گفت‌وگو با هوشنگ توكلی؛ بازیگر فیلم سینمایی «درساژ»
سلیقه مخاطب را اشتبـــاه تربیت کرده‌ایم
ادامه از صفحه 9
«درساژ» نخستین تجربه بلند پویا بادكوبه است و فیلم نسبتا متفاوتی در جریان سینمای غالب ما محسوب می‌شود. به نظرم بازی در اثری كه نخستین تجربه فیلمساز محسوب می‌شود در كنار جذابیت به نوعی ریسك هم محسوب می‌شود، اما شما به عنوان یك بازیگر پیشكسوت اعتماد کرده و یكی از زیباترین نقش‌های كارنامه‌تان را در این فیلم ایفا كردید. این اعتماد چطور شكل گرفت؟
تیم آقای بادكوبه در این كار بسیار حرفه‌ای و كاربلد بودند و من با توجه به تجربه‌ام متوجه شدم خود آقای بادكوبه هم جوان مستعدی است كه ایده‌های خوبی دارد. به نظرم ایشان قدرت ریسك بالایی دارند و باجسارت هدف‌شان را دنبال می‌كنند. به دلیل همین ویژگی‌هایشان بود كه تصمیم گرفتم در فیلم اول‌شان ـ درساژ ـ بازی كنم.
وقتی فیلم را بر پرده سینما می‌بینید از نتیجه كارتان راضی هستید؟
بله. فیلمنامه و عوامل سازنده فیلم همگی خوب و حرفه‌ای بودند و طبعا نتیجه چنین كاری هم رضایت بخش می‌شود. البته اغلب نسل جوان سینمای ما از ایده‌ها و نوآوری‌های خوبی برخوردارند كه نمونه اش را در درساژ می‌بینیم.
به نكته خوبی اشاره كردید. با وجود تمام شایستگی‌هایی كه در نسل جوان فیلمساز مشاهده می‌شود، اما بعضا تهیه‌كنندگان و بازیگران شاخص كمتر ریسك همكاری با آنان را می‌كنند. به نظر شما چرا حمایتی مناسب و ردیف بودجه معینی برای این فیلمسازان صورت نمی‌گیرد؟
این یك دغدغه همیشگی است. جوانان وقتی می‌خواهند وارد عرصه سینمای حرفه‌ای شوند با چنین موانعی روبه‌رو می‌شوند كه البته برخی از آنها میدان را خالی نمی‌كنند و با اصرار و پشتكار می‌مانند و كارشان را ادامه می‌دهند، اما اگر نهادهای ذی‌ربط یك ردیف بودجه اختصاصی برای فیلمسازان اول در نظر بگیرند، طبیعتا تهیه‌كننده و سرمایه‌گذار هم با ریسك كمتری مواجه هستند.
حضورتان در درساژ به هیچ‌یك از نقش‌هایی كه تا به‌حال بازی كردید، شبیه نیست. برای بازی در این نقش به دنبال الگوی خاصی گشتید؟
راستش برای ایفای نقشم هیچ الگویی در ذهنم نبود و این نقش را با مشورت خود آقای بادكوبه پیدا كردم. به هر حال وقتی آقای بادكوبه من را برای این نقش انتخاب كردند، حتما حدس زده‌اند كه من و این نقش می‌توانیم با هم تركیبی را خلق كنیم كه متقاعدكننده باشد.
شما در آثارتان فقط به شخصیتی كه قرار است بازی كنید دقت می‌كنید یا گونه فیلم هم برایتان اهمیت دارد؟
در درجه اول برای من كلیت فیلم مهم است. معمولا منتظر یك فیلمنامه باكیفیت و كارگردانی كه بتوانم به او اعتماد كنم، می‌مانم و
در غیراین‌صورت اصلا كار نمی‌كنم.
به نظر شما چرا تنوع ژانر در سینمای ایران آن‌قدر محدود است؟
قطعا اگر تولیدات بیشتری در سینما داشته باشیم تنوع ژانرهایمان هم بیشتر خواهد شد. البته این‌كه به قدر كافی در سینمایمان فیلم داشته باشیم كه بتوانیم در طبقه‌بندی‌های مختلف آن را قرار دهیم، لزوما به معنای داشتن ژانر در سینما نیست. در حال حاضر شرایط به‌گونه‌ای شده كه ما سلیقه مخاطب را اشتباه تربیت كرده‌ایم. در این حالت مخاطب دیگر از تنوع ژانر استقبال نمی‌كند و غیر از فیلم‌های متداولی كه در سینمای ایران می‌بیند، فیلم دیگری را نمی‌پذیرد كه البته به نظرم با نسل جوان و پویایی كه در سینمای ایران در حال فعالیت است این اتفاق را در آینده كمتر ببینیم و شاهد شكوفایی هر چه بیشتر سینمای ایران در عرصه‌های جهانی باشیم.
