بیمار با كمردرد به فیزیوتراپیست مراجعه می‌كند و اولین نسخه برای او راه رفتن در سطح صاف است، با درد زانو می‌آید باز هم از او خواسته می‌شود كه روزانه 45 دقیقه در یك مسیر بدون شیب پیاده‌روی كند. این موضوع در مورد سایر اختلالات مفصلی همچون گردن درد، شانه درد و درگیری فقرات پشتی نیز صدق می‌كند.
اما پیاده‌روی چگونه می‌تواند یك اختلال در كمربند لگنی یا درد ناحیه كمربند شانه‌ای را بهبود بخشد؟ بدن انسان یك مجموعه فعال و متحرك است و عملكرد هر یك از مفاصل هماهنگ با سایر بخش‌ها می‌تواند مانع از ناتوانی فرد شود. این‌كه عضلات یك مفصل علاوه بر قدرت و سلامت فیزیكی، زمان‌بندی مناسبی در حركات عمومی بدن داشته باشند و به‌موقع و در زمان مناسب وارد عمل شوند و تعادل و ثبات مفصل را فراهم كنند، نكته بسیار مهمی است كه تنها در یك رویكرد كلی و در یك رژیم تمرین درمانی جامع حاصل می‌شود.
برنامه تمرینی كه علاوه بر ورزش‌های خاص یك مفصل، تمرینات عمومی همچون راه رفتن را هم شامل شود. این‌كه مفصل آسیب دیده تحت درمان، مدام در یك ریتم هماهنگ از حركات همه مفاصل بدن وارد عمل شود و فعالیت كند، سبب می‌شود بهبود سریع‌تر حاصل شود و سطح آمادگی جسمانی بیمار ارتقا یابد. از این رو گاهی پیاده‌روی روزانه خود به تنهایی یك درمان كامل و كافی محسوب می‌شود. مغز در این روند بهبود نقش بسیار مهمی دارد و در حقیقت مغز است كه با درگیر كردن عضو آسیب‌دیده در یك الگوی حركتی مانند راه رفتن و دریافت مكرر پیام‌های حسی از گیرنده‌های عصبی مفصل و ارسال پیام‌های مكرر به عضلات آن موضع سبب بازآموزی حركتی آن مفصل و بهبود عملكرد بیمار می‌شود. تمرین‌های عمومی دیگری همچون شنای آرام، راه رفتن در آب و دوچرخه سواری نیز اثرات درمانی مشابهی دارند. علاوه بر ایجاد ثبات و هماهنگی، اثرات قلبی، عروقی و تنفسی این تمرینات هم می‌توانند برای ارتقای شاخص‌های سلامتی بیمار، بسیار مهم و قابل توجه باشند. هدف نهایی فیزیوتراپیست از درمان هر بیمار پیشگیری از ناتوانی و اختلال در تحرك و بازگرداندن بیمار به زندگی طبیعی و فعالیت‌های قبلی و روزانه اوست.