هنر استفاده از ابزار مالیات
در سال رونق تولید، مالیات می‌تواند یک ابزار مهم برای تولید به حساب بیاید اما این هنر دولت است که از این ابزار به درستی استفاده می‌کند یا خیر. اگر در زمان رکود، میزان نرخ مالیات افزایش یابد سرمایه‌گذاری به شدت کاهش می‌یابد که نتیجه آن بیکاری خواهد بود. کشورهای پیشرفته در زمان رکود، مالیات‌ها را می‌بخشند.
جایگزینی مالیات به جای درآمد نفتی حداقل پنج سال زمان نیاز دارد و اجرایی کردن آن در یک سال به نظر می‌رسد کمی خوش‌خیالی باشد البته افزایش درآمدهای مالیاتی باید از طریق رشد پایه‌های مالیاتی باشد.
اقتصاد ایران اکنون در شرایط رکود تورمی قرار دارد و دولت بیش از این‌که به فکر افزایش میزان مالیات باشد باید برای واحدهای تولیدی مشوق‌های مالیاتی را در نظر بگیرد و افزایش مؤدیان مالیاتی را در برنامه داشته باشد.
همه کشورهای دنیا با مالیات اداره می‌شود اما شرایط اقتصاد ایران برای اداره کشور با مالیات فراهم نیست و سال‌های زیادی را هدر دادیم و اکنون که به بن‌بست رسیدیم می‌خواهیم سریعاً اقدامی انجام دهیم. اگر دولت آمار و اطلاعاتی مبنی بر افرادی که مالیات نمی‌پرداختند در اختیار داشت چرا تا الآن به آنها فرصت فعالیت داده و مالیات اخذ نکرده است و اگر هم آماری در اختیار ندارد زمان زیادی می‌برد این بانک اطلاعاتی تکمیل شود.
معتقدم امکان اداره کشور با مالیات ممکن است و باید پایه‌های جدید را کشف کنیم و فشاری به مؤدیان فعلی نیاوریم اما اجرای این سیاست نیاز به زمان دارد و در کوتاه‌مدت نتیجه مثبتی به دست نمی‌آید.
دولت حتماً امسال کسری بودجه خواهد داشت که در این صورت یا از بانک‌مرکزی می‌خواهد که پول چاپ کند یا از این بانک استقراض می‌کند که در هر دو صورت تبعات تورمی به وجود می‌آید. راهکار اداره دولت بدون درآمد نفتی کاهش هزینه‌های دولت است. دولت ایران دو برابر دولت ژاپن کارمند دارد و تعداد کارمندان دولت ایران به پنج میلیون نفر می‌رسد. همه منابع کشور از جمله نفت، مالیات و بخش‌های دیگر صرف افراد پشت‌میزنشین جدول حل‌کن می‌شود که هیچ بازدهی مثبتی برای کشور ندارند.
بنابراین دولت باید اصلاحات را از خودش شروع کند. دولت آن‌قدر عریض و طویل است که هرچه کشور درآمد داشته باشد باز هم هیچ فرقی در سرمایه‌گذاری برای توسعه تولید نمی‌کند. چون زمانی که بنده در دولت بودم سهام عدالت به کارمندان دولت دادم اطلاعات دقیق‌تری نسبت به تعداد آنها دارم اما متاسفانه دولت و مجلس هم در این زمینه گوش نمی‌دهند. اگر همین امروز دوباره برجام اجرا شود هیچ چیزی عاید کشور نخواهد شد و دلیل اصلی آن دولتی بودن اقتصاد ماست.
جایگزینی مالیات به جای درآمد نفتی حداقل پنج سال زمان نیاز دارد و اجرایی کردن آن در یک سال به نظر می‌رسد کمی خوش‌خیالی باشد البته افزایش درآمدهای مالیاتی باید از طریق رشد پایه‌های مالیاتی باشد.
اقتصاد ایران اکنون در شرایط رکود تورمی قرار دارد و دولت بیش از این‌که به فکر افزایش میزان مالیات باشد باید برای واحدهای تولیدی مشوق‌های مالیاتی را در نظر بگیرد و افزایش مؤدیان مالیاتی را در برنامه داشته باشد.
همه کشورهای دنیا با مالیات اداره می‌شود اما شرایط اقتصاد ایران برای اداره کشور با مالیات فراهم نیست و سال‌های زیادی را هدر دادیم و اکنون که به بن‌بست رسیدیم می‌خواهیم سریعاً اقدامی انجام دهیم. اگر دولت آمار و اطلاعاتی مبنی بر افرادی که مالیات نمی‌پرداختند در اختیار داشت چرا تا الآن به آنها فرصت فعالیت داده و مالیات اخذ نکرده است و اگر هم آماری در اختیار ندارد زمان زیادی می‌برد این بانک اطلاعاتی تکمیل شود.
معتقدم امکان اداره کشور با مالیات ممکن است و باید پایه‌های جدید را کشف کنیم و فشاری به مؤدیان فعلی نیاوریم اما اجرای این سیاست نیاز به زمان دارد و در کوتاه‌مدت نتیجه مثبتی به دست نمی‌آید.
دولت حتماً امسال کسری بودجه خواهد داشت که در این صورت یا از بانک‌مرکزی می‌خواهد که پول چاپ کند یا از این بانک استقراض می‌کند که در هر دو صورت تبعات تورمی به وجود می‌آید. راهکار اداره دولت بدون درآمد نفتی کاهش هزینه‌های دولت است. دولت ایران دو برابر دولت ژاپن کارمند دارد و تعداد کارمندان دولت ایران به پنج میلیون نفر می‌رسد. همه منابع کشور از جمله نفت، مالیات و بخش‌های دیگر صرف افراد پشت‌میزنشین جدول حل‌کن می‌شود که هیچ بازدهی مثبتی برای کشور ندارند.
بنابراین دولت باید اصلاحات را از خودش شروع کند. دولت آن‌قدر عریض و طویل است که هرچه کشور درآمد داشته باشد باز هم هیچ فرقی در سرمایه‌گذاری برای توسعه تولید نمی‌کند. چون زمانی که بنده در دولت بودم سهام عدالت به کارمندان دولت دادم اطلاعات دقیق‌تری نسبت به تعداد آنها دارم اما متاسفانه دولت و مجلس هم در این زمینه گوش نمی‌دهند. اگر همین امروز دوباره برجام اجرا شود هیچ چیزی عاید کشور نخواهد شد و دلیل اصلی آن دولتی بودن اقتصاد ماست.