حواشی‌ای که در پی هر وعده‌ای از جانب مسؤولان به مردم در برنامه ایجاد می‌شود عنوان می‌کند: «ما به حواشی اهمیتی نمی‌دهیم و برایمان مهم نیست. حل کردن مشکلات برای ما در اولویت است؛ ضمن این‌که تغییر اساسی در برنامه هم ایجاد کرده‌ایم.
وی با ذکر مثالی در این باره توضیح می‌دهد: «به عنوان مثال درباره موضوع بیمه، ما به عنوان کارفرما و با دوربین مخفی به شرکت بیمه رفتیم و مشکل را پیگیری کردیم. البته در این مسیری که پیش گرفته‌ایم قطعا با موانع و مشکلاتی هم مواجه می‌شویم. اما از آنجا که به دنبال حل مشکلات مردم هستیم، از ادامه این مسیر خسته نمی‌شویم و تا به نتیجه رسیدن آن تلاش می‌کنیم، بنابراین در ساختار برنامه تغییراتی را ایجاد کردیم تا بتوانیم مطالبه‌گر مشکلات مردم باشیم.»
نظری درباره بازخورد مردم نسبت به تغییرات جدید در ساختار برنامه هم می‌گوید: «تا جایی که شاهد هستیم قسمت‌های برنامه در فضای مجازی بیشتر وایرال می‌شود. همچنین پیامک‌هایی که مردم به برنامه می‌زنند به این معنی است که ما   کارمان را درست انجام می‌دهیم و خوشبختانه مردم برنامه را دوست دارند و به آن اعتماد کردند و می‌دانند ما به دنبال خواسته‌هایشان هستیم. بنابراین واکنش‌ها و بازتاب‌های خوبی تا به امروز از مردم گرفته‌ایم.
وی درباره هشتگ تهران بیست که در این سری بخش جدی‌تری شده هم بیان می‌کند: در گذشته این بخش به نوعی فقط صدای مردم بوده اما در این سری سعی شده نگاهی جدی‌تر به این بخش از برنامه باشد و مردم ویدئوهایشان را برای ما بفرستند تا ببینیم آن مشکل که ما پیگیر بودیم حل شده و آن وعده‌ای که دوست یا مسؤول عزیزی در برنامه داده عملی شده‌ است یا نه. در کنار آن مردم در صفحه شخصی خودشان موضوعی را که مدنظر دارند با گذاشتن هشتگ برای ما هم به اشتراک می‌گذارند و از بچه‌های تیم ما با این شخص تماس گرفته و آن موضوع را پیگیری می‌کنند. به عنوان مثال برای مشکل آسفالت منطقه‌ای در تهران پیگیری‌ها را انجام دادیم و در برنامه به صورت تلفنی با مسؤول  آن منطقه صحبت کردیم و در نهایت به نتیجه رسیدیم.
نظری در پایان هم می‌گوید: ما در آخر هر ماه در برنامه سررسیدی داریم که اعلام می‌کنیم چه کارهایی پیگیری شده و به نتیجه رسیده‌است. دوست داریم روزی فرا برسد بگوییم در آن سررسید همه قول‌ها و وعده‌هایی که داده شد عملی شده و به نتیجه رسیده‌است.



محمدمحسن فیضی پور که از اوایل مهر سردبیری این برنامه را برعهده دارد، درباره پیدا کردن سوژه‌ها و اولویت‌بندی در گفت‌وگو با جام‌جم به نکاتی اشاره کرد: ما در سری جدید این برنامه تغییراتی را در انتخاب و پرداخت سوژه‌ها دادیم. در انتخاب سوژه‌ها اولویت‌های مسائل کشور را ریشه‌ای‌تر بررسی کردیم. یعنی روی مسائلی دست گذاشتیم که مشکل ریشه‌ای‌تر و مهم‌تری در کشور بود. در نحوه پرداخت هم تغییراتی را ایجاد کردیم. از جمله این‌که پیگیری مداوم تا به نتیجه رسیدن را در دستور کار قرار دادیم. یعنی هر موضوعی که تاکنون در برنامه مطرح شده رها نشده‌است و با جدیت در حال پیگیری آن هستیم و حتی در چند برنامه به آن موضوع پرداخته‌ایم. خوشبختانه اغلب هم توانسته‌ایم به نتیجه برسیم. مثل تعهدات سایپا که عملی شد و توانستیم با پیگیری‌هایی که انجام دادیم، آن مساله را حل کنیم. می‌توانم به یقین بگویم در برخی مسائل تنها مرجعی که پیگیر آن مساله یا معضل بود، برنامه «تهران بیست» بود. از آنجا هم که اصولا برخی از مسؤولان عادت ندارند برای یک موضوع مدام پیگیرشان باشیم، در این مسیر با مشکلات و موانعی هم روبه‌رو بودیم. البته نمی‌توان کتمان کرد عده‌ای از این عزیزان هم از پیگیری مدام ما استقبال می‌کردند و آنها نیز در پی رفع آن مشکل یا مساله بودند. اما در این میان دوستانی هم بودند که در برنامه وعده‌ای می‌دادند و وقتی ما پیگیری می‌کردیم دیگر پاسخگو نبودند!
