در تاریخ شنبه ۱۴ فروردین ۱۳۹۵ خبری مبنی بر این‌که عباس کیارستمی از سرطان دستگاه گوارش رنج می‌برد منتشر شد. او بعد از چند عمل جراحی برای ادامه درمان با هزینه تهیه‌کننده فیلم آخرش که ساخته نشد، راهی فرانسه شد اما پس از چند روز به علت لخته شدن خون، سکته مغزی کرد و در پاریس درگذشت. با مرگ کیارستمی شایعاتی مبنی بر اشتباه پزشکی در این فقره قوت گرفت. تا این‌که با پیگیری هنرمندان دادگاهی برای بررسی ابعاد مختلف این پرونده و ظن «اشتباه پزشکی» برای دکتر احمد میر؛ پزشک معالج مرحوم کیارستمی تشکیل شد و بر همین اساس، مقرر شد سه سال گواهی عدم سوء پیشینه برای این پزشک صادر نشود و به همین علت نمی‌تواند مسؤولیت‌هایی مانند بخش فنی مراکز درمانی را برعهده بگیرد یا موسس مرکز درمانی باشد. حکم نهایی دادگاه «قصور پزشکی» در این مورد بود.
اما مسأله اشتباه پزشکی برای اهالی فرهنگ و هنر موضوع تازه‌ای نیست. ابوالفتح اعتصامی - برادر پروین اعتصامی - در کتاب «معجزه ‌پروین» (به کوشش مجید قدمیاری) مطلبی در باب مرگ خواهرش در عنفوان جوانی گفته‌است که خواندنش خالی از لطف نیست: «طبیب معالج [پروین] علی معین‌الحکماء بود. بر اثر مداوای غلط و سهل‌انگاری و اطمینانات مؤکد او دایر به موفقیت حتمی و قطعی در معالجه (حتی در آخرین روز بیماری) کسانِ بیمار، امیدوار و غافل نشستند و فرصت مداوای صحیح را از دست دادند. در شب فوت، این «طبیب» با وجود استحضار بر وخامت حال بیمار و علی‌رغم مراجعات پی‌درپی کسان وی، به بالین مریض حاضر نشد. «طبیب» مزبور مرض را حصبه اعلام نموده‌بود.» به قول خود پروین: «فرصت گذشته بود و مداوا ثمر نداشت». نمونه‌های قصور پزشکی در سینما و ادبیات را گفتیم، حال سراغ رسانه می‌رویم. محمدرضا رستمی روزنامه‌نگار برجسته در سال 95 در پی یک عمل جراحی از دنیا می‌رود. کمیسیون پزشکی رای به 10 درصد خطای پزشکی می‌دهد اما همسر او، الهه خسروی چیز دیگر می‌گوید: «درمورد همسرم، سردرد ساده‌ای ناگهان به مصیبتی بزرگ تبدیل شد. همسر من براساس تشخیص بیماری ادنوم هیپوفیز در بیمارستان بستری شد. مشورت‌های اولیه با پزشک مبنی بر این بود که تومور ‌خوش‌خیم است و با انجام عملی از طریق بینی، تومور بیرون کشیده می‌شود اما چنین نشد. عمل انجام شد و همسرم به کما رفت؛ نتیجه؟ فوت بر اثر سکته قلبی و مغزی همزمان. بعدها ثابت شد که تشخیص پزشک و عمل او اشتباه بوده است.»