لاپاراسكوپی یا عمل جراحی به صورت كم‌تهاجم كه به غلط در بین مردم به اعمال جراحی لیزری مصطلح است، یك تكنیك خاص جراحی است. لاپاراسكوپی روش درون‌بین و كم‌تهاجمی در جراحی محسوب می‌شود كه به‌طور تقریبی از حدود 20 تا 30 سال پیش رایج شده و مورد استفاده وسیع قرار گرفته است. در روش جراحی باز یك برش بزرگ در پوست ایجاد می‌شود كه ممكن است طول آن بین ده تا
15‌سانتی‌متر باشد، اما در روش جراحی لاپاراسكوپی از برش‌های بسیار كوچكی استفاده می‌شود كه معمولا 12میلی‌متر هستند. جراحی لاپاراسكوپی گاهی با نام جراحی بسته نیز شناخته می‌شود. در این روش با استفاده از یك ابزار به نام لاپاروسكوپ، اندام‌های داخلی شكم را مورد بررسی قرار می‌دهند. لاپاروسكوپ یك لوله بلند و نازك بوده كه دوربینی با وضوح بالا در قسمت جلوی آن قرار گرفته است. این وسیله از طریق برشی كوچك در دیواره شكم وارد بدن می‌شود. سپس دوربین تصاویر گرفته شده را به یك مانیتور ارسال می‌كند.
از جمله مزایا و برتری‌های این روش در مقایسه با عمل‌های باز قدیمی می‌توان درد كمتر بعد از عمل، بازگشت سریع به كار و فعالیت روزمره، طول مدت بستری بسیار كوتاه‌تر، امكان بررسی تمام حفره شكم، زیبایی ظاهری بهتر و اسكار (جای زخم) كمتر، حداقل رسیدن دستكاری داخل شكم و چسبندگی روده كمتر و احتمال كمتر فتق‌های جدار شكم نام برد كه با توجه به موارد ذكر‌شده امروزه این نوع اعمال مورد استقبال بیشتری قرار گرفته است. این روش نیاز به مراكز مجهز و تجهیزات گران قیمت دارد. از عوارض عمل لاپاراسكوپی می‌توان تهوع خفیف و درد شانه و گردن
به علت وجود گاز داخل شكم و درد مختصر محل عبور وسایل از جدار شكم نام برد كه البته این موارد محدود و گذرا هستند.
انجام لاپاراسكوپی در صورتی كه به دست افراد كم‌تجربه و آموزش‌ندیده انجام شود خطرناك بوده و گاهی جان بیمار را به خطر می‌اندازد. امكان آسیب ناخواسته به عروق بزرگ و احشای شكم در این روش توسط افراد غیر‌مجرب وجود دارد كه می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری داشته باشد. گرچه اعمال لاپاراسكوپی در دید اول گران‌تر از اعمال باز به نظر می‌رسد، ولی در واقع با احتساب طول بستری كوتاه‌تر و بازگشت سریع‌تر بیمار به كار و فعالیت و عوارض دراز‌مدت بسیار كمتر در نهایت به‌صرفه‌تر از عمل باز است.