گزارش دست اول جام جم از محل قرنطینه دانشجویان ایرانی که از ووهان بازگشتهاند
مستقیم از قلب قرنطینه
ماجرای دانشجویانی كه در ووهان چین تحصیل میكردند، از پنجشنبه سه هفته پیش كه ویروس كرونا، اولین قربانی خود گرفت، شروع شد. بعد از بروز اولین علائم ویروس جدید، آنها برای بازگشت تلاش كردند؛ تلاشی كه خیلی زود شروع شد، اما زمان زیادی گرفت. ساعت 6صبح چهارشنبهای كه گذشت درنهایت 57 دانشجو پایشان را بر خاك كشور گذاشتند و بخشی از استرسهایشان كاهش یافت، داستان اما تازه از آنجا شروع شد.
با ورود دانشجویان به كشور، شایعات زیادی از مشكوك بودن یكی از دانشجویان به بیماری تا مهماندارانی كه قرنطینه نشده به خانه بازگشتهاند منتشر شد، شایعاتی كه كاری جز تشویش اذهان عمومی نداشتند. ماجرای بازگشت آنها اما به شكل دیگری است. امیرابراهیم و مارال هر دو روایت یكسانی از بازگشتشان از چین تا رسیدن به كشور و حالا در قرنطینه دارند، روایتهایی كه رنگ و بوی واقعی دارد.
ووهان هنوز هم در قرنطینه است و كسی حق ندارد از خانهاش خارج شود، پس سوال اینجاست كه دانشجویان ایرانی چطور خود را به فرودگاه رساندند. آنها برای خروج از خوابگاهها و منزلشان مجوز داشتند. این مجوز از وزارت خارجه به مسؤولان ووهان ابلاغ شده بود. البته امیرابراهیم، دانشجوی پزشكی در شهر ووهان میگوید هیچ وسیله نقلیهای در ووهان پیدا نمیشود و به خاطر همین سفارت ایران در چین، برایشان سه اتوبوس فرستاد تا دانشجویان را به فرودگاه برساند. 80 ایرانی ساكن ووهان، درخواست خروج از چین را داده بودند، درنهایت اما 63نفر همچنان درخواست خروج داشتند كه در نهایت 57 نفر به كشور بازگشتند،افرادی كه حالا در قرنطینه هستند و امروز قرار است از آنها تست كرونا گرفته شود.
امیرابراهیم میگوید: بسیاری از ایرانیهایی كه در شركتهای ووهان كار میكردند، در این شهر ماندند. شركتها هر لحظه ممكن بود دوباره باز شوند. از طرف دیگر، شركتها به خانوادهها مواد غذایی میرساندند، بنابراین آنها ترجیح دادند در ووهان بمانند.
ساعت 12 شب به وقت چین و ساعت
8 و30دقیقه شب به وقت ایران، هواپیمای ایرانی با تیم پزشكی همراه دانشجویان به سمت تهران پرواز كردند. پروسه پیشگیری از معاینه تا سنجش درجه حرارت در داخل هواپیما یكبار دیگر انجام شد و پكهای بهداشتی هم در اختیار مسافران قرار گرفت. صبح روز چهارشنبه، ساعت 5 و 30 دقیقه، هواپیما در فرودگاه امام خمینی نشست و بعد این عكسها بود كه منتشر شدند. اولین عكس شاید، تصویر خوشحال دانشجویانی بود كه سوار بر اتوبوسی در حال انتقال به سمت هتل بودند. تصاویر منتشر شده از داخل هواپیما، مسافرانی كه ماسك زده بودند و كاركنانی كه با لباسهای مخصوص، از مسافران پذیرایی میكردند، بعد از آن منتشر شد. با انتشار این تصویر، شایعات هم شروع شد: «خدمه هواپیما بدون تست پزشكی و بدون قرنطینه به خانه رفتهاند.» مارال با اشاره به این شایعه میگوید: «در پرواز ما تنها تیم پزشكان حضور داشتند و هیچ مهمانداری نبود. تیم پزشكان هم از ما پذیرایی كردند.»
او حتی توضیح میدهد كه بعد از ورود به ایران، هیچكدام از آنها از هواپیما خارج نشدند و همه كارهای ترخیص، چك پاسپورت و تحویل بار، داخل هواپیما انجام شد.
محل اقامت
پس از ورود دانشجویان به ایران ادعا شد كه دانشجویان در هتل لاله قرنطینه شدهاند. امیرابراهیم اما میگوید: هتل ما در بیرون از شهر قرار دارد و مسافت كمی هم با فرودگاه دارد.هتل داخل یك باغ بزرگ است و اتاقها در اطراف این باغ هستند. هیچ ساختمان مسكونی هم در اطراف باغ دیده نمیشود. وقتی كسی از هتل حرف میزند، ذهنها سریع به سمت خدمه هتل میرود.
هتل دانشجویان اما خدمهای ندارد و این تیم پزشكی و اورژانس هستند كه با دانشجویان در هتل مستقرند و همه كارها را هم آنها انجام میدهند از تامین مواد موردنیاز تا ضدعفونی كردن و حتی غذا دادن به دانشجویان. همین تیم، هر روز تب آنها را در اتاق معاینه میسنجد هرچند كه مارال توضیح میدهد خود دانشجویان هم باید هر روز تبشان را بسنجند و اگر علائم مشكوكی مانند سرفه و سینه درد داشتند، به پزشكان اطلاع دهند.مارال و امیرابراهیم میگویند با پیام دادن با هم در ارتباطند و سعی میكنند از اتاقهایشان خارج نشوند تا خطر را كمتر كنند. هیچ كدام از دانشجویان، خانواده خود را ندیدهاند و تنها با آنها تلفنی صحبت كردهاند. دانشجویان از تنها چیزی كه ناراضی اند سرعت پایین اینترنت است.
عبور از فشار روحی شدید
فرآیند بازگشت دانشجویان ایرانی از ووهان به تهران، طولانی بوده است. آنها با مشكلات زیادی از جمله تامین غذا و عبور و مرور در ووهان مواجه بودند. اگر به همه اینها غربت و ترس احتمال ابتلا به ویروس را هم اضافه كنیم، میبینیم چه فشار روحی را تحمل كردند.حالا به همه اینها شایعات را هم باید اضافه كرد، شایعاتی كه حتی برخی آنها واكنشهای تند كاربران ایرانی را هم درپی داشته است.
برخی از این شایعات به گوش دانشجویان هم رسیده است. دانشجویان البته خود را آرام میكنند، همه آنها دانشجوهای رشتههای مختلف پزشكی هستند و اگر مشكلی هم داشته باشند، با هم مطرح میكنند. امیرابراهیم میگوید: ترس مردم درباره كرونا، از ناآگاهی نشات میگیرد. بسیاری فكر میكنند كرونا مانند طاعون است و سریع میكشد درصورتی كه این طور نیست. او معتقد است مردم فكر میكنند
هر كسی از چین آمده، ناقل این ویروس است، درصورتی كه تا به حال در چین، هیچ ایرانی مبتلا نشده است. امیرابراهیم اما با همه مشكلاتی كه وجود داشته، تجربه بازگشت دانشجویان به كشور و قرنطینه را مثبت میداند و میگوید: این تجربه خوبی بود اما باید انتظار داشت در شرایط اورژانسی دولت و مسؤولان بدون مطالبهگری، عملی را كه شایسته است، انجام دهند.