«صددرصد می‌خواستند پرسپولیس قهرمان شود و این كار را كردند!» این را میرشاد ماجدی، عضو هیات مدیره باشگاه استقلال در واكنش به اتفاقات هفته بیست و نهم لیگ برتر به زبان آورد. اتهامی بزرگ كه در همین دو روز اخیر از زبان بسیاری دیگر از هواداران استقلال در هر كوی و برزن شنیده شد. اما آیا واقعا خواسته‌ای برای قهرمان شدن یك تیم خاص وجود دارد؟
پاسخ به شكل جالبی در نتایج همین چند هفته اخیر نهفته است. از خود استقلال شروع می‌كنیم. تیمی كه با تساوی مقابل صنعت نفت در هفته 29 از كورس قهرمانی خارج شد تا برای ششمین فصل متوالی از دستیابی به كسب عنوان نخست لیگ برتر محروم شود.
استقلال سال 98 را با شكست مقابل پرسپولیس در دربی پایتخت شروع كرد. آبی‌ها كه قبل از دربی در مصاف با دیگر تیم مدعی ـ یعنی تراكتورسازی با یك گل در تبریز شكست خورده بودند، در هفته 27 و در یكی دیگر از بازی‌های بزرگ فصل، در مشهد مغلوب پدیده شدند تا سهمشان از این سه بازی بزرگ حتی یك امتیاز هم نباشد.
در سه مسابقه مهم تراكتورسازی ـ استقلال، پرسپولیس ـ استقلال و پدیده ـ استقلال، كوچك‌ترین مشكل داوری به چشم نیامد و برخلاف آنچه فرهاد مجیدی به آن اشاره كرد، خبری از فوتبال كثیف نبود. حال بیایید فرض كنیم استقلال با وجود همه ناداوری‌هایی كه به آن اذعان دارد، در همین سه بازی، به سه نتیجه مساوی دست پیدا می‌كرد. در این صورت جدول در پایان هفته 29 به این ترتیب درمی‌آمد:
     1.  استقلال 57 امتیاز
     2.  سپاهان 55 امتیاز
     3. پرسپولیس 55 امتیاز
     4. پدیده 51 امتیاز
     5.  تراكتورسازی 49 امتیاز
در این شرایط آیا باز هم كسی از ناداوری حرف می‌زد؟
فرض دیگر این است كه استقلال در كنار همین نتایجی كه كسب كرد، دربی را هم می‌برد. اتفاقا در آن بازی داور یك پنالتی برای آبی‌ها گرفت كه با ضربه چیپ فرشید اسماعیلی به بیرون رفت. آن توپ اگر گل می‌شد شاید استقلال در نیمه دوم به گل برتری هم دست پیدا می‌كرد. در واقع استقلال فقط كافی بود پرسپولیس را شكست دهد تا در صدر جدول باشد. جدول را در صورت پیروزی استقلال در دربی مرور می‌كنیم:
   1. استقلال 57 امتیاز
   2. پرسپولیس 56 امتیاز
     3. سپاهان 55 امتیاز
   4. پدیده 53 امتیاز
   5. تراكتورسازی 51 امتیاز
سپاهانی‌ها هم امسال كم با داوران درگیر نبودند. جمله معروف «فغانی قلدر شده و باید محروم شود» در پس یكی از همین درگیری‌ها، از زبان امیر قلعه نویی خارج شد و اتفاقا فغانی، همان داوری بود كه به اذعان كارشناسان داوری، در بازی این هفته، به اشتباه علیه سپاهان اعلام پنالتی كرد. اما سپاهان هم نمی‌تواند داوران را مقصر جایگاهی كنونی اش در جدول بنامد. تیم قلعه نویی در این چند هفته اخیر از سه بازی بزرگ خود مقابل استقلال، پرسپولیس و پدیده فقط 2 امتیاز كسب كرد. تساوی آنها مقابل نساجی و ذوب‌آهن هم امتیازات با ارزش دیگری را از كف این تیم برد. آنها از 8 بازی آخرشان، فقط 3 بازی را بردند؛ پس داوران نمی‌توانند مقصران اصلی ناكامی این تیم لقب بگیرند. سپاهان اگر همین یك ماه پیش استقلال را در نقش جهان شكست می‌داد، الان جدول لیگ به نفع آنها بود:
     1. سپاهان 58 امتیاز
   2. پرسپولیس 58 امتیاز
   3. پدیده 53 امتیاز
   4. استقلال 51 امتیاز
   5. تراكتورسازی 51 امتیاز
در این بین شاید تراكتورسازان باید بیشترین افسوس را بخورند. تیمی كه در پایان هفته بیست و چهارم، شانس نخست قهرمانی محسوب می‌شد در پنج هفته متوالی، سه باخت و دو تساوی را تجربه كرد تا با
از دست دادن 13 امتیاز ارزشمند، حتی در خطر از دست دادن سهمیه لیگ قهرمانان باشد. تراكتورسازی اگر فقط سه بازی از این پنج بازی را می‌برد، الان در صدر جدول قرار داشت. تصور كنید این تیم مقابل پیكان (در تبریز)، ذوب آهن (در اصفهان) و پارس جنوبی (در تبریز) پیروز شده بود. در این‌صورت جدول در پایان هفته 29 به این شكل در می آمد:
   1. تراكتورسازی 58 امتیاز
   2. پرسپولیس 58 امتیاز
     3. سپاهان 55 امتیاز
   4. استقلال 54 امتیاز
   5. پدیده 53 امتیاز
پدیده هم فرصت قهرمانی را بین هفته‌های 14 تا 22 از دست داد. تیم یحیی در آن 9 هفته، فقط 2 بازی را برد و در 7 بازی متحمل 4 شكست و 3 تساوی شد. برای تیمی كه فقط 5 امتیاز با صدر جدول فاصله دارد، از دست رفتن 18 امتیاز در آن مقطع از فصل، به منزله دست كشیدن از قهرمانی بود.
و در آخر به پرسپولیس می‌رسیم. تیمی كه با وجود فرصت سوزی حریفانش هنوز هم در استرس قهرمانی قرار دارد، شاید در روز آخر صدر جدول را از دست بدهد. پرسپولیس هم نمی‌تواند از سوت‌های اشتباه گلایه‌مند باشد. تیمی كه در كورس قهرمانی، در 4 بازی آخرش، حتی یك بار هم برنده نمی‌شود، قبل از هر چیز باید خودش را مقصر بداند. پرسپولیس در این 4 بازی اخیر، فقط به 5 امتیاز نیاز داشت تا لیگ برتر را یك هفته زودتر با قهرمانی تمام كند، اما حالا همچنان در استرس این است كه مبادا در گرما و رطوبت بالای جم و در زمینی كه نور كافی ندارد، غافگیر شود و با باخت در روز پایانی به شكلی كابوس وار، نظاره گر جشن قهرمانی تیم سپاهان باشد.
تقریبا در هیچ‌كدام از این موارد، داوران تاثیرگذار نبودند، كسی قلدر نبود و هیچ فوتبال كثیفی هم به چشم نیامد، اما معمولا در آخر فصل، این دیوار داوران است كه كوتاه می‌شود. كدام سرمربی، مدیر یا بازیكنان، این جسارت را دارد كه سهم خود و تیمش را در ناكامی رقم خورده، بپذیرد؟! باید پذیرفت كه داوران، مقصران اصلی ناكامی نیستند.