از بین فیلمسازان جوان كنونی كدام‌یك را بیشتر می‌پسندید؟
ترجیح می‌دهم كه نامی از كسی نبرم، اما امیدوارم قدر آنها را بیشتر بدانیم. این استعدادها یكشبه به‌وجود نیامده‌اند. آنها چراغ این هنر را روشن نگه می‌دارند، اما الان متاسفانه بعضا جوانان تحصیلكرده در سینما بیكار هستند و فارغ‌التحصیلان این رشته‌ها به انجام هیچ فعالیتی مشغول و دلگرم نیستند. یعنی زمینه‌ای برای ورود و كسب تجربه آنها فراهم نیست كه همین اتفاق به خودی خود ناخوشایند است.
و این در حالی است كه خیلی از بازیگران پیشكسوت از عدم توجه گله‌مند هستند و معتقدند چنانچه فیلمنامه‌ها و نقش‌هایی درخور شأن نوشته شود با توانایی هر چه تمام‌تر قادر به بازی در آنها هستند!
متاسفانه خیلی از بازیگران باسابقه ما الان از دور خارج شده‌اند و توانایی تامین مخارج روزمره زندگی‌شان را هم ندارند. باید شرایط بهتری را برای اهالی هنر فراهم كرد و متاسفانه مسؤولان ما در این زمینه كم‌كاری كرده‌اند. این شرایط نامناسب حتی برای جوان‌های این حوزه هم وجود دارد و همین شرایط است كه آنها را سرخورده می‌كند. اگر مدیران فرهنگی ما نگاه هوشمندانه‌ای داشته باشند، شرایط را طوری فراهم می‌كنند تا همه جوان‌ها در عرصه هنر خود را به خوبی نشان دهند؛ چرا كه نسل قدیم و جدید مكمل یكدیگر هستند. مسؤولان ذی‌ربط یا به وظایف‌شان واقف نیست یا اصلا دغدغه رسیدگی به این امور را ندارند.
در حال حاضر مشغول چه كاری هستید؟
من در حال پژوهش روی یك‌سری مسائل در حوزه تئاتر هستم؛ چرا كه به نظرم فعالان این حوزه مهجورتر از باقی حوزه‌های نمایشی هستند.
«درساژ» نخستین تجربه بلند پویا بادكوبه است و فیلم نسبتا متفاوتی در جریان سینمای غالب ما محسوب می‌شود. به نظرم بازی در اثری كه نخستین تجربه فیلمساز محسوب می‌شود در كنار جذابیت به نوعی ریسك هم محسوب می‌شود، اما شما به عنوان یك بازیگر پیشكسوت اعتماد کرده و یكی از زیباترین نقش‌های كارنامه‌تان را در این فیلم ایفا كردید. این اعتماد چطور شكل گرفت؟
تیم آقای بادكوبه در این كار بسیار حرفه‌ای و كاربلد بودند و من با توجه به تجربه‌ام متوجه شدم خود آقای بادكوبه هم جوان مستعدی است كه ایده‌های خوبی دارد. به نظرم ایشان قدرت ریسك بالایی دارند و باجسارت هدف‌شان را دنبال می‌كنند. به دلیل همین ویژگی‌هایشان بود كه تصمیم گرفتم در فیلم اول‌شان ـ درساژ ـ بازی كنم.
وقتی فیلم را بر پرده سینما می‌بینید از نتیجه كارتان راضی هستید؟
بله. فیلمنامه و عوامل سازنده فیلم همگی خوب و حرفه‌ای بودند و طبعا نتیجه چنین كاری هم رضایت بخش می‌شود. البته اغلب نسل جوان سینمای ما از ایده‌ها و نوآوری‌های خوبی برخوردارند كه نمونه اش را در درساژ می‌بینیم.
به نكته خوبی اشاره كردید. با وجود تمام شایستگی‌هایی كه در نسل جوان فیلمساز مشاهده می‌شود، اما بعضا تهیه‌كنندگان و بازیگران شاخص كمتر ریسك همكاری با آنان را می‌كنند. به نظر شما چرا حمایتی مناسب و ردیف بودجه معینی برای این فیلمسازان صورت نمی‌گیرد؟
این یك دغدغه همیشگی است. جوانان وقتی می‌خواهند وارد عرصه سینمای حرفه‌ای شوند با چنین موانعی روبه‌رو می‌شوند كه البته برخی از آنها میدان را خالی نمی‌كنند و با اصرار و پشتكار می‌مانند و كارشان را ادامه می‌دهند، اما اگر نهادهای ذی‌ربط یك ردیف بودجه اختصاصی برای فیلمسازان اول در نظر بگیرند، طبیعتا تهیه‌كننده و سرمایه‌گذار هم با ریسك كمتری مواجه هستند.
