نیكاراگوئه پس از انقلاب ساندنیست‌ها، نیز به كشوری بدل شد كه بر خلاف ایده‌آل‌های آمریكا قرار داشت و بنابراین نمی‌توانست از سوی این كشور تحمل شود. در سال 1981م. رونالد ریگان، رئیس‌جمهور وقت آمریكا به سازمان سیا اجازه داد از گروه‌های ضد ساندنیست‌ها حمایت كند و عملیات‌های مخفی برضد نیكاراگوئه انجام دهد. دولت ریگان ارتشی ضد انقلاب تحت عنوان كنترا را بدون تصویب كنگره، سازماندهی و تأمین مالی كرد. این ارتش متشكل از اعضای سابق گارد ملی سوموزا، حكمران پیشین نیكاراگوئه بود. علاوه بر این، آمریكا یك رهبری غیرنظامی را از میان برخی شخصیت‌های برجسته بورژوای مخالف شكل داد كه تحت كنترل ارتش ضد انقلاب بود. به موازات این امر واشنگتن سعی كرد نیكاراگوئه را به لحاظ سیاسی و اقتصادی در سطح بین‌المللی منزوی سازد. افزون بر این، آمریكا با استفاده از پایگاه داخلی سلسله مراتب كلیسایی و به ویژه بورژوازی، فشار داخلی را بر ساندنیست‌ها اعمال می‌كرد. شكست كنترا در برابر ساندنیست‌ها پایان این تقابل نبود. در سال 1990م. محدودیت‌های اقتصادی كه آمریكا بر ساندنیست‌ها تحمیل كرد موجب شكست آنها در انتخابات 1990م. شدكه كودتای آرام آمریكا در این كشور بود.