به جنگلبان‌ها شلیک نکنید!

به جنگلبان‌ها شلیک نکنید!

علی عباس نژاد فرمانده یگان حفاظت سازمان جنگل‌ها


 اگر به سرانه فضای سبز دنیا نگاهی بیندازیم متوجه می‌شویم
35 درصد سطح خشکی در دنیا را جنگل‌ها تشکیل دادند که در ایران متاسفانه این درصد تنها 7.8 درصد است.
 به این مفهوم که نسبت جنگل‌ها در ایران بسیار پایین است. همین گزاره به تنهایی نشان می‌دهد حفاظت و نگهداری از این میراث باقیمانده یک فعالیت ملی و میهنی است؛ چرا که زیست ما، تنفس  و آینده ما بستگی به وجود همین جنگل‌ها دارد.
‌بیشتر سطح کشور اراضی ملی است که به نوعی انفال است و از گذشتگان به ما رسیده ‌ و وظیفه ما این است که آن را برای آیندگانمان حفظ کنیم، حالا با توجه به ارزش افزوده هم زمین دارد و هم در این سال‌ها چوب پیدا کرده‌است به طور طبیعی افراد بسیاری از سودجویان و فرصت طلبان را به طمع به دست‌‌آوری آنها به سمت این اراضی کشانده‌است.
بدیهی است برخورد با این افراد آسان نیست و پیشگیری از تاراج سرمایه‌های ملی ما توسط این افراد سخت است. به طور قانونی هنوز هم آن‌طور که باید حمایت صددرصدی نمی‌شویم و این مسأله مبارزه با این افراد را سخت‌تر هم کرده‌است.
به این مفهوم که بسیاری از نیروهای جنگلبان در صورت درگیری در محاکم قضایی گاه مورد بازخواست قرار می‌گیرند. این نکته اخیرا با قانونی شدن مبارزه با قاچاق چوب نسبت به گذشته سهل‌تر شده و نیروهای جنگلبانی حالا با اختیار بیشتری نسبت به قاچاق چوب در کشور عمل می‌کنند.
البته این تنها تهدید جنگلبانان ایران نیست،‌قاچاقچیان چوب تنها بخشی از این تهدیدهاست چرا که بسیاری از درگیری‌های پیش آمده برای جلوگیری از تصرف زمین‌های ملی صورت گرفته‌است و زمین‌خواران هم با تشکیل باندهای مخوف و گاه نفوذ در سیستم، در این راه همواره تهدید مهمی برای جان جنگلبانان بوده‌اند.
از همه این موارد هم که بگذریم نام جنگلبان‌ها را حداقل در سال‌های اخیر همواره در حوزه اطفای حریق‌ها هم شنیده‌اید. حالا در آستانه آغاز فصل حریق هم هستیم و این همواره یکی از چالش‌های جنگلبانان بوده‌است.
با توجه به پوشش گیاهی بالا به‌ویژه در استان‌های زاگرس‌نشین یک غفلت از سوی هموطنان ما منجر به آتش‌سوزی‌های گسترده می‌شود. همه این تهدیدات گفته‌شده در حالی است که یگان ما هنوز و همچنان ساختار سازمانی ندارد، لباس مشترکی ندارند و مهم‌تر از همه باید حق و حقوقی هم به این افراد پرداخت شود. جنگلبان‌ها با وجود همه تهدیدات جانی و با وجود اهمیت بالای کاری‌شان همچنان محروم از این بدیهی‌ترین حقوق خود هستند.