البته تا به امروز مشکلات و مسائل کوچک‌تر و قابل حل‌تر زودتر به نتیجه رسیده‌ است اما مشکلات کلان‌تر نیاز به پیگیری بیشتری دارد که به نتیجه هم خواهدرسید. به عنوان مثال در بحث آیین‌نامه‌های قانون جدید بحران، مسائلی وجود داشت که پیگیری ما باعث شد در کار آنها سرعت بیشتری اتفاق بیفتد و به نتیجه برسد. تغییر دیگری که در نحوه پرداخت دادیم این بود که فضای برنامه را صرفا سمت انتقاد و غر زدن نبردیم و به دنبال راه حل هم بودیم که همین مساله باعث می‌شود مسؤولان هم انگیزه رسیدگی به آن مساله را پیدا کنند. تا این‌که بخواهیم مدام غر بزنیم و انتقاد کنیم که به هیچ نتیجه‌ای هم نرسیم. بنابراین در این میان مسؤولانی که دلسوزتر هستند، از ما تشکر می‌کنند و با ما همراه می‌شوند. آنهایی هم که کارشان را انجام نمی‌دهند، معمولا خیلی سخت جواب ما را می‌دهند یا حتی به برنامه نمی‌آیند. با وجود این باز هم ما دست از پیگیری برنمی‌داریم و سختی‌ها و موانع هم باعث نمی‌شود که دست از خواسته‌های مردم در برنامه برداریم.


روزنامه‌نگار، نویسنده و مجری عناوینی هستند که وقتی نام محمد دلاوری به میان می‌آید در ذهن مخاطب تداعی می‌شود. نام او سال‌هاست که با اجرای برنامه «تهران بیست» عجین شده است. دلاوری در گفت و گو با جام‌جم درباره اجرای این برنامه و تغییرات آن در فصل جدید گفت.
 گویا در فصل جدید پیگیری‌های شما و گروهتان برای مشکلات و معضلات شهری مردم بیشتر شده است. در این باره توضیح می‌دهید؟
توصیه من به دوستان این بود که مشکلات کوچک را تا به نتیجه رسیدن آن پیگیری کنیم. تلاش‌ها هم در این زمینه آغاز شده که اگر همچنان ادامه پیدا کند، اتفاقات خوبی خواهد افتاد. بعضی از مسائل مثل مشکلات یک منطقه یا گروهی از آدم‌ها که با یک مجموعه‌ای دچار مشکل هستند، قابل حل است. گروه جدید برنامه جوان و بسیار با انگیزه هستند. بنابراین اگر بتوانند با قدرت پیگیری‌های‌شان را ادامه بدهند، قطعا به نتیجه خواهند رسید و این تحول اتفاق خواهد افتاد.
 در این مسیر تا به حال با موانعی هم مواجه شده اید که در به نتیجه رسیدن مساله‌ای سد راهتان شوند؟
بالاخره همیشه موانعی وجود دارد که سد راه شوند اما به نظر من بن بست وجود ندارد.
 به هر حال ممکن است شما حرفی در برنامه بزنید  یا مشکلی را پیگیری کنید که به مذاق عده‌ای خوش نیاید؟
این طبیعی ترین اتفاقی است که ممکن است در نظام اجتماعی پیش بیاید. بنابراین اگر دوستان در ادامه این راه خسته نشوند به نتیجه خواهد رسید.
 شما چطور، هنوز خسته نشده اید؟
نه. ما از چه چیزی باید خسته شویم؟
 از یک سری واکنش‌ها و برخوردها؛  به هر حال شما را به عنوان مجری برنامه بیشتر از عوامل دیگر می‌شناسند.
به‌هرحال این مسائل جزو کار ماست. یعنی اگر هیچ برخورد و واکنشی وجود نداشت باید تعجب می‌کردیم. شاید به قدر کافی برایمان توضیح نداده‌اند که ویژگی کار کردن در رسانه، سیاست و مدیریت این است که شما باید بر مشکلات غلبه کنید. به همین دلیل است که ما به فلان مدیر می‌گوییم چرا فلان مشکل وجود دارد و او پاسخ می‌دهد چون تحریم هستیم! می‌پرسیم چرا وقتی تحریم نبودیم مشکل حل نشد و پاسخ می‌دهد بودجه نداشتیم! چون از کودکی به او یاد نداده‌اند که تو مدیر هستی و قدرت برداشتن موانع را از سر راه را باید داشته باشی. اگر نداری پس چرا مدیر شدی؟ باید شغل دیگری را انتخاب کنی.
