من غلام نوكراتم / عاشق كربلاتم / تا آخرش باهاتم / تو همونی كه می‌خوام / دلیل گریه‌هامی / تا آخرش باهامی / عشق یعنی به تو رسیدن / یعنی نفس كشیدن / تو خاك سرزمینت....
چند ماهی است از محرم و تاسوعا و عاشورا می‌گذرد،حال و هوای آن روزها را نداریم، حالا دیگر شاید نوحه هم زمزمه نكنیم، منتظریم اگر عمری باقی بود سال دیگر دوباره هوای دلمان را تازه كنیم.اما گاهی اتفاقی می‌افتد، نوایی، شعری، لحنی به رسم یادگار محرم در ذهنمان می‌ماند و گاهی كه دلمان تنگ است، خودش به‌سراغمان می‌آید. مثل همین نوحه محمدحسین پویانفر كه محرم امسال در شبكه‌های اجتماعی و سایت‌ها دست به دست شد و میلیون‌ها بار دیده و شنیده شد: عشق یعنی به تو رسیدن...شاید امام حسین(ع) كه پویانفر او را ارباب خطاب می‌كند، امرش بر این قرار گرفته كه با این نوحه دل‌های دوستداران ابا‌عبدا...(ع) هوایی شود.
متولد و بزرگ شده محله قدیمی دزاشیب، شمیران است، به قول خودش بچه شمرون! در خانواده‌ای سنتی، مذهبی كه مقید آداب ایرانی هستند، بزرگ شده. در یكی از آن خانه‌های قدیمی حیاط دار كه زندگی در آن جان دارد. متولد سال 63 است و درس روان‌شناسی خوانده. از این بیوگرافی‌های كلاسیك كه بگذریم، آنچه پویانفر را برایم متفاوت كرد، مرام و اخلاقش بود.بعد از سال‌ها مصاحبه با آدم‌های معروف، دستم آمده كدام‌های آنها فقط حرف‌های گنده گنده می‌زنند و كدامشان حرفشان عین عملشان است. پویانفر اما از آنهایی است كه شباهت زیادی به حرف‌هایش دارد.معتقد است از زمانی بركت از درونمان و خانه‌هایمان رفت كه سبك زندگیمان را تغییر دادیم و دیوار آشپزخانه‌ها را برداشتیم و به اصطلاح اُپنش كردیم.حیاط و باغچه و حوض را حذف كردیم و به جایش آپارتمان‌هایی ساختیم كه جز دلتنگی چیز دیگری برایمان ندارد.
پویانفر به سال‌های نه‌چندان دور می‌رود به دهه 50 و 60 كه مساجد، مركز هر محله‌ای بود.خاطره‌ای را مرور می‌كند و می‌گوید: پدربزرگم تعریف می‌كرد كه در مسجد محله دزاشیب امام جماعت سجاده‌اش را پهن می‌كرد برای نماز، بعد از نماز هر كسی به میزان وسع و تمایلش مقداری پول بدون این‌كه امام جماعت متوجه شود زیر سجاده می‌گذاشت و او با همین پول هم امور مسجد را می‌چرخاند و هم به نیازمندان كمك می‌كرد، اما الان مساجد میلیون‌ها تومان بودجه دارند و كار خاصی انجام نمی‌دهند.باید دوباره به اصل خودمان برگردیم، دوباره مساجد را با همان سبك قدیم كه محور مردم بود، احیا كنیم.
مكان هیات ریحانه النبی(س) در تجریش است و تجریش در قد و قامت خودش مركزیتی دارد در تهران. امامزاده صالح(ع) مردم زیادی را به تجریش می‌كشاند، بازاری دارد كه جذابیت‌های خاص خودش را دارد، پل رابطی است بین مردم و دركه و دربند. تجریش برای خودش مركزی است با آدم‌های مختلف، تفكرات متفاوت و همه این آدم‌ها هم در مسیر راهشان به امامزاده صالح(ع) سر می‌زنند و به مناسبت‌های مختلف به هیات ریحانه‌النبی(س). در این هیات به روی همه باز است، حتی جوان‌هایی كه شاید ظاهر و تیپ متفاوتی داشته باشند. به پویانفر می‌گویم، فضای هیات شما زیبا و سرشار از حس خوبی است كه حال آدم را خوب می‌كند. از او می‌خواهم درباره چیدمان و حال و هوای هیات برایم بگوید. به باور پویانفر همه كسانی كه در این هیات فعالند، خدمتكاران امام حسین(ع) هستند. او می‌گوید: زمانی كه قرار است مهمانی بیاید خدمتكاران خانه را آن‌گونه آماده می‌كنند كه مهمان‌ها خوششان بیاید. ما هم هیات ریحانه‌النبی(س) را طوری آماده می‌كنیم كه كسانی كه قرار است چند ساعتی مهمان ما باشند در آنجا احساس آرامش کرده و با حال خوبی آنجا را ترك كنند.
