کلمه «تو می‌توانی» معجزه می‌کند

گفت‌وگو با روح‌ا... رستمی قهرمان وزنه‌برداری در روز جهانی معلولان

کلمه «تو می‌توانی» معجزه می‌کند

 نه نظمی داریم  و نه انضباطی.شب هر وقت که دل از گوشـــــی بکنیـــــــــم‌، می‌خوابیم و صبح‌ها با  آلارم گوشی از کرده خ نه نظمی داریم  و نه انضباطی.شب هر وقت که دل از گوشـــــی بکنیـــــــــم‌، می‌خوابیم و صبح‌ها با  آلارم گوشی از کرده خود پشیمان می‌شود تا بیدار می‌شویم.روزهای‌مان را با صد جور حواس‌پرتی به پایان می‌رسانیم و آن‌طور کار نمی‌کنیم که نه خدا را خوش بیاید نه بنده خدا را بعد توقع داریم، موفقیت بیاید، مانند هُما بنشیند روی شانه‌مان ما را از خاک به عرش ببرد! همه این‌ها در شرایطی است که تنمان ‌سالم است حالا تصور کنید، یکی از اندام‌های بدنمان هم خوب کار نمی‌کرد و یا کلا از کار افتاده بود، آن وقت دیگر چقدر بهانه داشتیم که این دنیا با ما خوب تا نکرده و بهتر است که برویم یک گوشه بنشینیم، عالم و آدم را متهم و سرزنش کنیم و توقع داشته باشیم که دیگران از پدر و مادر و خواهر و برادر گرفته تا دوست و آشنا کارهایمان را راست و ریست کنند. همه این‌ها را نوشتم که به این‌جا برسم که امروز، روز جهانی معلولان است.روزی برای دیده شدن افرادی که با معلولیتی به دنیا آمده‌اند یا در مسیر زندگی اتفاقی باعث شده آنها دچار معلولیت شوند.اما در میان معلولانی که به نظرمان باید به آنها توجه شده و دیده شوند، هستند کسانی که با دیدنشان و زندگی پر از موفقیتی که داشتند، ما چنان از خودمان خجالت می‌کشیم که برای یک روز هم که شده از مغز پیشرفته‌مان استفاده کرده و انسان بودن را پاس بداریم و از لحظات زندگی استفاده کنیم و نگذاریم که شرایط ما را مغلوب کند.
 روزی قهرمان جهان می‌شوی
یکی از کسانی که از هم‌صحبتی با او لذت بردم ، روح‌ا... رستمی، قهرمان و دارنده مدال طلای پارالمپیک در رشته وزنه ‌برداری.چیزی که در این گفت‌وگو برایم جالب بود، صریح بودن رستمی است و این که هم شرایط خودش و هم جامعه ورزشی و آدم‌های دور و برش را به دقت نگاه و ارزیابی می‌کند.
رستمی متولد سال 68 در قم است. خودش می‌گوید: با ضایعه نخاعی متولد شدم. خوشبختانه در خانواده‌ای متولد و بزرگ شدم که باسواد بودند و فرهیخته و بلد بودند با فرزند معلولشان چطوری رفتار کنند.آنها مرا به مدرسه‌ای فرستادند که بچه‌های عادی در آنجا درس می‌‌خواندند و همه شرایط را برایم فراهم کردند که معلولیتم اذیتم نکند.تا قبل از این که مدرسه بروم ویلچر نداشتم اما آنقدر بازیگوش بودم که خودم را به کوچه می‌کشاندم و با دوستانم فوتبال و گل کوچیک بازی می‌کرد.دروازه‌بانشان بودم و عاشق فوتبال و ورزش. تا کلاس پنجم در قم زندگی می‌کردیم و کلاس اول راهنمایی بودم که آمدیم تهران.از همان زمان به باشگاه محله‌مان رفتم و مربی‌ام خیلی تشویقم کرد که ورزش را ادامه بدهم.مربی دومم، متخصص پاورلیفتینگ بود و روی ورزش‌هایی کار می‌کرد که بدن را قوی کند.همان روزهای اولی که مرا دید گفت بهتر است در ورزش وزنه‌برداری فعالیت کنم و روی این رشته متمرکز شوم.هم او بود که گفت تو روزی قهرمان جهان می‌شوی!  این جمله انگیزه زیادی به من داد و شاید یکی از دلایلی که باعث شد در اولین مسابقه جهانی که در آمریکا برگزار شد، شرکت کردم و مدال طلا گرفتم همین جمله و انگیزه بالا بود.
