بیماران کرونایی در حیاط بیمارستان

گزارش میدانی از بیمارستان مسیح دانشوری؛ جایی که دوباره برای بیماران کرونایی تخت پیدا نمی‌شود

بیماران کرونایی در حیاط بیمارستان

هنوز دو ماه هم نشده است که همه خوشحال شدند از کاهش مراجعه به بیمارستان‌ها. زمانی که آمار فوت بیماران کرونا، دو رقمی شد و بعد آمار بستری در بیمارستان‌ها هم کاهش پیدا کرد. حالا اما وضع به روزهای اول برگشته است. کابوس سیاه و وحشتناک ویروس، دوباره تکرار شده است. اگر دو ماه پیش، ما در جنگ تن‎به‎تن پیروز بودیم، حالا ویروس پیشروی کرده است و بیماری و مرگ را به جان خیلی از هموطنان انداخته است. ‌‌ این را تعداد مراجعه و بستری‌هایی که در بیمارستان مسیح‌دانشوری، بیمارستانی که قلب پذیرش بیماران کرونایی است، نیز تایید می‌کند. شرایط از دو ماه پیش، زمانی که ما در آنجا حاضر شده و گزارشی از تعداد بستری‎ها گرفته بودیم، متفاوت شده است. حالا ساختمان بیماران کرونایی، شکل و شمایل دیگری به خود گرفته است. این روزها ویروس در بخش کرونایی، قوی‌‎تر می‏تازد و صحنه‎های دلخراش‌تری به تصویر می‌کشد.

 باز سراشیبی جاده‌هاشمی و باز بیمارستانی که در پایه کوه، بین درختان و سنگ‎های عظیم، در میان رودخانه‎ و حوضچه‎هایی که آب در آن روان است؛ باز بیمارستان مسیح دانشوری، بیمارستانی که هنوز بیماران کرونایی در آن بستری می‎شوند، بیمارستانی که دو ماه پیش، زمانی که به آنجا رفته بودیم، شرایطش از زمین تا آسمان با امروز، فرق می‌کرد.
 محوطه پر از همراه بیمار است، کسانی که ماسک نزده به صورت، نشسته‌اند روی نیمکت‎های چوبی و با چشمانی تر از اشک، زیر سایه درختان استراحت می‎کنند. ساختمانی که بیماران کرونایی در آن بستری‎اند، جایی در بالای پله‎های قدیمی و ترک‎خورده است، درست بالای کوه. مانند دو ماه پیش، سه‌بخش برای بستری بیماران درنظر گرفته شده است، در این تفاوتی نیست؛ تفاوت‌ها بعد از گذر از پله‎ها، بعد از رسیدن به بالاترین نقطه بیمارستان، جایی که بیماری روی شهر سایه انداخته است، دیده می‎شود.
 دوباره کرونا
 پا را که به پله آخر می‎گذاریم، نفس تنگ می‎شود ناخودآگاه، اینجا هوا کم است. نفس بیشتر تنگ می‎شود وقتی، پرستاران، با ماسکی که تمام صورتشان را پوشانده، با لباس‌های جراحی آبی‎رنگ دیده می‎شوند. بعد صدای فریاد مسؤول انتظامات سرگیجه می‏آورد. مسؤول انتظامات، ماسکش را کنار می‎زند و داد می‌زند بر سر مردی که لباس محلی دارد:‌ «چرا می‏روی داخل بخش؟ مگر نمی‎دانی که نباید بروی؟ هیچ کس اجازه ورود به داخل بخش را ندارد.»
مرد محلی‌پوش، چیزی نمی‎گوید و بی‎اعتنا ماسکش که بینی‎اش را نصف و نیمه پوشانده، می‎کشد پایین و با دستانش بینی‌اش را می‎خاراند، چند بار سرفه خشک می‎کند و بعد کمی دور می‎شود و درست روبه‎روی مامور انتظامات می‎نشیند روی زمین و چشم می‎دوزد به دهان مرد که هنوز دارد غر می‎زند به او. مرد دستش را می‌کشد روی شلوار گشاد محلی‏اش و آب دهانش را می‎اندازد کنار پای دختر جوانی که کمی آن‌طرف‎تر ایستاده است. چشمان دختر خیس و قرمزند. حرف که می‎زند، بغض دارد. حالا یک هفته‏ای می‎شود که مادرش در بیمارستان بستری شده است.
