احمد آرام را به‌ صراحت كلام می‌شناسیم و از این رو وقتی در تازه‌ترین گفت‌وگویش با خبرگزاری ایسنا از نشست‌های ادبی بگوید و در این میان پای مراسم بله‌برون و حنابندان را وسط بكشد، تعجب نمی‌كنیم. آرام گفته: من با برگزاری نشست‌های انجمن‌های ادبی در كافه‌ها موافقم اما به شكلی كه بتواند بازده خوبی داشته باشد، نه این‌كه مثل جلسات بله‌برون یا حنابندان به شكلی باشد كه دور هم بنشینند و راجع‌به یك كتاب یا شعر حرف بزنند، اما به هیچ نتیجه خاصی نرسند یعنی هیچ گره‌گشایی‌ای نشود.
این داستان‌نویس درباره وضع برگزاری نشست‌های انجمن‌های ادبی عنوان كرد: من اعتقاد دارم كه در گذشته انجمن‌ها قدرت بیشتری داشتند و افرادی كه در آن انجمن‌ها حضور داشتند اشراف بیشتری نسبت به ادبیات، فرهنگ و هنر داشتند. امروزه دورادور با انجمن‌های ادبی آشنا هستم. متوجه شده‌ام كه تقریبا یكی دو دهه است در آنها همان حرف‌های تكراری زده می‌شود و هیچ گره‌گشایی‌ای نسبت به این‌كه چرا ادبیات ما در دوران معاصر هیچ حرف تازه‌ای ندارد نیست.
آرام افزود: وقتی وارد نشست‌های این انجمن‌ها می‌شوید، متوجه می‌شوید كه همه چیز گزینه‌ای‌ است؛ یعنی كسی كه مسؤول جلسه است درباره افراد و كتاب‌هایی صحبت می‌كند كه همه جزو لابی‌های خودش هستند در نتیجه وقتی شاهد این‌جور عملكردها می‌شویم دقیقا باید بدانیم كه ما در یك دایره داریم می‌چرخیم و خودمان را تكرار می‌كنیم. متاسفانه به طور كلی من از مجالس ادبی چیز خوبی دستگیرم نشده است. البته می‌توانم به این هم اشاره كنم كه در شهرستان‌ها اغلب مجالس ادبی‌شان فعال‌تر است و هنوز هم كم و بیش فعال‌اند و مسائل را خوب دنبال می‌كنند. البته هرچه یك شهرستان از تهران دورتر باشد، بازدهی كارش خیلی بهتر است، گرچه شاید استقبال از آنها كم باشد اما كیفیت بهتر از انجمن‌های ادبی تهران است.
نویسنده «اگر تكانم بدهی بیدار می‌شوم» كه معتقد است انجمن‌های ادبی در كافه‌ها سنتی‌ است كه بیشتر از اروپا خصوصا از فرانسه آمده است، بیان كرد:
 ۵۰، ۶۰ سال پیش در اروپا این سنت بود كه در كافه‌ها شعر می‌خواندند، حتی بررسی كتاب داشتند و این خیلی خوب بود اما وقتی این به ایران می‌رسد ما متوجه می‌شویم این سنت ایرانیزه می‌شود یعنی آن كیفیتی كه در انجمن‌های ادبی كافه‌های اروپا بود، در ایران رقم دیگری می‌شود و منتهی‌ است به مجلسی كه بدون این‌كه به نتیجه‌ای برسند، می‌نشینند و صحبت می‌كنند. به همین دلیل است كه انجمن‌های ادبی نتوانستند به شكلی كه باید باشند خودشان را نشان بدهند چون اصلا بازده خوبی نداشته‌اند؛ حال آن‌كه اگر این انجمن‌ها با درایت و عشق كارشان را دنبال می‌كردند می‌توانستیم به نتیجه بسیار مطلوبی برسیم.