با توجه به تاثیرپذیری اقتصاد ایران و قیمت بسیاری از کالاها و در نتیجه معیشت مردم از نوسانات ارزی به نظر می‌رسد راه‌حل کلان و البته بلندمدت برای کاهش هزینه‌های وارد شده به معیشت شهروندان، پیروی و اجرای الگوی اقتصاد مقاومتی است که تکیه و شاه‌بیت آن نیز تقویت تولید ملی است. راه دوم که می‌توان در میان‌مدت و حتی کوتاه‌مدت آن را دنبال کرد این است که انجام مبادلات با دلار و یورو به حداقل ممکن رسیده و بیشتر به دنبال عقد قراردادهای دو یا چند جانبه با کشورهایی که طرف تجاری ما محسوب می‌شوند، باشیم. وقتی نسخه‌های بانک مرکزی را که برای اقتصاد ایران تجویز کرده است، مورد بررسی قرار می‌دهیم متوجه می‌شویم عمده آنها نسخه‌هایی از جنس سیاست‌های پولی هستند. این در حالی است که امروزه به دلیل حبابی شدن اقتصاد و جولان بخش مجازی اقتصاد بر بخش حقیقی آن، نسخه‌ها و سیاست‌های پولی در اقتصاد ما سازگار نیست. این نسخه‌های ارائه شده در واقع نسخه‌های غربی منسوخ شده‌ای هستند که هیچ تناسبی با شرایط اقتصادی ما ندارند. ما باید به دنبال تجویز نسخه‌هایی باشیم که در جهت تقویت و تحرک بخش حقیقی اقتصاد کاربرد دارد. بخش مجازی امروز در پیشقراول اقتصاد سرمایه‌داری قرار گرفته و جولان می‌دهد. جولانی که موجب گرفتاری اقتصاد در گرداب پولی شده که تنها راه نجات آن تقویت بخش حقیقی اقتصاد است.
چاره اصلی کار این است که بخش حقیقی اقتصاد ایران تقویت شود، چرا با تقویت بخش حقیقی اقتصاد، نیازهای ارزی کشور کاهش خواهد یافت. با کاهش تقاضای ارز در داخل کشور، نقش دلار و یورو در اقتصاد ما ضعیف می‌شود که نکته بسیار مهمی است. اما اگر ما تقاضای ارز را کنترل نکنیم، هر گونه اصلاح یا مداخله دولت به سرانجام نرسیده و نتیجه‌ای نخواهد داد.
تنها راه کنترل تقاضای ارز نیز تقویت تولید داخلی است؛ چرا که وقتی تولید و صادرات ما تقویت شود نیازهای وارداتی‌مان نیز کاهش پیدا می‌کند. طبیعتا با کاهش نیازهای وارداتی نیاز به ارز و تقاضای ارز نیز کاهش خواهد یافت و این موضوع عملا باعث می‌شود نقش ارز رفته‌رفته در اقتصاد ایران کمرنگ‌تر شود. با تضعیف نقش ارز در اقتصاد به مرور زمان می‌توان به صورت برخورد مستقیم، مبادله با دلار و یورو را حذف کرد و از بازی یا تاثیرپذیری دلار و یورو بر اقتصاد رها شد.