شرایط روحی مادر، خارج از بیماری، اصلا خوب نیست. می‏گوید:‌ «روحیه‌اش بد است. دیشب، پزشکش را، پزشکی که در همین بیمارستان درمانش می‎کرد، در تخت کنار دستش بستری کردند.»
چند قطره اشک راه باز می‎کند و از قاب چشمان دختر، خود را آزاد می‎کند به بیرون. اشک گم می‎شود زیر ماسک سفیدرنگ. دختر می‎گوید که حال مادرش از همان اول خراب بود، اما چون بخش‌های آی‎سی‎یو همه پر بودند، مادرش را در بخش معمولی بستری کردند، بعد اما او را به بخش آی‎سی‌یو منتقل کردند؛ جایی که حالا به کمک اکسیژن می‎تواند راحت نفس بکشد.
اشک دختر دوباره راه باز می‎کند به  سمت پایین. می‎گوید که مادرش اصرار دارد که از بیمارستان مرخص شود.
حالا دختر بین زمین و آسمان، در نگرانی حال بد مادر و بی‎تابی او برای مرخص شدن، مانده است. مردی که لباس محلی به تن کرده است، عطسه می‎کند. ترشحات عطسه، چند سانتی‎متر آن‌طرف‌تر، خودشان را می‎اندازند در آغوش زمین.
 رفتم شمال، کرونا گرفتم!
 جلوی پنجره‎های آهنی را توری زده‏اند. توری قهوه‏ای شده از گردوخاک، چند‌پشه هم چسبیده به آن؛ توری آن قدر تیره است که حتی تصویر داخل اتاق از پشت توری، پیدا نیست. تمام تخت‎های بستری، تمام چهار، پنج‌تختی که در اتاق بزرگ مستطیل‌شکل قرار دارد، پر  هستند. همه بیماران سه‌اتاق‌اول، ماسک اکسیژن به صورت دارند. پیرمردی، با چشمان بی‎حالش نگاه می‎کند به بیرون از پنجره، چند بار پلک می‎زند، انگار که سلام داده باشد به عابران. دست که تکان می‎دهیم برای پیرمرد، صدای سلام زنی شنیده می‏‎شود. صدا از طبقه بالاست، از زن میانسالی که سرش را از پنجره بیرون آورده است. زن 21 روزی است که در بیمارستان بستری شده. حالش به ظاهر خوب است، اما به خاطر بیماری‌های دیابت و مشکلات کبدی که دارد، در بیمارستان بستری شده است، می‎گوید:‌ «هر یک روز درمیان، یک آمپول مخصوص تزریق می‏‎کنم.» آمپولی که  500هزار  تومان می‌شود. او می‎گوید سفر به شهرهای شمالی باعث و بانی این بیماری شده است. در اتاق پنج نفره‎ای که او بستری است، به جز او، دو خانم میانسال همسن و سالش، یک زن جوان و یک نوجوان 14 ساله دیگر هم بستری‎‌  هستند.
 خداحافظ آزمایش رایگان
 تریاژ و پذیرش بخش کرونا، جایی در انتهای راهروی باریک ساختمان، قرار‌دارد. از ساختمان آجری که می‎گذریم، بوی گاز به مشام می‎رسد، بعد، سه‌کانکس طوسی بزرگ که روی آن، نوشته شده است، O2، خودش را نشان می‎دهد. چند کپسول بزرگ سفید کنار کانکس‌ها نشسته‎اند. چند قدم آن طرف‎تر، چند کانکس دیگر قرار دارد. روبه‎روی همه کانکس‌ها صف‎های طولانی از مردم ایستاده‎ اند، با ماسک و با دستانی که با عکس سی‎تی‎اسکن پر است. درست روبه‎روی پذیرش، یک دستگاه خودپرداز گذاشته‎اند. دو ماه پیش، پذیرش بیماران کرونایی، رایگان بود، حالا اما برای پذیرش باید 18 هزار و 600 تومان پرداخت کرد. آن طرف‌تر، روبه‏روی اتاق معاینه و تست اکسیژن خون هم صف تشکیل شده است. مسؤول پذیرش آزمایشگاه، پنجره کانکسش را بسته است و از پشت پنجره، جواب همه را می‎دهد. بیماران باید داد بزنند تا او صدا را بشنود. تا دو ماه پیش، هر کسی که می‎خواست در بیمارستان مسیح‌دانشوری، تست کرونا بدهد، با بیمه، 30 هزار تومان و آزاد 270 هزار تومان، هزینه پرداخت می‏کرد، هرچند قبل از آن تست کرونا در این بیمارستان، رایگان بود. در این دو ماه اما هزینه‎ها نه رایگان که بیشتر هم شده است. البته آزمایش آزاد کم و 230 هزار تومان شده است و هزینه آزمایش با بیمه، بیمه‌های تامین اجتماعی، سلامت و خدمات درمانی، 69 هزار تومان آب می‌خورد.  صدای مردی، همهمه محیط ‎  را ساکت می‎کند. مرد داد می‎زند: «حال مادرم بد است.» دو پرستار خانم می‏دوند، پیرزن را می‎نشانند روی ویلچیر و او را می‎برند کمی آن طرف تر‌ جایی که چند کپسول اکسیژن قرار دارد، نفس پیرزن به شماره افتاده است.
