جعفر پتگر متولد 1299 و درگذشته به تاریخ 28 شهریور 1384، زاده تبریز و از استادان معاصر نقاشی و نگارگری فرش، در ایران بود. از مشهورترین آثار او در نقاشی می‌توان از رفوگر، قالی‌فروشان دوره‌گرد، قهوه‌خانه امیرآباد، مكتب قرآن، خانه نقاش، مرغ‌فروش، از اینجا تا ابدیت و شهریار یاد كرد، كه در موزه هنرهای معاصر تهران نگهداری می‌شوند.
جعفر، هر روز ساعت‌ها روی تخته‌سنگی در گوشه حیاط می‌نشست و غرق در تماشای درختان و پرندگان و جوی آب و هلهله همسایگان می‌شد و از مشاهده این‌همه زیبایی در طبیعت لذت می‌برد. وقتی حیاط خانه خلوت می‌شد، جعفر مدادرنگی‌ها و دفتركاهی كوچكش را به حیاط می‌آورد و نقش‌های ساده‌ای از مناظر باغچه‌ها نقاشی می‌كرد و بعدتر هم پایش باز شد به كارگاه قالیبافی. او 50 سال بعد در نوشته‌ای از آن ایام چنین یاد می‌كند:
«همراه پدر و برادر بزرگم، به كارگاه قالیبافی می‌رفتم. گرچه تلخی اندیشیدن درباره كارگران نوجوان قالیباف، كه مجبور بودند به‌جای تحصیل یا پرداختن به نشاط‌های متناسب سن‌شان، به كار و كسب درآمد بپردازند، از همان ابتدا، روح مرا مجروح و آزرده می‌كرد، ولی جمال نقوش قالی‌ها مرا به كارگاه می‌كشاند و ساعت‌ها با تماشای رنگ‌ها و طرح‌های خیال‌انگیز آنها مات‌ومبهوت می‌ماندم و خودم را مشغول تفرج در باغ مصفایی تصور می‌كردم كه حتی شمیم گل‌های خوشبوی آن را استشمام می‌كردم؛ و نیز صدای دل‌انگیز آب‌ها و نغمه بهشتی پرندگانش را می‌شنیدم؛ و در نظر من، هر قالی نمایش گوشه‌ای از بهشت بود؛ و من از سیر و سیاحت در آن بوستان‌های بی‌خزان، خسته نمی‌شدم.» شهریار (محمدحسین بهجت‌تبریزی) كه با پتگر، همشهری بوده و مشتركات ذوقی و هنری بیشتری نسبت به دیگران داشتند، مدتی با استاد هم‌خانه بودند.  تابلوی خانه نقاش، همین خانه را تصویر كرده است كه در تهران، خیابان ری، كوچه آبشار واقع است. انس و الفت پتگر با شهریار، در حدی بود كه پرتره‌ای از او نقاشی كرده است و گهگاه، همراه شهریار، به منزل ابوالحسن‌خان صبا نیز رفته با ایشان و سایر اهل موسیقی، ملاقات داشتند.