 انگیزه لازم است اما کافی نیست
به رستمی می‌گویم: پس بی‌خود نیست، می‌گویند، در زمان صحبت با دیگران مراقب کلماتی که استفاده می‌کنیم، باشیم شاید یک کلمه یا جمله انگیزه را در طرف مقابل بکشد.
این قهرمان می‌گوید: البته کلمات و جملات انگیزشی خیلی مهم است. به قول شما باید مراقب کلمات باشیم. اما نباید از استعداد هم غافل باشیم.اگر آن مربی در من استعداد نمی‌دید شاید این جمله را نمی‌گفت و من اگر استعداد و پشتکار نداشتم اصلا قهرمان نمی‌شدم. به نظرم نباید تعارف کرد اگر کسی در هر رشته‌ای استعداد ندارد به او بگوییم «تو می‌توانی» باعث می‌شویم عمرش را هدر بدهد.راستش استعدادیابی از انگیزه دادن بیهوده مهم‌تر است.باید حواسمان باشد برای خوب جلوه دادن خودمان دیگران را فریب ندهیم. یک روز نوجوانی را پیش من آوردند که به او انگیزه بدهم که وزنه‌بردار شود و قهرمان.به خودش نگفتم اما به برادرش گفتم به نظرم استعداد این کار را ندارد.مادرش بهم تلفن کرد و گفت تو بچه مرا ناامید کرده‌ای.به نظرم همان اول تکلیف کسی را روشن کنیم بهتر است از این که امید  واهی بدهیم.
درباره انضباط شخصی از رستمی می‌پرسم و این که چگونه روزها و شب‌های خود را با برنامه‌ریزی سپری می‌کند. می‌گوید: برای شرکت در المپیک لندن یک سال رژیم سخت غذایی داشتم، برنج ، شکر و نمک نخوردم.ساعات خواب و استراحتم کاملا مشخص بود، کارهای اضافی انجام نمی‌دادم تا انرژی‌ام بیهوده هدر نرود.همه کارهایم در راستای رسیدن به موفقیت بود.اگر قرار است قهرمان شویم باید از زندگی روزمره و عادی چشم بپوشیم‌. موفقیت مستلزم ریاضت و سختی است، به آسانی به دست نمی‌آید. رستمی هنوز ازدواج نکرده و می‌گوید:  وقتی مجردی برنامه‌ریزی‌ات فقط برای خودت است و همسر و فرزندت را درگیر نمی‌کند اما ما قهرمانان زیادی داریم که ازدواج کرده‌اند اما برنامه‌ریزی دقیقی دارند و ریاضت‌های زیادی را تحمل می‌کنند تا قهرمان بمانند.یکی از دوستانم می‌گفت: یک سال است در هیچ مهمانی شرکت نکرده‌ام.این شاید برای خانواده‌اش سخت باشد اما به‌هرحال آنها هم شرایط پدر خانواده را درک کرده و به او کمک می‌کنند.
 معلولیت ، محدودیت است !