 دارم می‎میرم
 پشت کیوسک‎های پذیرش، درست زیر سایه‎بان ، جایی که شبیه پارکینگ است، پر از نیمکت‎های چوبی است. دو، سه تا از نیمکت‎ها پر است. روی یکی از نیمکت‎های چوبی، پیرزنی را که نفسش تنگ شده بود، نشانده‎اند، پیرزن حالا با ماسک اکسیژن نفس می‎کشد، دو مرد میانسال کنارش ایستاده‎اند. دست مادر را گرفته‎اند در دست و با چشمانی نگران نگاه می‎کنند به نفس‎های خشک و کشداری که زیر طلق پلاستیکی می‎آید و می‎رود.
 کنار نیمکت پیرزن، پسر جوانی، نشسته است، در هر نفس سختی که فرو می‎رود، بالا می‏رود و دوباره فرو می‎نشیند، «یا ابوالفضل دارم می‏میرم...» می‏گوید. زیر ماسک طلقی هم می‎توان دید که صورت پسر جوان ملتهب و گلگون است. چشم‎ راست پسر جوان، خونین است. یک شبانه‏روز است که پسر در نوبت تخت خالی است. می‎گوید دیشب تمام ده، دوازده نیمکت پر بودند، بیماران بدحالی که همه، منتظر تخت خالی، به کمک همین کپسول‎های اکسیژن، شب را به صبح رسانده‎اند. به او و دیگر بیماران، دارویی نداده‎اند و او و دیگران، از درد به خود پیچیده‏اند. حالا او تنها کسی است که از قافله عقب افتاده است و هنوز در انتظار تخت خالی است. حرف پسر که به اینجا می‎رسد، سرفه امانش را می‏برد، سرفه‏های خشک می‏کند. بعد، یک بیماربر، ویلچیر به دست به همراه پرستاری، می‎آیند به دنبال پسر جوان تا او را در بخش بستری کنند؛ یکی از تخت‎ها خالی شده است و او حالا‌می‎تواند در بخش، درمان شود. پسر بی‏رمق و با نفس تنگ، می‏گوید:‌ «پا قدمتان خوب بود خانم؛ تخت بالاخره خالی شد.» لبخند کمرنگ می‏نشیند، روی لبش. یک ماشین ون، با جیغ بلندی، جلوی نیمکت‎ها ترمز می‎کند، پیرزنی را ماسک به صورت زده، با سرفه‏های خشن، از خودروی ون بیرون می‎آورند و می‎نشانند روی نیمکت چوبی. پیرزن سخت نفس می‌کشد، یک کپسول اکسیژن باز می‏کنند و ماسک را می‎گذارند روی صورتش. پیرزن اول، نامنظم و بعد، آرام نفس می‏کشد، برق به چشمان پیرزن برمی‏گردد. جای خالی پسر جوان، خیلی زود پر می‎شود.
 مسؤول نگهبانی بیمارستان می‎گوید تعداد مراجعه بیماران کرونایی، هر روز بیشتر می‎شود، حالا همه چیز به روزهای اول برگشته است. یک پراید، نگه‌می‎دارد جلوی در بیمارستان، راننده مردی را که مدام سرفه می‏کند، نشان می‏دهد، نگهبان، مانع جلوی در را بالا می‎دهد، سر تکان می‏دهد و زیرلب می‏گوید:‌‌ «یک بیمار دیگر.» یک مرد جوان دست تکان می‏دهد برای نگهبان و می‏گوید:‌‌ «من هم مثبت شدم. باید بروم خانه...» نگهبان می‎خندد و می‎گوید:‌ «دکتر... هم کرونا گرفته است... آمارمان چقدر شد؟» مرد جوان می‎خندد و بعد بدون ماسک، راهش را می‎کشد به درون خیابان، صدای عطسه‎های بلندش، شنیده می‎‏شود.