درباره جوزپه مئاتزا ؛ سلطان همه تمامکنندههای فوتبال
بالـرینی با لبـاس اینتــر
همه از پهپه خاطرهها داشتند. خاطرههای عجیب و در حقیقت بیش از حد عجيب. جيامپیرو کامبی، دروازهبان یوونتوس، پیش از دیدار با اینتر، شرطی با پهپه بست؛ اول این که پهپه نمیتواند گلی را که چند هفته پیش، طی تمرین تیمملی با ضربه قیچی به او زده تکرار کند و دوم این که پهپه نمیتواند با روش معروفش یعنی جا گذاشتن مدافعان و دروازهبان توپ را بکوبد به تور. بازی که تمام شد، کامبی شرط را باخته بود. پهپه هم با ضربه قیچی دروازه را باز کرد و هم مدافعان و کامبی را دریبل کرد و توپ را کوبید به تور.
رمیها پهپه را تا سالها برای نمایش تکپردهایاش در آوریل ۱۹۳۰ لعن کردند و نفرین. فقط چهاردقیقه از بازی گذشته بود که پهپه سه بار دروازه رم را باز کرد و پیش از پایان نیمه اول، چهارمین گلش را هم زد. رمیها شکست ششگله از اینتر را پای پهپه لعنتی نوشتند. ویتوریو پوزو، مربی تیمملی ایتالیا، میگفت «بدون پهپه دوبار قهرمان جامجهانی نمیشدیم، وقتی پهپه را دارید، بازی را با یک گل زده شروع کردهاید!» آلدو اليویری، دروازهبان تیمملی ایتالیا هم میگفت؛ «با پهپه دوازده نفره بازی میکردیم؛ چرا که همیشه دو مدافع حریف دنبالش میدویدند و به جایی هم نمیرسیدند. او را «سلطان همه تمامکنندهها» لقب دادند.
پهپه، زاده ۱۹۱۰ و یکی از بچههای جنگجهانی اول در محله پورتا ويتورای شهر میلان بود که هفت ساله نشده پدرش را در جنگ از دست داد. هدیه پدر پیش از آخرین وداع را که یک تفنگ بود گذاشت کنار و از او خواست برایش یک توپ بخرد. پهپه برای فرسوده نشدن کفشهایش، پابرهنه در خیابانهای میلان میدوید. دور پایش را پارچه میبست و به کلافهای نخی ضربه میزد. پهپه آنقدر آموخت تا هم برای اینتر بازی کند و هم برای میلان.
میخواست میلانی شود، ولی گفتند لاغرمردنی هستی. در هفده سالگی برای اولینبار در جامحذفی برای اینتر بازی کرد و دو گل زد. طی 13 فصل در اینتر، سه بار اسکودتو را فتح کرد و یک بار جامحذفی را و 284 گل هم برای نراتزوری زد. آخرین گلش را سال ۱۹۴۶ برای اینتر زد که هنوز کسی با آن پیراهن راهراه آبی و سیاه به نزدیکیاش هم نرسیده.
پاییز ۱۹۴۰ و در تب و تاب جنگ دوم جهانی، از اینتر راهی میلان شد و تنها بازیکنی بود که دشمنی بین دو این دو دشمن همشهری را تخفیف بخشید. پیش از دیدار میلان و اینتر در رختکن زد زیر گریه و گفت نمیتواند برابر اینتر بازی کند ولی به میدان که رفت گل تساوی بخش ۲ بر ۲ را وارد دروازه تیم محبوبش کرد.
پهپه در کسوت کاپیتان تیمملی ایتالیا، جامجهانی ۱۹۳۴ را در رم بالا برد و چهار سال بعد در فرانسه ۱۹۳۸ دوباره به سوی جام پرواز کرد. موسولینی پیش از فینال پاریس، پیغام داد «یا بمیرید، یا ببرید» و لاجوردیپوشان در بعدازظهری که پهپه دو پاس گل داد 4 بر 2 مجارستان را شکست دادند و قهرمان جهان شدند.