رستمی می‌گوید: لازم نیست حرف‌های شیک و غیرواقعی بزنیم. معلولیت ، محدودیت است ! شرایط زندگی ما سخت‌تر از مردم عادی است.اگر باور ندارید یک روز با ما همراه شوید تا متوجه شوید که ورزش کردن برایمان ساده نیست، همین‌طور مدال گرفتن.مسؤولان می‌توانند با تدابیری کمی از بار ما کم کنند اما واقعیت این است که نمی‌کنند.ما برای قهرمان شدن، سخت می‌جنگیم.با همه چیز.آنقدر هدفمان برایمان بزرگ و ارزشمند است که برای رسیدن به آن هر شرایط سختی را تحمل می‌کنیم اما این دلیل نمی‌شود که مسؤولان ما را نبینند و برای هموار کردن برخی از دشواری‌ها کاری نکنند. رستمی این روزها خود را برای شرکت در مسابقات امارات و المپیک 2020 توکیو آماده می‌کند.برای این قهرمان آرزوی موفقیت داریم. ود پشیمان می‌شود تا بیدار می‌شویم.روزهای‌مان را با صد جور حواس‌پرتی به پایان می‌رسانیم و آن‌طور کار نمی‌کنیم که نه خدا را خوش بیاید نه بنده خدا را بعد توقع داریم، موفقیت بیاید، مانند هُما بنشیند روی شانه‌مان ما را از خاک به عرش ببرد! همه این‌ها در شرایطی است که تنمان ‌سالم است حالا تصور کنید، یکی از اندام‌های بدنمان هم خوب کار نمی‌کرد و یا کلا از کار افتاده بود، آن وقت دیگر چقدر بهانه داشتیم که این دنیا با ما خوب تا نکرده و بهتر است که برویم یک گوشه بنشینیم، عالم و آدم را متهم و سرزنش کنیم و توقع داشته باشیم که دیگران از پدر و مادر و خواهر و برادر گرفته تا دوست و آشنا کارهایمان را راست و ریست کنند. همه این‌ها را نوشتم که به این‌جا برسم که امروز، روز جهانی معلولان است.روزی برای دیده شدن افرادی که با معلولیتی به دنیا آمده‌اند یا در مسیر زندگی اتفاقی باعث شده آنها دچار معلولیت شوند.اما در میان معلولانی که به نظرمان باید به آنها توجه شده و دیده شوند، هستند کسانی که با دیدنشان و زندگی پر از موفقیتی که داشتند، ما چنان از خودمان خجالت می‌کشیم که برای یک روز هم که شده از مغز پیشرفته‌مان استفاده کرده و انسان بودن را پاس بداریم و از لحظات زندگی استفاده کنیم و نگذاریم که شرایط ما را مغلوب کند.
 روزی قهرمان جهان می‌شوی
یکی از کسانی که از هم‌صحبتی با او لذت بردم ، روح‌ا... رستمی، قهرمان و دارنده مدال طلای پارالمپیک در رشته وزنه ‌برداری.چیزی که در این گفت‌وگو برایم جالب بود، صریح بودن رستمی است و این که هم شرایط خودش و هم جامعه ورزشی و آدم‌های دور و برش را به دقت نگاه و ارزیابی می‌کند.
رستمی متولد سال 68 در قم است. خودش می‌گوید: با ضایعه نخاعی متولد شدم. خوشبختانه در خانواده‌ای متولد و بزرگ شدم که باسواد بودند و فرهیخته و بلد بودند با فرزند معلولشان چطوری رفتار کنند.آنها مرا به مدرسه‌ای فرستادند که بچه‌های عادی در آنجا درس می‌‌خواندند و همه شرایط را برایم فراهم کردند که معلولیتم اذیتم نکند.تا قبل از این که مدرسه بروم ویلچر نداشتم اما آنقدر بازیگوش بودم که خودم را به کوچه می‌کشاندم و با دوستانم فوتبال و گل کوچیک بازی می‌کرد.دروازه‌بانشان بودم و عاشق فوتبال و ورزش. تا کلاس پنجم در قم زندگی می‌کردیم و کلاس اول راهنمایی بودم که آمدیم تهران.از همان زمان به باشگاه محله‌مان رفتم و مربی‌ام خیلی تشویقم کرد که ورزش را ادامه بدهم.مربی دومم، متخصص پاورلیفتینگ بود و روی ورزش‌هایی کار می‌کرد که بدن را قوی کند.همان روزهای اولی که مرا دید گفت بهتر است در ورزش وزنه‌برداری فعالیت کنم و روی این رشته متمرکز شوم.هم او بود که گفت تو روزی قهرمان جهان می‌شوی!  این جمله انگیزه زیادی به من داد و شاید یکی از دلایلی که باعث شد در اولین مسابقه جهانی که در آمریکا برگزار شد، شرکت کردم و مدال طلا گرفتم همین جمله و انگیزه بالا بود.
