پرچم ایران را در مهد ووشو بالا بردیم

محسن محمدسیفی، قهرمان ووشوی ایران در گفت‌وگو با جام‌جم:

پرچم ایران را در مهد ووشو بالا بردیم

محسن محمدسیفی و پنجمین طلای جهانی. بدی ای كه رشته ورزشی ووشو دارد این است كه این رشته المپیكی نیست؛ چرا كه اگر ووشو راهی المپیك شده بود حالا بدون شك سیفی یكی از پرافتخارترین‌های ورزش جهان در كسب مدال طلا بود. اعجوبه‌ای كه خیلی‌ها بر این باورند حیف شد،آن هم به دلیل این‌كه فقط می‌تواند مدال جهانی بگیرد و جای مدال المپیك در ویترین افتخاراتش خالی است. با این حال خود سیفی از رشته‌ای كه در آن ورزش می‌كند، راضی است. او می‌گوید: «مدال آخری كه گرفتم خیلی سخت بود. به‌خاطر دخترم و خانواده‌ام تلاش كردم و خدا را شكر می‌كنم كه این مدال را گرفتم.»
كسب پنجمین مدال طلا در ساندا. افتخاری كه كمتر كسی ممكن است به آن دست پیدا كند.
خدا را شكر می‌كنم كه با این سطح مسابقات توانستم دوباره مدال طلا بگیرم. در این مسابقات همه چیز فوق‌العاده بود و مدعیان زیادی داشتیم. خوشحالی من بیشتر به این دلیل است كه هر هشت ملی‌پوش آقایان و خانم‌ها با دست پر از این مسابقات برگشتند.
گفتی كه این مدال یكی از سخت ترین مدال‌هایی بوده كه گرفتی درسته؟
واقعا سخت بود. ما در كشور چین جایی كه مهد ووشو است مسابقه دادیم. خدا را شكر می‌كنم كه هم از لحاظ بدنی و هم از لحاظ ذهنی آماده بودم. خدا راشكر می‌كنم كه عضو این تیمی بودم كه این همه مدال گرفت.
واقعا اتفاق مهمی بود،هشت وزن و هشت مدال.
كار بزرگی كردیم. گفتم نباید فراموش كنیم كه ووشو برای چینی‌هاست و مهد ووشوی دنیا این كشور است. چینی‌ها برای میزبانی مسابقات جهانی دو میلیون دلار هزینه كرده بودند و اصلا دل‌شان نمی‌خواست كه این اتفاقات بیفتد و ایران قهرمان جهان شود، اما بچه‌های ما غیرت به خرج دادند و در خانه چینی‌ها پرچم ایران را بالا بردند.
فكر می‌كنم بزرگ‌ترین سختی در این راه دوری از خانواده و به‌خصوص فرزندت بود كه تازه به دنیا آمده است.
خیلی سخت بود من آنقدر در اردو بودم كه اصلا نفهمیدم دخترم كی بزرگ شد. الان چهار ماهش است و واقعا از این چهار ماه هیچ چیز نفهمیدم. بعد از مسابقات‌جهانی 2018 مینیسك پایم را عمل كردم، طوری كه نتوانستم از خانه بیرون بیایم بعد از آن هم به اردو رفتم و از خانواده دور بودم و فقط تماس تصویری داشتم. مدالم و این افتخاری كه كسب كردم را به دخترم و خانواده ام تقدیم می‌كنم. من باید همین جا یك تشكر ویژه هم از اوجاقی بكنم كه همه‌جوره از من حمایت كرد و باعث شد تا من دوباره پرچم كشورم را بالا ببرم.
حریف چینی‌ات چطور بود؟
ووشوكار چینی بازیكن خوبی بود و برای پیروزی مقابل این حریف برنامه‌ریزی زیادی انجام داده بودم. در مدت حضور در چین و حتی قبل از مسابقات جهانی در اردوهای تیم ملی از دوستانم در این كشور می‌شنیدیم كه آنها تمركز زیادی برای كسب مدال طلای وزن 70 كیلوگرم انجام داده‌اند. به نظر من بهترین بازیكنان تیم ملی ساندای چین نیز همین بازیكن و بازیكن وزن 56 كیلوگرم این كشور بود.
یك اتفاق بدی كه برای رشته ووشو وجود دارد این است كه این رشته المپیكی نیست. شاید اگر ووشو در المپیك حضور داشت تو حداقل دو مدال طلا داشتی.
واقعا حسرت بزرگی است. حیف كه ووشو در المپیك نیست. اگر رشته ما المپیكی بود هم مقام ایران در المپیك بالاتر می‌رفت و هم ووشوكاران ما به مدال‌های خوشرنگی دست پیدا می‌كردند.
برنامه‌ات برای آینده چیست؟
فعلا كه می‌خواهم مدتی استراحت كنم. بعد از آن هم تمركزم را بگذارم روی مسابقات جام جهانی سال آینده در ملبورن استرالیا.
یعنی ششمین مدال طلا هم در راه است؟
از الان نمی‌شود پیش بینی كرد. خیلی زود است كه بخواهیم در این خصوص صحبت كنیم.
چه زمانی قرار است از دنیای ووشو خداحافظی كنی؟
حتی فكر كردن به آن هم اعصابم را به‌هم می‌ریزد. فكر كنم روزی كه قرار است از ووشو خداحافظی كنم، روز مرگ من خواهد بود. عاشق ووشو هستم و یك عاشق نمی‌تواند از عشق خود خداحافظی كند. شاید یك روز تصمیم بگیرم كه مسابقه ندهم، اما هیچ‌وقت از ووشو خداحافظی رسمی نمی‌كنم.