بخشی از کتاب پیراهنهای همیشه
نشر چشمه
رمیها پهپه را تا سالها برای نمایش تکپردهایاش در آوریل ۱۹۳۰ لعن کردند و نفرین. فقط چهاردقیقه از بازی گذشته بود که پهپه سه بار دروازه رم را باز کرد و پیش از پایان نیمه اول، چهارمین گلش را هم زد. رمیها شکست ششگله از اینتر را پای پهپه لعنتی نوشتند. ویتوریو پوزو، مربی تیمملی ایتالیا، میگفت «بدون پهپه دوبار قهرمان جامجهانی نمیشدیم، وقتی پهپه را دارید، بازی را با یک گل زده شروع کردهاید!» آلدو اليویری، دروازهبان تیمملی ایتالیا هم میگفت؛ «با پهپه دوازده نفره بازی میکردیم؛ چرا که همیشه دو مدافع حریف دنبالش میدویدند و به جایی هم نمیرسیدند. او را «سلطان همه تمامکنندهها» لقب دادند.
پهپه، زاده ۱۹۱۰ و یکی از بچههای جنگجهانی اول در محله پورتا ويتورای شهر میلان بود که هفت ساله نشده پدرش را در جنگ از دست داد. هدیه پدر پیش از آخرین وداع را که یک تفنگ بود گذاشت کنار و از او خواست برایش یک توپ بخرد. پهپه برای فرسوده نشدن کفشهایش، پابرهنه در خیابانهای میلان میدوید. دور پایش را پارچه میبست و به کلافهای نخی ضربه میزد. پهپه آنقدر آموخت تا هم برای اینتر بازی کند و هم برای میلان.
میخواست میلانی شود، ولی گفتند لاغرمردنی هستی. در هفده سالگی برای اولینبار در جامحذفی برای اینتر بازی کرد و دو گل زد. طی 13 فصل در اینتر، سه بار اسکودتو را فتح کرد و یک بار جامحذفی را و 284 گل هم برای نراتزوری زد. آخرین گلش را سال ۱۹۴۶ برای اینتر زد که هنوز کسی با آن پیراهن راهراه آبی و سیاه به نزدیکیاش هم نرسیده.
پاییز ۱۹۴۰ و در تب و تاب جنگ دوم جهانی، از اینتر راهی میلان شد و تنها بازیکنی بود که دشمنی بین دو این دو دشمن همشهری را تخفیف بخشید. پیش از دیدار میلان و اینتر در رختکن زد زیر گریه و گفت نمیتواند برابر اینتر بازی کند ولی به میدان که رفت گل تساوی بخش ۲ بر ۲ را وارد دروازه تیم محبوبش کرد.
پهپه در کسوت کاپیتان تیمملی ایتالیا، جامجهانی ۱۹۳۴ را در رم بالا برد و چهار سال بعد در فرانسه ۱۹۳۸ دوباره به سوی جام پرواز کرد. موسولینی پیش از فینال پاریس، پیغام داد «یا بمیرید، یا ببرید» و لاجوردیپوشان در بعدازظهری که پهپه دو پاس گل داد 4 بر 2 مجارستان را شکست دادند و قهرمان جهان شدند.
بخشی از کتاب پیراهنهای همیشه
نشر چشمه
به نام په په
سال ۱۹۷۹ که سرطان او را به سوی مرگ میبرد، خودش تدارک ضیافت آخر را دید. از نزدیکانش درخواست کرد بی سروصدا خاکش کنند و سپس بگویند مرده. پهپه در 68 سالگی مرد. یک ماه بعد مراسم یک دقیقه سکوت را پیش از دیدار اینتر - پسکارا برایش برگزار کردند. مراسم که تمام شد، گوینده استادیوم اعلام کرد: «این استادیوم به احترام بزرگترین بازیکن فوتبال ایتالیا، جوزپه مئاتزا نام خواهد گرفت.»