در برهه‌ای از زمان، برای توسعه حمل و نقل عمومی عزم جدی ایجاد شد، اما متاسفانه در مقاطع بعدی این هدف كمرنگ‌تر شد. در واقع قرار بود سالانه تا 6000 میلیارد تومان برای حمل و نقل برون‌شهری و 4000 میلیارد تومان برای حمل و نقل درون شهری هزینه شود كه این تصمیم با بی‌پولی‌های اخیر همزمان شده و این پروژه و این پرداخت هزینه محقق نشد. موضوع مدنظرما این بود كه تا 75 درصد از رفت و آمدهای درون شهری با مترو و اتوبوس و وسایل عمومی صورت بگیرد كه آن طور كه ما می‌دانیم، این هدف در شهر تهران تا 35 و نهایت 40 درصد تحقق نیافت و تقریبا
 30 درصد از هدف مان عقب هستیم.  متاسفانه واقعیت این است كه از برنامه‌ریزی‌هایمان برای حمل و نقل جا مانده‌ایم. سن اتوبوس‌های ما باید به زیر ده سال می‌رفت كه الان
 15 سال است، سن واگن‌های ما باید به زیر ده سال می‌رفت كه حالا 18 سال است. در واقع ما برای همه اینها برنامه داشتیم كه متاسفانه محقق نشد و خب هركدام هم دلایل خاص خود را دارند. من علت این عقب‌ماندن‌ها را ناشی از سوء‌مدیریت صرف نمی‌دانم و بخش عمده آن را ناشی از كمبود و محدودیت منابع مالی ارزیابی می‌كنم. در تهران شهرداری به سهم و توان خود كارهایی را انجام داده و حالا نوبت دولت است كه قدم‌های برنداشته خود برای توسعه حمل و نقل عمومی را بردارد و به وظایف قانونی‌اش عمل كند.