این كیانِ ایرانی

سراغ یکی از تولیدکنندگان ایرانی رفته‌ایم که نام برند خودش را از یکی از شخصیت‌های مختارنامه گرفته است

این كیانِ ایرانی

ادامه از صفحه 9
ماجرا از كجا آغاز شد
خط تولید كیان از سال 92 آغاز به كار كرد. احتمالا تا حالا متوجه شده‌اید كارخانه‌ای كه در اختیار كیان است همان كارخانه بیك ایرانی قدیم است. پیش از آن مسؤولان فعلی كیان با فرانسوی‌ها وارد مذاكره شدند تا آنها فناوری ساخت را به ایران بدهند و در ازای آن طی قراردادی مبالغی دریافت كنند ـ چرا كه بیك به صورت مونتاژ بود ـ البته كه با وجود گفت‌وگوهای بسیار آنها حاضر نشدند این كار را انجام بدهند. تصور آنها این بود كه ایران توانایی تولید خودكار داخلی را ندارد. این همان جرقه‌ای بود كه باعث شد كیان متولد شود. روایت محمد جعفر خرمدل از آن روزها شنیدنی است: «‌ما از همان زمان پیگیر تولید شدیم آن هم با این پیش فرض كه نباید كیفیت كار را قربانی كنیم. در اولین گام بسیاری از ماشین‌آلات بیك را كنار گذاشتیم و ماشین‌آلات جدید را جایگزین كردیم ضمن این‌كه در این میان بسیاری از قطعات توسط مهندسان ایرانی ساخته شد. این كار تا اوایل سال 93 ادامه داشت تا ما توانستیم در این تاریخ اولین سری محصول خودمان را تولید و عرضه كنیم.»
سكه به منتقدان كیان
همین كه پروسه تولید چند سالی طول كشیده است نشان از این دارد كه راه چندان هموار هم نبوده است. آن‌طور که محمدجعفر خرمدل می‌گوید ابتدای تولید به دلیل كم بودن ماشین‌آلات و این‌كه برخی از مراحل به صورت دستی انجام می‌شد تولید كمتری داشتیم اما پس از آن به تولید مطلوبی رسیدیم و توانستیم این محصول را به بازار عرضه كنیم. البته كه بازار واكنش خیلی مناسبی به این محصول داشت، به ویژه حمایت‌های بسیاری كه در فضای مجازی از خودكار كیان شد هم ما را به كیفیت این محصول امیدوار كرد و هم توانستیم به سقف تولید برسیم. ما هم سعی كردیم از جو مثبت به وجود آمده در فضای مجازی استفاده كنیم. به این مفهوم كه ما هم عنوان كردیم از لحاظ كیفی هر كسی از این خودكار ایراد بگیرد از طرف ما جایزه می‌گیرد. این اتفاق افتاد و ما هم در همان سال اول به سه نفر یك سكه تمام بهار آزادی به عنوان جایزه دادیم. همان انتقادات را برطرف كردیم تا سطح كیفی این محصول را چند پله بالاتر ببریم. در حال حاضر هم ما در بهترین شرایط تولید از نظر كیفی قرار داریم.
بالاتر از استانداردهای جهانی
این نگاه كیفی به محصولات كیان تنها در محصولات نهایی آن محدود نشده و جزئیات بسیاری در این میان برای مصرف‌كننده در نظر گرفته شده است. از چالش چگونگی بدنه خودكار برای راحتی در دست گرفتن بگیرید تا تولید خودكارهایی برای حاشیه‌نویسی و ظریف‌نویسی. بعد از اینها كیان توانست حتی در مقایسه با نمونه‌های خارجی خودكاری تولید كند كه از استانداردهای آنها هم بالاتر باشد. در حال حاضر استاندارد خودكارهای ژله‌ای 900 متر است. این یك معیار تعریف‌شده است به این مفهوم كه یك خودكار بدون سرریز جوهر و خراب شدن بتواند 900 متر متن بنویسد در حالی كه خودكار كیان با همین شرایط می‌تواند 1400 متر بنویسد.
فتح بازار ایران
در حال حاضر كیان ظرفیت تولید ده میلیون خودكار در ماه را دارد. البته در حال حاضر به دلیل نبود برخی از امكانات و مهم‌تر از آن كیفیت پایین مواد پتروشیمی كه در اختیارشان قرار می‌گیرد تولید كمتری از این مقدار عنوان شده وجود دارد. محمدجعفر خرمدل در این رابطه به جام‌جم می‌گوید: «پایین بودن كیفیت مواد پتروشیمی در برخی از اوقات نه‌تنها تولید ما را كاهش داده بلكه باعث خرابی دستگاه‌ها شده و زیان‌های میلیاردی به ما وارد كرده است.» در حالی كیان به سقف ظرفیت تولید ده میلیون خودكار رسیده است كه ظرفیت بازار خودكار در ایران 550 میلیون در سال است. به این مفهوم كه اگر همین میزان سقف تولید را حفظ كند می‌تواند یك‌پنجم ظرفیت بازار ایران را تامین كند. البته كه مدیر فروش كیان معتقد است تا شهریور امسال نه‌تنها از جانب واردات مواد اولیه به خودكفایی می‌رسند بلكه تا این بازه می‌توانند تولیدشان را دوبرابر كنند و نیمی از ظرفیت كل بازار خودكار ایران در یك‌سال را تامین كنند.
در این راه مشكلات بسیاری هم وجود دارد؛ از واردات گسترده خودكار به ایران تا حتی تخریب كالای ایرانی به بهانه‌های مختلف. یكی‌شان را از زبان محمد جعفر خرمدل می‌خوانید: «همچنان واردات خودكار به ایران به صورت بسیار صورت می‌گیرد،‌ عجیب‌تر این‌كه بسیاری از این خودكارها در انبارها می‌ماند و خشك می‌شود. ما سال گذشته موردی داشتیم كه میله‌های خودكارهای فاسد شده را با بدنه خودكار كیان عوض كرده بودند تا به این محصول ایرانی ضربه وارد كنند، هر چند تلاش بیهوده‌ای بود چرا كه برند كیان روی میله‌های داخلی خودكار هم حك شده است.»