پیش به سوی سینمای تاریخ‌ساز و آنتی‌هشتگ
بحث و بررسی با رفیق شفیق در مورد یکی از دو فیلم امنیتی و ملی جشنواره بالا گرفته و تنور مباحثه گرم شده بود. رفیق شفیق تاکید داشت فارغ از نقاط ضعف و قوت فنی فیلم نرگس آبیار(شبی که ماه کامل شد) مساله مهم این است که دقیقا به موقع ساخته شده و هنوز یک دهه نگذشته که روایتی سینمایی و بومی از مفهوم افراط‌گرایی دینی در جنوب شرقی ایران که روزگاری تروریستی به نام عبدالمالک ریگی علم آن را بر دوش می‌کشید حالا مفهومی واقعی از آن را روی پرده سینما می‌بینیم. این یعنی بستن راه تحریف و معوج کردن حقیقت! یعنی بستن راه هشتگ زدن برای یادبود امثال عبدالمالک و عبدالحمیدها!
در ادامه بحث، مقایسه مصداقی که در سطرهای بالا شرحش رفت با یک واقعیت تاریخی دیگر خوب روشن می‌کرد که رفیق شفیق روی چه نقطه مهمی دست گذاشته است. روایت‌های دلسوزانه‌ای که این سال‌ها برای مجاهدین خلق و منافقین - که به وسیله بازتولید و هشتگ‌های انسانی برایشان بازنشر می‌شود -به خوبی نشان می‌دهد اگر تصویر کردن واقعیت فاجعه، آن‌گونه که بوده به موقع انجام نشود در آینده ممکن است حقیقت با چه اعوجاج‌هایی روبه‌رو شود و خیانت، جای انسانیت بنشیند. سینمای ایران حالا بعد از سال‌ها به موضوعاتی رو کرده تا روایت بومی خود را از مفاهیم استراتژیک تاریخ این مرز و بوم ارائه کند. سلسله آثاری که در این سال‌ها به طور مشخص ناظر به واقعیت سازمان مجاهدین خلق تولید شده، از ماجرای نیمروز 1 گرفته تا سیانور و ماجرای نیمروز 2؛رد خون با وجود همه تلاش‌ها و پیگیری‌ها و ارزشمند بودن اما سه دهه دیر تولید شده‌اند. این همان نقطه استراتژیکی است که اگر از سه دهه قبل به مرور از لابه‌لای اوراق کتاب‌ها بیرون می‌آمد و روی پرده سینما برای عموم مردم به تصویر کشیده می‌شد، دیگر به جایی نمی‌رسیدیم که لشکر سربازان سازمان مجاهدین با هشتگ‌سازی، طلبکار خیانت‌های دهه 60 خود به مردم شوند و نهضت هشتگ‌سازی راه بیندازند و جلاد را بر مسند نورانی شهید بنشانند. اهمیت «ماجرای نیمروز 2؛رد خون» با چنین نگاهی مضاعف می‌شود. این همان معیار مهمی است که اگر با فرم قابل قبول سینمایی در آید، اثر را در جایگاه سینمای استراتژیک قرار می‌دهد. سینمایی که نسبت به تاریخ و بوم خود بی‌توجه نیست و مسائل و اولویت‌های خود را در نسبت با مسائل و اولویت‌های جامعه‌اش مرتب می‌کند. چنین سینمایی است که خود می‌تواند تاریخ‌ساز باشد.
پس پیش به سوی سینمای استراتژیک تاریخ‌ساز! سینمایی علیه نهضت‌های هشتگ‌ساز و معوج‌کننده
حقیقت!
در ادامه بحث، مقایسه مصداقی که در سطرهای بالا شرحش رفت با یک واقعیت تاریخی دیگر خوب روشن می‌کرد که رفیق شفیق روی چه نقطه مهمی دست گذاشته است. روایت‌های دلسوزانه‌ای که این سال‌ها برای مجاهدین خلق و منافقین - که به وسیله بازتولید و هشتگ‌های انسانی برایشان بازنشر می‌شود -به خوبی نشان می‌دهد اگر تصویر کردن واقعیت فاجعه، آن‌گونه که بوده به موقع انجام نشود در آینده ممکن است حقیقت با چه اعوجاج‌هایی روبه‌رو شود و خیانت، جای انسانیت بنشیند. سینمای ایران حالا بعد از سال‌ها به موضوعاتی رو کرده تا روایت بومی خود را از مفاهیم استراتژیک تاریخ این مرز و بوم ارائه کند. سلسله آثاری که در این سال‌ها به طور مشخص ناظر به واقعیت سازمان مجاهدین خلق تولید شده، از ماجرای نیمروز 1 گرفته تا سیانور و ماجرای نیمروز 2؛رد خون با وجود همه تلاش‌ها و پیگیری‌ها و ارزشمند بودن اما سه دهه دیر تولید شده‌اند. این همان نقطه استراتژیکی است که اگر از سه دهه قبل به مرور از لابه‌لای اوراق کتاب‌ها بیرون می‌آمد و روی پرده سینما برای عموم مردم به تصویر کشیده می‌شد، دیگر به جایی نمی‌رسیدیم که لشکر سربازان سازمان مجاهدین با هشتگ‌سازی، طلبکار خیانت‌های دهه 60 خود به مردم شوند و نهضت هشتگ‌سازی راه بیندازند و جلاد را بر مسند نورانی شهید بنشانند. اهمیت «ماجرای نیمروز 2؛رد خون» با چنین نگاهی مضاعف می‌شود. این همان معیار مهمی است که اگر با فرم قابل قبول سینمایی در آید، اثر را در جایگاه سینمای استراتژیک قرار می‌دهد. سینمایی که نسبت به تاریخ و بوم خود بی‌توجه نیست و مسائل و اولویت‌های خود را در نسبت با مسائل و اولویت‌های جامعه‌اش مرتب می‌کند. چنین سینمایی است که خود می‌تواند تاریخ‌ساز باشد.
پس پیش به سوی سینمای استراتژیک تاریخ‌ساز! سینمایی علیه نهضت‌های هشتگ‌ساز و معوج‌کننده
حقیقت!
