بارها پیش آمده كه فقط یك قسمت از یك سریال، بینندگان را سوق داده به این‌كه سریال را تا پایان دنبال كنند و این ویژگی تلویزیون كه می‌تواند مخاطب را به‌دنبال خود بكشاند در خیلی از رسانه‌های دیگر نیست. مخاطب برای فیلم یا تئاتر دیدن باید بلیت بخرد و به سینما یا تئاتر برود و اگر از فیلم یا تئاتر خوشتان نیامد نمی‌تواند كانال عوض كند و به شبكه‌ای دیگر برود. ولی وقتی پای تلویزیون است این امكان برایش فراهم است كه اگر از محتوایی خوشش نیامد، كانال را عوض كند و حتی به سراغ شبكه‌های خارجی برود. هنر مدیران تلویزیون باید این باشد كه نگذارند مخاطب به سمت شبكه‌های خارجی برود.
سریال‌های تلویزیونی در سال‌های اخیر پرتعدادتر شده‌اند ولی درباره این‌كه چند درصد آنها قدرت ماندگاری دارند حرف و حدیث فراوان است.
مدیران تلویزیون از موفقیت در جلب مخاطب می‌گویند و منتقدان از ایرادات و ضعف‌های سریال‌ها ولی واقعیت این است كه بالاخره در نقطه‌ای ایستاده‌ایم كه تلویزیون باید بسیار بیشتر از این كه هست، جلب توجه كند.
البته با مقایسه تلویزیون فعلی با تلویزیون دهه‌های 60 و 70 موافق نیستم و به نظرم هر دوره‌ای را باید با همان زمان خودش سنجید و ارزیابی كرد. در دهه‌های قبل آن‌قدر رسانه كم بود كه یك سریال یا فیلم خارجی حتی وقتی با انبوه سانسور از تلویزیون پخش می‌شد، باز هم مخاطب داشت ولی حالا كلا شرایط عوض شده و نمی‌شود دلخوش بود به این‌كه با فیلم و سریال‌هایی كه نسخه اصلی‌شان به‌راحتی یافت می‌شود مخاطب جلب كرد.
تلویزیون باید تولیدات خود را با ارتقای كیفی بیشتری ادامه دهد، در عین حال فیلم‌ و سریال‌های روز خارجی را هم با دوبله‌ خوب ارائه كند و همین‌طور حواسش باشد كه در چه روزگاری قرار گرفته است.
عصر انفجار اطلاعات، عصری است كه نباید به نگاه تك‌بعدی سر شود، یعنی نباید همین كه كنداكتور را پر كردیم راضی‌مان كند، بلكه باید به توزیع محصولات به‌روز در شبكه‌های مختلف بیندیشیم.
خوشبختانه نظر نیروی انسانی متبحر كم نداریم و جغرافیای گسترده ایران بسیار هنرمند داشته و دارد كه فقط باید یاد بگیریم از این هنرمندان چگونه و در كجا استفاده كنیم. اگر به جایی برسیم كه از هنرمندان واقعی در جایگاه درست خود استفاده كنیم، قطعا اوضاع كیفی تولیدات تلویزیون بسیار بهتر از این خواهد شد.