انسان‌های وارسته بر این عقیده‌اند که دوستی‌هاست که می‌تواند طراوت و پویایی برای انسان به ارمغان آورد.وقتی سلامی از سر مهر نثار کسی می‌کنیم، او را در دام محبت خود می‌اندازیم و بذر نشاط را در دل او می‌کاریم، نقش این لبخند در ذهن او پایدار می‌ماند.اینجاست که نسیم لطف الهی بر سبزه‌زار دل‌ها می‌نشیند و خورشید شادابی و کمال بر قلب‌ها می‌تابد و شب‌های نفرت و کینه‌توزی را به نور حب و دوستی روشن می‌کند. با گسترش دوستی و بخشش، ایوان کسری شکاف شوق برمی‌دارد و نوری به بلندای آفرینش به سوی آسمان بلند می‌شود.
یکی از بزرگان می‌گوید: «بزرگ‌ترین لذت دنیا دوستی، دوست‌داشتن و دوست‌داشته شدن است. کسی که زیادی به دنیا دل ببندد دچار اندوه می‌شود، آرزوهایش به چنگ نمی‌آید و امیدش به سرانجام نمی‌رسد». باید دل به نیکان و وارستگان سپرد و طواف کعبه دل‌ها کرد: «برو طواف خانه دل کن که کعبه از سنگ است/ این را خلیل بنا کرده و آن را خدای خلیل». باید چشمه جوشان محبت و دوستی و بخشش ایجاد کرد. در پهنه دوستی می‌توان زمین و آسمان را آشتی داد. بندگان زور را رها کرد و بندگان زر را مخلص ساخت و راه گم‌کردگان را چراغ هدایت شد.حافظ می‌گوید: «چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است». دوستی و بخشش سینی‌های شقایق بهشتی‌اند. زیستن در جامعه‌ای که بوی دل‌انگیز مهر و دوستی از آن استشمام می‌شود، بالیدن در فضایی است که با معنویت و صداقت عجین شده است.
زندگی فصل‌های مختلفی دارد؛ زمانی برای کاشتن و زمانی برای برداشتن. دوستان خوب باعث می‌شوند کاشته‌ها به برداشت‌های سعادت‌آمیز تبدیل شود. دوست بسان طلوع نور و یک شعر دلنشین است که مهرش آیتی از شبنم بوده و تجسم صبح‌های ستاره‌باران را تداعی می‌کند.دوست، غزلی از آفرینش و طنین گام‌هایش همه بهشت ماست. دوست، عطر تمام گل‌هاست. بخشش نیز موجب کمال انسان و بزرگی او می‌شود و در دل‌ها تخم عشق و محبت می‌کارد. عمر به سرعت باد می‌گذرد، ولی نام‌های نیک و بخشنده در پیشانی تاریخ برای همیشه می‌درخشند.