بهار که می‌شود همه در این فکریم باغچه‌ها و گل و گلدان‌هایمان را سر و سامان دهیم، خاک را شخم بزنیم، بذر تازه بکاریم، قلمه بزنیم و شاخ و برگ خشک و آفت زده و بیمار را هرس کنیم. برای تغذیه و آبیاری این موجودات سبز برنامه‌ریزی کنیم. گلدان‌های تنگ و کوچک و کهنه را عوض کنیم و صدتا کار خرد و ریز دیگر انجام دهیم تا نفسی تازه بدمیم در جان خاک و گل و گیاه. قاعده دنیا همین بده‌بستان‌هاست.
زحمت می‌کشید، وقت می‌گذارید و هزینه می‌کنید تا دور و برتان سبز و تازه شود و بعد بنشینید به لذت و تماشا. حالا فکر کنید وجود مهربانی پیدا شود و بدون این‌که اجازه دهد ما زحمتی را متقبل شویم خودش ما را در این لذت شریک کند. چه کسی است که دلش نخواهد از چنین فرصتی نهایت استفاده را کند؟ همین که زنده‌ایم و توانسته‌ایم وارد ماه رحمت و مغفرت الهی شویم یعنی حضرت باریتعالی خودش خواسته لذت این حال خوب نصیب‌مان شود.
 ما چرا زرنگ نباشیم و ننشینیم پای سفره پر برکتش، که پیامبر خدا صلى ا... علیه و آله فرمودند: « إنّ أبوابَ السماءِ تُفتَحُ فی أوَّلِ لیلةٍ مِن شَهرِ رَمَضانَ، و لا تُغلَقُ إلى آخِرِ لیلةٍ مِنهُ. درهاى آسمان در نخستین شب ماه رمضان گشوده مى شود و تا آخرین شب آن بسته نمى‌شود.» [1]
1. [بحار الأنوار:96/344/8]