 شما جزو مجری‌هایی هستید که در هر برنامه‌ای پیگیر مطالبات مردمید و از این نظر شما را زبان گویای خودشان می‌دانند و تصور می‌کنند کارهای بسیاری از دست شما برمی‌آید. بنابراین وقتی شما را می‌بینند، چه خواسته‌هایی دارند؟
اول این‌که باید بگویم ما مردم بسیار هوشمندی داریم؛ یعنی بخش بسیاری از آنها کاملا متوجه هستند که یک برنامه تلویزیونی حلال همه مشکلات نیست و من هم مرد عنکبوتی نیستم که بتوانم همه مسائل را حل کنم. این را مردم خوب می‌دانند. با این حال به قدری ابراز محبت می‌کنند که من خجالت‌زده می‌شوم که کارمندی که کار خودش را انجام می‌دهد، چرا این قدر به او محبت می‌کنند. در حالی که وظیفه من همین است و باید همین کار را می‌کردم. با وجود این عده‌ای می‌گویند شما که مشکلات را مطرح می‌کنید چرا حل نمی‌شود؟ آنها از این جهت حق دارند که می‌خواهند یک عقب‌افتادگی طولانی را با یک برنامه کوچک تلویزیونی شبکه پنجی حل شود. به همین علت من از دوستانم خواستم که بیاییم مشکلات کوچک‌تر را حل کنیم، اگر نمی‌توانیم مشکلات بزرگ‌تر را حل کنیم. چون مشکلات بزرگ‌تر زمانبر است یا حل‌نشدنی است. شاید لازم است ما اتحادیه رسانه‌ای شویم تا بتوانیم بخشی از یک‌سری معضلات ساختاری را حل کنیم.
 با این حساب در کنار موضوعات و سوژه‌هایی که در گروه سردبیری پیدا می‌کنید تا در برنامه مطرح کنید، چقدر سوژه‌هایتان را از تعامل با مخاطبان پیدا می‌کنید؟
تقریبا 90درصد آنچه که من در برنامه می‌گویم حاصل تعامل من با جامعه است و 10درصد آن در گروه سردبیری مطرح می‌شود. خوشبختانه گروه سردبیری تهران بیست به قدری فهیم است که هیچ چیزی را تا به حال به معنای مطلق روی میز من نگذاشته است.
همین طور مدیریت شبکه که حتما باید فلان مطلب را بگویی. بنابراین اغلب مسائلی که من در برنامه مطرح می‌کند، حاصل تعامل با مردم است. این‌که حرف‌هایشان را می‌شنوم یا در فضای مجازی دنبال و آن مسائل را در برنامه مطرح می‌کنم.


یکی از برنامه‌هایی که از همان ابتدای تاسیس شبکه پنج به قولی گل کرد و بین مخاطبان این شبکه جا افتاد، برنامه تهران بیست بود؛ برنامه‌ای که در گروه تهران و شهروندی شبکه پنج شکل گرفت و به دلیل رویکرد و ساختار متفاوتی که داشت، توانست مورد توجه مخاطبان بسیاری قرار بگیرد. این برنامه از ابتدا تاکنون تغییراتی را در اجرا و گروه سردبیری و تهیه‌کنندگی داشته‌است. جا دارد یادی از زنده‌یاد سیامک علیقلی و سونیا پوریامین کنیم که نخستین مجریان این برنامه بودند که پس از آنها بهروز تشکر، ناصر خیرخواه، محمد سلوکی، مازیار ناظمی و علی درستکار، اجرای این برنامه را به عهده گرفتند. البته بعد از یک وقفه کوتاه با توجه به تغییر ماموریت شبکه پنج، پخش این برنامه با یک رویکرد جدید شروع و با گروه دیگری ادامه پیدا کرد و هر هفته یکی از موضوعات اجتماعی و شهروندی مرتبط با زندگی مردم در کلانشهرها و تهران از زوایای مختلف در بخش‌های مختلف این برنامه مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. این بار محمد دلاوری و علی مروی سکاندار این برنامه شدند که همچنان به عنوان مجریان این برنامه فعالیت می‌کنند. البته گروه سردبیری و تهیه‌کنندگی برنامه در سری جدید تغییر کرد؛ ضمن این‌که در ساختار هم تغییراتی را ایجاد کردند که به نوعی به مخاطبان برنامه امیدواری می‌دهد. به این خاطر که این گروه مصمم و سختکوش پیگیر رفع مشکلات و خواسته‌های مردم هستند و تا به نتیجه هم نرسند، دست از تلاش برنمی‌دارند. در این مدت هم توانسته‌اند با پیگیری هایشان برخی مشکلات کوچک شهروندی را  رفع کنند. با این حال در تلاشند تا با تریبونی که در اختیار دارند و اعتمادی که از جانب مردم کسب کرده‌اند، بتوانند معضلات و دغدغه‌های مردم را حل کنند. هم اکنون نیز تهران بیست یکی از برنامه‌های شاخص و پربیینده شبکه پنج است که مدام ویدئوهایش در فضای مجازی توسط کاربران بازنشر می‌شود. همچنین تیم سازنده و اتاق فکر برنامه از طریق هشتگ تهران بیست تعامل خوبی با مردم و مخاطبان دارند. بنابراین اگر شما هم درگیر مسائل و مشکلاتی از این دست هستید، می‌توانید با این برنامه از طرق مختلف در میان بگذارید  یا حتی در صفحه شخصی خودتان با گذاشتن هشتگ، خواسته‌تان را به گوش اهالی این برنامه برسانید تا در اسرع وقت با شما تماس گرفته و پیگیر مسائل‌تان باشند.