سماور پربرکت مرحوم نگارنده
10 تیر سالروز تولد محمد قهرمان است.
«خاموش شدن این چشمه فیاض شعر فاخر و غزل پر نکته و آراسته، هر آشنای شعر و ادب معاصر را دچار تأسف و اندوه میسازد و آشنایان شعر ممتاز او و خود آن شخصیت متین و با وفا و آن ذهن مواج و ژرفبین و مضمونیاب را بسی بیشتر.»
این،صحبتهای رهبر یک ملت است که در سوگ شاعری گفته است. در تاریخ ادبیات که نگاه کنیم، کمتر کسی بوده که رهبر انقلاب اینطور از او نام ببرد و اصلا کمتر شاعری بوده که رهبر در سوگ او پیام تسلیتی بفرستد. این نکته علاوه بر جایگاه رفیع قهرمان در شعر و پژوهش، ریشه در رابطه قدیمی رهبر و گروهی از شاعران خراسانی دارد. ایشان طی دیدار با شاعران در سال 1389 میگویند: «ما بهترین شاعرها را در مشهد داشتیم.
انصافا در یک دورهای شعرای مشهد ما در کشور بهترین بودند. ما همه را از نزدیک میشناختیم؛ شعرای مشهد جزو بهترینها بودند؛ هم قصیدهسراهایشان، هم غزلسراهایشان. در مشهد از اول تا آخر در آن دورهای که این افراد روی کار آمدند و پرورش پیدا کردند، سه تا انجمن وجود داشت؛ یکیاش انجمن مرحوم نگارنده بود که توی خانه خود او تشکیل میشد. ایشان اجارهنشین هم بود و هر چند وقت یکبار خانهاش عوض میشد؛ لذا اینهایی که میخواستند شرکت کنند بروند توی آن خانه جدید، باید آدرس جدید میگرفتند.
بنده آن وقت قم بودم. هر وقت مشهد میآمدم، حتما به آن جلسه میرفتم؛ تا بعد که از قم برگشتم. این یک انجمن بود؛ 10 نفر، 15 نفر در آن شرکت میکردند. یک سماوری هم آنجا روشن بود که چاییاش را خود مرحوم نگارنده میریخت. این آقای شفیعی کدکنی، میرزازاده، قهرمان، قدسی، اینها همه پرورشیافته همین جلسهاند.»
این سماور در خاطر اکثر شاعران آن دوره حضور دارد و همه از آن به عنوان چشم و چراغ جلسات انجمن مرحوم نگارنده یاد میکنند.
محمد قهرمان از جمله افراد این جمع بوده که تلاش کرد خاطرات آنها، نوشتهها و نامههایشان را محفوظ نگاه دارد و بعدها منتشر کند.
از جمله این آثار ارزشمند میتوان به کتاب « با یادهای عزیز گذشته» که به خاطرات قهرمان از اخوان و ده نامهای که او از اخوان در دهه 30 و 40 دریافت کرده است، اشاره کرد.