احسان حدادی این روزها در كیش تمرین می‌كند. به دور از هرگونه هیاهو. پرتابگر المپیكی ایران دارد تمام تلاشش را می‌كند تا دوباره به عشقش برسد؛ یعنی مدال المپیك. همین چند روز پیش بود كه كمیته ملی المپیك حقوق معوقه ورزشكارانی را كه سهمیه گرفتند واریز كرد، اما حدادی می‌گوید: «از آن بی‌خبرم. نمی‌خواهم ذهنم را با مسائل این‌چنینی درگیر كنم. راستش اصلا حسابم را چك نكرده‌ام. من اگر الان حرفی بزنم باز به یكسری از دوستان بر می‌خورد. بروند بررسی كنند ببیند آیا حقوقی كه می‌دهند انگیزه‌ای می‌شود برای ورزشكاران المپیكی؟ من كه انگیزه‌ای نمی‌گیرم. من حرف آخر را اول می‌زنم: با حقوقی كه می‌دهند هیچ كاری نمی‌شود كرد. نمی‌شود برای المپیك آماده شد.»
حدادی كه گلایه دارد، این را می‌گوید و ادامه می‌دهد: «من این حرف‌ها را برای خودم نمی‌زنم. اما خیلی از ورزشكاران المپیكی هستند كه واقعا گرفتارند. ورزشكار المپیكی اگر ذهن‌اش درگیر باشد خب نمی‌تواند تمركز كند. الان حسن یزدانی. بنده خدا مصدوم است. با حقوقی كه به او می‌دهند چه كار می‌تواند بكند؟ او طلای المپیك راگرفته. حالا سؤال من این است كه ارزش دومین طلای او چقدر است؟ اگر به او رسیدگی نشود می‌تواند طلای دومش را بگیرد؟من،احسان حدادی با این شرایط 40درصد شانس كسب مدال المپیك را دارم اما قطعا حسن یزدانی 80 درصد شانس دارد. نظر من این است كه باید به او ماهی 60 میلیون حقوق بدهند تا بتواند بعد از المپیك یك آپارتمان برای خودش بخرد. تازه یك آپارتمان كوچك. به نظرم به هر كسی با توجه به شانسی كه دارد حقوق بدهند.»
از حدادی سؤال كردیم كه با این شرایط ممكن است خیلی از ورزشكاران ناراحت شوند كه او این واكنش را نشان داد: «این كار منطقی است و در خیلی از كشورها اجرا می‌شود. در همه دنیا رسم است وقتی ورزشكار مدال المپیك می‌گیرد تا چهار پنج سال بعد حمایت می‌شود. این كار در ورزش جا بیفتد خیلی قشنگ‌تر است و انگیزه بیشتری به ورزشكار می‌دهد تا این‌كه من یك‌سال قبل از المپیك ماهی پنج میلیون حقوق می‌گیرم و با مدال المپیك همه چیز تمام می‌شود. من پارسال در بازی‌های آسیایی چهارمین مدال طلایم را گرفتم و بعد هیچی.»
البته حدادی می‌گوید همه چیز پول نیست. گاهی یك تماس از طرف یك مقام مسؤول می‌تواند آنقدر انگیزه به ورزشكار بدهد كه با میلیون‌ها تومان هم دست یافتنی نیست: «همین یكی دو هفته پیش بهرام افشارزاده آمد سر تمرین من. نمی‌دانید چقدر انگیزه گرفتم و حالم خوب شد. انگیزه‌ای كه این حضور به من داد از حقوق پنج میلیونی هم بیشتر است.»
دوومیدانی یكی از رشته‌های پایه است كه توجه زیادی به آن نمی‌شود. نه تعداد كمپ‌ها برای دونده‌ها در ایران زیاد است و نه امكانات قابل توجهی به آنها می‌دهند تا بتوانند خودشان را در حد و اندازه‌های یك ورزشكار المپیكی آماده كنند. شاید به همین دلیل هم هست كه سهم ایران از المپیك در رشته دوومیدانی فقط یك مدال نقره بوده كه آن را هم حدادی گرفته. حدادی در این مورد می‌گوید: «متاسفم. دوومیدانی می‌تواند برای ایران 7 - 8 مدال در المپیك بگیرد اما گوش شنوایی نیست. هشت سال اگر كار مستمر شود و همه ورزشكاران این رشته حمایت شوند به شما قول می‌دهم كه اتفاق‌های خوبی خواهد افتاد. الان به عقب نگاه كنید؟ از قهرمانانی كه داشتیم چند نفر از آنها مانده‌اند؟ مدیریت درستی داشته‌ایم كه از تجربه این قهرمانان استفاده كنیم؟ آینده دوومیدانی چطور است؟ كدام كار زیرساختی را انجام داده‌ایم كه باید منتظر مدال در المپیك باشیم؟»
حدادی در پایان با بیان این‌كه هیچ‌وقت دوست نداشته مقابل كسی قرار بگیرد و همیشه سرش در كار خودش بوده است، گفت: «شایعه كرده بودند كه نصف بودجه فدراسیون را خرج احسان حدادی كرده‌ایم. كو؟ كجا؟ سند بیاورید. بودجه فدراسیون هفت میلیارد بوده كه یك میلیاردش خرج من شده است. حالا نتیجه این خرج چه بود؟ یك مدال طلای آسیا و كسب سهمیه المپیك پیش رو. من برای رسیدن به اهدافم تمرین و تلاش می‌كنم. كاری به چیزی ندارم. دلم می‌خواهد یك بار دیگر در المپیك بدرخشم و روی سكوی قهرمانی مدال خوشرنگی را گاز بزنم. ان‌شاءا... كه خدا كمك كند، مردم هم دعا كنند تا اتفاقات خوبی برای من و كاروان ایران در المپیك بیفتد.»