طبق روایات، مكانی كه مراسم اهل بیت در آنجا برگزار می‌شود، بقعه اهل بیت(ع) است و باید با مكان‌های دیگر فرق داشته باشد. به نظرم حال و هوایی كه حرم امام حسین(ع) دارد در هیچ جای دنیا پیدا نمی‌شود. می‌گویند كسی كه حرم سیدالشهدا(ع) را زیارت می‌كند انگار خداوند را در عرش زیارت كرده.اگر ما هیات را شعبه‌ای از حرم امام حسین(ع) بدانیم باید تلاش كنیم حداقل ظواهرش شبیه حرم باشد و باطنش را هم ان‌شاءا... اهل بیت(ع) سامان بدهند و درست باشد. تلاش می‌كنیم در این زمانه خسته كه مردم و بخصوص جوان‌ها با اخبار و اتفاقات بمباران ناامیدی و یاس می‌شوند، هیات ریحانه النبی جایی باشد كه به جوان‌ها آرامش بدهد و درون آنها را آرام كند. دلم فضا و آدم‌هایی مثل زنده یاد حاج اسماعیل دولابی می‌خواهد، آدمی كه هر جا بود آنجا سرشار از آرامش می‌شد. معتقدم وقتی درون آدم آرام باشد، فضا، موقعیت و مكان را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد و همه را آرام می‌كند.
پویانفر تاكید می‌كند كه در هیات ریحانه‌النبی(س) به روی همه باز است.با هم درباره اعتماد و اطمینان آدم‌هایی صحبت می‌كنیم كه به این هیات می‌آیند و می‌دانند كه به در بسته نمی‌خورند. این مداح می‌گوید: یكی از مشكلات امروز جامعه ما دو قطبی بودن و صفر و صدی بودن است. به باور من شاید آن كسی كه چند تار مویش دیده می‌شود ایمانش از من خیلی محكم‌تر باشد. سیره اهل بیت این است كه از بالا به مردم نگاه نكنیم. باز هم تاكید می‌كنم هیات باید مثل حرم اهل بیت(ع) باشد، مگر در حرم به روی كسی بسته است و آدم‌ها برای ورود گزینش می‌شوند كه هیات اهل بیت و امام حسین(ع) اینطوری باشد؟ اصلا نباید بگوییم هیات فلانی‌ها و فلانی‌ها... این‌ها به دین و انقلاب لطمه می‌زند.كسی كه وارد هیات می‌شود و دست توسل به سوی اهل بیت(ع) دراز می‌كند، خود امامان(ع) جواب دل و نیاز او را می‌دهند ما چه‌كاره‌ایم!
نوشتم كه پویانفر بشدت شبیه حرف‌هایش است، او قبل نقد و توصیه به دیگران خودش را زیرذره‌بین می‌گذارد. می‌گوید: ما باید خیلی حواسمان به خودمان باشد.خدا باید حفظمان كند وگرنه خودمان كه نمی‌توانیم كاری بكنیم. امام سجاد(ع) در دعای ابوحمزه می‌گوید: خدایا فقط تو هستی كه می‌توانی ما را از اتفاقات حفظ كنی. وقتی امام سجاد(ع) این‌گونه می‌گوید ما كه جای خود داریم. روزی هفده ركعت نماز می‌خوانیم و از خدا كمك می‌خواهیم كه یاریمان كند كه به راه كژ و نادرست نرویم.
هیات ریحانه‌النبی(س) كانال همدردی را در فضای مجازی راه‌اندازی كرده برای كمك به محرومان. همان تفكر و سبك زندگی
ایرانی-اسلامی كه این‌بار از فضای مجازی استفاده كرده تا كمك‌ها را گسترش بدهد. پویانفر می‌گوید: نیازمندان در جامعه و اطراف ما هستند تا ما امكان كمك به خودمان را پیدا كنیم. اهل بیت(ع) تاكید می‌كنند نیاز یك نفر به ما نعمت و فرصت است تا ما رشد كنیم و به خدا نزدیك‌تر شویم.
این روزها خیلی‌ها از دهه 60 صحبت می‌كنند و سبك زندگی و مرامی كه مردم داشتند. خیلی‌ها از زنگ خطری می‌گویند كه به‌صدا درآمده كه اگر به آن توجه نشود، شاید جامعه ما به سمت خوبی نرود. پویانفر می‌گوید: زنگ خطر به صدا درآمده تا انقلاب اسلامی را حفظ كنیم و جامعه و كشور خوبی را به آیندگان تحویل بدهیم. ما در مقابل خون شهدا و نسل آینده مسؤولیم. خوشبختانه كم كم مطالبه‌گری دارد در جامعه شكل می‌گیرد و جوان‌ها مسؤولان و مدیران كاخ‌نشین را زیر ذره‌بین برده و از آنها سوال می‌كنند؛ چقدر حقوق می‌گیری؟ بچه‌هایت كجا هستند و ... با همین فرمان جلو برویم ان‌شاءا... اتفاقات خوبی در جامعه رقم خواهد خورد.