كم‌كاری در برخی حوزه‌های تولید محتوا را به گونه‌ای نامنصفانه به ممیزی‌های تلویزیون ربط می‌دهند حال آن‌كه این‌طور نیست و اتفاقا دست تهیه‌كنندگان در بسیاری از امور اجتماعی برای طرح ایده و خلق سناریو و داستان‌پردازی باز است.
خودم سال‌ها برای تلویزیون كار كرده‌ام و در كارهای طنزی كه داشته‌ام از «دردسرهای عظیم» تا همین «زوج و فرد» همیشه تلاش می‌كردم دلخوری‌های شهروندان از ناملایمات اجتماعی را وارد سریال كنم.
البته من با غلبه نگاه منفی بر تولیدات تلویزیون مخالفم چون فكر می‌كنم رسانه ملی در نهایت باید امیدبخش باشد.
مخاطب به اندازه كافی در رسانه‌های دیگر اخبار منفی و ناراحت‌كننده و محتواهای تیره و كدر را می‌بیند پس دیگر لازم نیست در تلویزیون ملی كشور هم باز همان نگاه تیره تسری یابد. اتفاقا هنر سریال‌سازان و برنامه‌سازان باید این باشد كه با نگاهی متعادل آسیب‌ها را واكاوی كنند.
عدم توازن در كشور ما باعث شده بسیاری از مخاطبان تمامی كم‌كاری‌های فرهنگی را به گردن دم‌دست‌ترین رسانه كه تلویزیون است بیندازند و این بد هم نیست چون نشان‌دهنده اهمیت تلویزیون است.
برای ارزیابی عملكرد باید واقع‌بینانه رفتار كرد؛ یعنی نه زیاد موفقیت‌های تلویزیون را بزرگ كنیم و نه از شكست مطلق بگوییم. به جایش باید كاری كرد كه تمام آنها كه می‌خواهند به تولید محتوا برای رسانه ملی روی آورند ابتدا وجدان خود را مدنظر قرار دهند و سپس نیز با روی گشاده از انتقادات مخاطبان استقبال كنند.
اگر مخاطب نباشد ما هم نیستیم پس تا می‌توانیم برای نظرات مخاطب و ایده‌هایش ارزش قائل باشیم و كاری كنیم كه مخاطب به این باور برسد نه‌تنها تلویزیون به دنبال بازنمایی واقعیات زندگی است بلكه تنها سنگ صبورش برای طرح گلایه همین رسانه ملی است.