چه فرقی می‌كند؟
فقط آنها كه یك بار تجربه كرده‌اند می‌فهمند از دست دادن جنین، چقدر برای یك مادر سخت است. می‌خواهد اولین بچه‌اش باشد یا دهمین، فرقی نمی‌كند. هرقدر كه از عمر جنین بیشتر گذشته باشد، انس بیشتری بین او و مادرش شكل گرفته باشد، برایش لباس و وسیله‌های مختلف آماده شده باشد، اسمش انتخاب شده باشد... هرقدر آن بند ناف ضخیم‌تر باشد، غم از دست دادن فرزند مخرب‌تر است. تولد یا از دست دادن جنین، چه فرقی می‌كند؟ برای آنها كه از بیرون ماجرا را می‌بینند و حتی فقط می‌شنوند، هیچ! اما برای آن‌كه تولد و سقط را درك كرده، یك دنیا فاصله است بین اینها. 
نفسِ اتفاقی مثل زایمان، با خودش درد و غم و هیجان دارد. آن‌قدر كه مادر تا مدت‌ها پس از زایمان نیاز به حمایت و نگهداری دارد. مادری كه تازه زایمان كرده، میان تمام اتفاقات جسمی و روحی‌اش نوزادی دارد كه نیمی از وقتش را صرف توجه به او می‌كند و به این شكل می‌تواند قسمتی از آلامش را فراموش كند؛ اما مادری كه نوزادش را از دست می‌دهد، خلأ روحی و جسمی‌اش را با هیچ چیز نمی‌تواند پر كند. روح مادرها، به تعداد جنین‌هایی كه از دست می‌دهند، پر از چاله‌هایی است كه پر شدنی نیست. 
حالا به حالی كه برایتان تجسم كردم اضافه كنید سوختن در خانه، ضربه غلاف شمشیر، تازیانه، شكستن پهلو، دستگیری همسر، غم از دست دادن پدر را. از چیزهایی كه شهادت صدیقه طاهره(س) را گرما می‌دهد. همین نكته‌ای است كه گاهی اوقات از قلم می‌افتد. با همین حال صدیقه طاهره‌(س) هر شب، در خانه انصار را می‌كوبید و به آنها یادآوری می‌كرد كه همین یكی دو ماه پیش در حضور پدرش، پیامبر خدا با علی(ع) چه پیمانی بسته‌اند.