 انگیزه لازم است اما کافی نیست
به رستمی می‌گویم: پس بی‌خود نیست، می‌گویند، در زمان صحبت با دیگران مراقب کلماتی که استفاده می‌کنیم، باشیم شاید یک کلمه یا جمله انگیزه را در طرف مقابل بکشد.
این قهرمان می‌گوید: البته کلمات و جملات انگیزشی خیلی مهم است. به قول شما باید مراقب کلمات باشیم. اما نباید از استعداد هم غافل باشیم.اگر آن مربی در من استعداد نمی‌دید شاید این جمله را نمی‌گفت و من اگر استعداد و پشتکار نداشتم اصلا قهرمان نمی‌شدم. به نظرم نباید تعارف کرد اگر کسی در هر رشته‌ای استعداد ندارد به او بگوییم «تو می‌توانی» باعث می‌شویم عمرش را هدر بدهد.راستش استعدادیابی از انگیزه دادن بیهوده مهم‌تر است.باید حواسمان باشد برای خوب جلوه دادن خودمان دیگران را فریب ندهیم. یک روز نوجوانی را پیش من آوردند که به او انگیزه بدهم که وزنه‌بردار شود و قهرمان.به خودش نگفتم اما به برادرش گفتم به نظرم استعداد این کار را ندارد.مادرش بهم تلفن کرد و گفت تو بچه مرا ناامید کرده‌ای.به نظرم همان اول تکلیف کسی را روشن کنیم بهتر است از این که امید  واهی بدهیم.
درباره انضباط شخصی از رستمی می‌پرسم و این که چگونه روزها و شب‌های خود را با برنامه‌ریزی سپری می‌کند. می‌گوید: برای شرکت در المپیک لندن یک سال رژیم سخت غذایی داشتم، برنج ، شکر و نمک نخوردم.ساعات خواب و استراحتم کاملا مشخص بود، کارهای اضافی انجام نمی‌دادم تا انرژی‌ام بیهوده هدر نرود.همه کارهایم در راستای رسیدن به موفقیت بود.اگر قرار است قهرمان شویم باید از زندگی روزمره و عادی چشم بپوشیم‌. موفقیت مستلزم ریاضت و سختی است، به آسانی به دست نمی‌آید. رستمی هنوز ازدواج نکرده و می‌گوید:  وقتی مجردی برنامه‌ریزی‌ات فقط برای خودت است و همسر و فرزندت را درگیر نمی‌کند اما ما قهرمانان زیادی داریم که ازدواج کرده‌اند اما برنامه‌ریزی دقیقی دارند و ریاضت‌های زیادی را تحمل می‌کنند تا قهرمان بمانند.یکی از دوستانم می‌گفت: یک سال است در هیچ مهمانی شرکت نکرده‌ام.این شاید برای خانواده‌اش سخت باشد اما به‌هرحال آنها هم شرایط پدر خانواده را درک کرده و به او کمک می‌کنند.
 معلولیت ، محدودیت است !
رستمی می‌گوید: لازم نیست حرف‌های شیک و غیرواقعی بزنیم. معلولیت ، محدودیت است ! شرایط زندگی ما سخت‌تر از مردم عادی است.اگر باور ندارید یک روز با ما همراه شوید تا متوجه شوید که ورزش کردن برایمان ساده نیست، همین‌طور مدال گرفتن.مسؤولان می‌توانند با تدابیری کمی از بار ما کم کنند اما واقعیت این است که نمی‌کنند.ما برای قهرمان شدن، سخت می‌جنگیم.با همه چیز.آنقدر هدفمان برایمان بزرگ و ارزشمند است که برای رسیدن به آن هر شرایط سختی را تحمل می‌کنیم اما این دلیل نمی‌شود که مسؤولان ما را نبینند و برای هموار کردن برخی از دشواری‌ها کاری نکنند. رستمی این روزها خود را برای شرکت در مسابقات امارات و المپیک 2020 توکیو آماده می‌کند.برای این قهرمان آرزوی موفقیت داریم.