زخم‌ها معمولا ساده هستند و به خودی خود بهبود می‌یابد، اما بعضی زخم‌ها هم هستند كه اگر مورد بی‌توجهی قرار گیرند، تازه اول مشكلات خواهد بود. به عنوان مثال، بیماران مبتلا به دیابت بیش از هر فردی در معرض این زخم‌ها هستند به طوری كه به آنها زخم‌های دیبابتیك می‌گویند و به این راحتی‌ها هم درمان نمی‌شوند به حدی كه گاهی رعایت نكردن بهداشت ممكن است باعث عفونت شدید این زخم‌ها و جراحت‌ها شود تا جایی كه بعضی پزشكان مجبور به قطع عضو بیمار می‌شوند. باكتری‌هایی كه باعث بروز زخم‌های دیابتی می‌شوند اغلب نسبت به درمان مقاومت شدید دارند و مقاومت آنتی‌میكروبی تنها باعث عفونی شدن زخم‌ها می‌شود. آمارهای اخیر حكایت از آن دارد كه به طور تقریبی حدود 7/5 میلیون نفر در آمریكا مبتلا به زخم‌های مزمن به ویژه در دیابتی‌ها هستند كه منجر به قطع عضو می‌شوند. اگر بخواهیم این آمار را در سطح جهان به‌دست آوریم، در هر 30 ثانیه یك زخم مزمن و مقاوم در برابر درمان دیابتیك منجر به قطع عضو می‌شود.
از این‌رو محققان همواره به دنبال راه‌حل‌های ابتكاری و مؤثرتری بوده‌اند تا بتوانند این زخم‌ها را درمان كنند. سرانجام مهندسان كالج سلطنتی لندن مولكولی را موسوم به TrAPs پیدا كردند كه قدرت طبیعی شفابخشی بدن را تقویت می‌كند. این مولكول‌ها در واقع فاكتورهای رشدی هستند كه به موادی چون كلاژن كمك می‌كنند تا طبیعی‌تر با بافت‌های بدن تعامل داشته باشند و در نهایت زخم‌ها را سریع‌تر درمان كنند. معمولا از مولكول‌های كلاژن در ترمیم زخم استفاده می‌كنند. به عنوان مثال، اسفنج‌های كلاژن قادر به ترمیم جراحت‌های مربوط به سوختگی بوده و ایمپلنت‌های كلاژنی به بازسازی استخوان‌ها كمك می‌كند. محققان مولكول‌های كلاژنی TrAPs را به‌گونه‌ای مهندسی‌سازی كردند كه روند طبیعی ترمیم زخم را انجام دهند. آنها در این روش از جنبش سلولی استفاده كرده‌اند كه نوعی ترمیم زخم طبیعی در موجوداتی مانند اسفنج دریایی گرفته تا انسان به‌شمار می‌رود. این فرآیند مولكول‌های كلاژنی را وادار به آزادسازی پروتئین‌های احیاكننده‌ای می‌كند كه روند ترمیم جراحات را سرعت می‌بخشد. از این روش می‌توان در ترمیم طیف گسترده‌ای از جراحت‌ها مانند شكستگی‌های استخوانی، جراحت‌های بافتی ایجاد شده بر اثر حملات قلبی و آسیب‌های عصبی و حتی زخم‌های دیابتی استفاده كرد.
منبع:‌  medicalnewstoday