گفت‌وگوی جام‌جم با محمدصادق رنجكشان، سرمایه‌گذاری كه این روزها حرف‌های زیادی درباره فیلم‌ها و فعالیت‌هایش در سینما زده می‌شود

به من نگویید «سلطان سینما»

نام محمدصادق رنجكشان از زمان تئاتر موزیكال «بینوایان» برایمان جدی شد؛ نمایشی كه با معروف شدن به صفت «تئاتر لاكچری»، واكنش‌های زیادی را برانگیخت تا جایی كه سیدعباس صالحی، وزیر ارشاد هم در توییتر شخصی خودش، تلویحا علیه این قضیه موضع گرفت. جام‌جم شاید اولین رسانه‌ای بود كه از سرمایه‌گذار این تئاتر رونمایی كرد. ما، در گزارشی كه 24 مهرماه منتشر كردیم، به طور مبسوط به معرفی سرمایه‌گذار اصلی این تئاتر پرداختیم و اطلاعات دقیقی از فعالیت‌های او منتشر كردیم. هر چند همان زمان به سراغ رنجكشان هم رفتیم، اما او ترجیح داد خیلی وارد به فضای رسانه نشود و پاسخ منفی‌اش به درخواست مصاحبه ما را از طریق منشی‌اش به ما ابلاغ كند. حواشی متعدد بعدی كه درمورد ورود سرمایه‌های كلان به سینما ایجاد شد، رنجكشان را دو بار دیگر سوژه صفحات فرهنگی جام‌جم كرد. هرچند در همان زمان بسیاری از رسانه‌ها با دستاویز قراردادن حواشی كه در مورد سیدمحمد امامی و دادگاه‌های رسیدگی به اتهامات او برگزار می‌شد، بعضی سرمایه‌گذاران كلان دیگر سینما مانند رنجكشان را هم زیر سؤال بردند و به او و آثارش، اتهام پولشویی و سرمایه كثیف زدند، اما ما در جام‌جم ترجیح دادیم بدون پیش‌فرض به سراغ موضوع برویم و بدون ایراد اتهام علیه او، صرفا از جایگاه مدیریت فرهنگی، ورود سرمایه‌های كلان به فرهنگ را بررسی كنیم. علنی شدن دادگاه‌های امامی (سرمایه‌گذار شهرزاد و چند پروژه سینمایی دیگر) از یكسو و حضور دو فیلم در جشنواره با سرمایه‌گذاری رنجكشان ازسوی دیگر باعث شد دوباره موضوع رنجكشان به صفحات فرهنگی رسانه‌ها كشیده شود. بعضی رسانه‌ها از او كه تاكنون به جز یك مورد هیچ حضور رسانه‌ای نداشته به عنوان «سلطان سینما» یاد می‌كردند؛ لقبی كه البته خودش اصلا نمی‌پسندد و انگیزه اصلی جریان‌های رسانه‌ای علیه خودش را بعضی از افرادی می‌داند كه حاضر نشده با آنها راه بیاید و حالا از هر تریبون رسانه‌ای به او اتهام وارد می‌كنند؛ اتهاماتی كه به قول خودش بدون سند و مدرك وارد می‌شود. حالا كه این مصاحبه را می‌خوانید، رنجكشان با دو فیلم در جشنواره فیلم فجر حضور دارد كه سرمایه‌گذاری آنها را به‌عهده داشته. او در نهایت بعد از گزارش‌هایی كه در مورد ش در جام‌جم منتشر كرده بودیم، حاضر به گفت‌وگو با ما شد. البته ذكر این نكته هم لازم به ذكر است که او ترجیح داد این مصاحبه به صورت مكتوب انجام شود.