حضورتان در درساژ به هیچ‌یك از نقش‌هایی كه تا به‌حال بازی كردید، شبیه نیست. برای بازی در این نقش به دنبال الگوی خاصی گشتید؟
راستش برای ایفای نقشم هیچ الگویی در ذهنم نبود و این نقش را با مشورت خود آقای بادكوبه پیدا كردم. به هر حال وقتی آقای بادكوبه من را برای این نقش انتخاب كردند، حتما حدس زده‌اند كه من و این نقش می‌توانیم با هم تركیبی را خلق كنیم كه متقاعدكننده باشد.
شما در آثارتان فقط به شخصیتی كه قرار است بازی كنید دقت می‌كنید یا گونه فیلم هم برایتان اهمیت دارد؟
در درجه اول برای من كلیت فیلم مهم است. معمولا منتظر یك فیلمنامه باكیفیت و كارگردانی كه بتوانم به او اعتماد كنم، می‌مانم و
در غیراین‌صورت اصلا كار نمی‌كنم.
به نظر شما چرا تنوع ژانر در سینمای ایران آن‌قدر محدود است؟
قطعا اگر تولیدات بیشتری در سینما داشته باشیم تنوع ژانرهایمان هم بیشتر خواهد شد. البته این‌كه به قدر كافی در سینمایمان فیلم داشته باشیم كه بتوانیم در طبقه‌بندی‌های مختلف آن را قرار دهیم، لزوما به معنای داشتن ژانر در سینما نیست. در حال حاضر شرایط به‌گونه‌ای شده كه ما سلیقه مخاطب را اشتباه تربیت كرده‌ایم. در این حالت مخاطب دیگر از تنوع ژانر استقبال نمی‌كند و غیر از فیلم‌های متداولی كه در سینمای ایران می‌بیند، فیلم دیگری را نمی‌پذیرد كه البته به نظرم با نسل جوان و پویایی كه در سینمای ایران در حال فعالیت است این اتفاق را در آینده كمتر ببینیم و شاهد شكوفایی هر چه بیشتر سینمای ایران در عرصه‌های جهانی باشیم.
از بین فیلمسازان جوان كنونی كدام‌یك را بیشتر می‌پسندید؟
ترجیح می‌دهم كه نامی از كسی نبرم، اما امیدوارم قدر آنها را بیشتر بدانیم. این استعدادها یكشبه به‌وجود نیامده‌اند. آنها چراغ این هنر را روشن نگه می‌دارند، اما الان متاسفانه بعضا جوانان تحصیلكرده در سینما بیكار هستند و فارغ‌التحصیلان این رشته‌ها به انجام هیچ فعالیتی مشغول و دلگرم نیستند. یعنی زمینه‌ای برای ورود و كسب تجربه آنها فراهم نیست كه همین اتفاق به خودی خود ناخوشایند است.
و این در حالی است كه خیلی از بازیگران پیشكسوت از عدم توجه گله‌مند هستند و معتقدند چنانچه فیلمنامه‌ها و نقش‌هایی درخور شأن نوشته شود با توانایی هر چه تمام‌تر قادر به بازی در آنها هستند!
متاسفانه خیلی از بازیگران باسابقه ما الان از دور خارج شده‌اند و توانایی تامین مخارج روزمره زندگی‌شان را هم ندارند. باید شرایط بهتری را برای اهالی هنر فراهم كرد و متاسفانه مسؤولان ما در این زمینه كم‌كاری كرده‌اند. این شرایط نامناسب حتی برای جوان‌های این حوزه هم وجود دارد و همین شرایط است كه آنها را سرخورده می‌كند. اگر مدیران فرهنگی ما نگاه هوشمندانه‌ای داشته باشند، شرایط را طوری فراهم می‌كنند تا همه جوان‌ها در عرصه هنر خود را به خوبی نشان دهند؛ چرا كه نسل قدیم و جدید مكمل یكدیگر هستند. مسؤولان ذی‌ربط یا به وظایف‌شان واقف نیست یا اصلا دغدغه رسیدگی به این امور را ندارند.
در حال حاضر مشغول چه كاری هستید؟
من در حال پژوهش روی یك‌سری مسائل در حوزه تئاتر هستم؛ چرا كه به نظرم فعالان این حوزه مهجورتر از باقی حوزه‌های نمایشی هستند.
