حلزون تنهایی كه به اندیشیدن پیرامون فلسفه حیات علاقه بسیار داشت، در ساحل دریایی زندگی می‌كرد. حلزون، غالب اوقات برای اندیشیدن پیرامون فلسفه حیات در صدف خود فرو می‌رفت و وقتی گرسنه می‌شد سرش را از صدف خود بیرون می‌آورد و از آت و آشغال‌های كنار دریا تغذیه می‌كرد و بار دیگر به اندیشیدن پیرامون فلسفه حیات مشغول می‌شد.
روزی مرغ ماهیخواری كه بهره‌ای از تفكر نداشت و كوركورانه به زندگی مشغول بود، حلزون را دید و تصمیم گرفت او را بخورد. پس از آسمان به سمت ساحل فرود آمد و منقارش را به سمت حلزون نشانه رفت. حلزون كه متوجه خطر شده بود، بسرعت به داخل صدفش خزید. مرغ ماهیخوار منقارش را از ورودی صدف داخل صدف كرد و در همان حال كه منقارش داخل صدف بود، با خود اندیشید: «اگر منقارم را داخل صدف نگهدارم، این بدبخت بالاخره از آن تو بیرون می‌آید و من او را خواهم خورد.»
حلزون نیز با خود اندیشید: «اگر من همین داخل بمانم، این بابا بالاخره ول خواهد كرد و خواهد رفت.»
 در این هنگام ماهیگیری كه تازه از صید برگشته بود و به شام شب خود می‌اندیشید، مرغ ماهیخوار و حلزون را در معیت یكدیگر مشاهده كرد و با استفاده از تور ماهیگیری آن دو را گرفت و به خانه برد و آن شب ماهیگیر و خانواده برای شام شب، كباب مرغ ماهیخوار و سس حلزون خوردند.
گفتنی است فرزند مرد ماهیگیر كه احساس كرده بود این داستان نتیجه‌گیری خاصی ندارد، در پایان رو به دوربین كرد و گفت: همان‌طور كه مشاهده كردید، زندگی واقعا چیز پیچیده‌ای است.