هرسال اردیبهشت‌ماه یادآور زلزله مهیب سال 1376 در شهرستان زیرکوه است؛ زمین لرزه‌ای با شدت 1/7ریشتر که ۱۲۸روستای منطقه را در هم کوبید و حدود ۱۵هزار واحد مسکونی را بین 30 تا صددرصد تخریب و ۶۰هزار نفر بی‌خانمان کرد. در این حادثه نزدیک به 1567نفر کشته و 2300 نفر هم مجروح شدند. الان با این که 23سال از وقوع زلزله در منطقه می‌گذرد، اما اثرات زلزله چه اثرات روحی و روانی و چه اثرات فیزیکی آن هنوز در بعضی نقاط دیده می‌شود. این موضوع به وضوح در مانور زلزله‌ای که در دی سال گذشته در منطقه برگزار کردیم عیان شد. در این مانور ما برای سنجش آمادگی نیروهای امدادی شرایطی همانند یک زلزله را به وجود آوردیم و همزمان گروه‌های روان‌شناسی هم در منطقه حاضر شدند . نکته‌ای که به چشم من آمد این بود که در نسل قدیمی‌تر یعنی همان‌هایی که از زلزله سال 76 خاطره دارند، واقعا واکنش‌ها عجیب بود، گریه‌ها واقعی بود و حال خیلی‌ها دگرگون شد. انگار با این مانور صحنه‌های آن زلزله قدیمی برایشان دوباره از نو تداعی شده باشد. همین موضوع نشان می‌دهد که هنوز اثرات روحی و روانی زلزله بعد از سال‌ها در منطقه جاری است.
در بحث اثرات فیزیکی هم بعد از زلزله تعداد زیادی از روستاهای منطقه به دو قسمت تقسیم شدند؛ یک روستای جدید که بعد از زلزله ساخته شد و یک روستای قدیم که مکان قبلی بود. بعد از 23 سال دیگر به خیلی از این روستاهای جدید، زیرساخت‌های لازم مثل آب، برق و تلفن داده شده است و با این حال تعدادی از آنها چندان مورد استقبال اهالی قرار نگرفته‌اند، چرا که اهالی از روستای قدیم‌شان خاطره دارند و علاوه بر این مراتع کشاورزی و دامداری‌شان درآن قسمت بوده و عملا از همان جای قبلی استفاده می‌کنند. درحقیقت یکی از چالش‌های ما همین دوگانه‌شدن روستاهای منطقه بعد از زلزله بود .