فردای روزی که دوپینگ 9 وزنه‌بردار مثبت اعلام شد، علی مرادی رئیس وقت فدراسیون وزنه‌برداری همراه با یوردان گئورگی ایوانف راهی دومینیکن شدند تا با حضور در محل برگزاری نشست هیات رئیسه فدراسیون جهانی، مشکل به‌وجود آمده را حل کنند. در روزهای بعد 8نفر دیگر هم به جمع مسافران دومینیکن اضافه شدند تا تیمی که فقط حسین رضازاده را در ترکیب خود داشت با کاروانی 11 نفره در سانتادومینگو حاضر باشد. این سفرها با انتقادهای بسیاری از سوی نمایندگان مجلس مواجه و کار به صحن  علنی هم کشیده شد. به دنبال این جنجال‌ها، كیومرث هاشمی،‌ رئیس مركز توسعه‌ ورزش قهرمانی طی نامه‌ای به فدراسیون وزنه‌برداری از مرادی خواست تا هر چه زودتر همراهان تیم به كشور بازگردند. نامه‌ای که البته بی‌اثر بود و این کاروان بلند بالا، طبق برنامه زمان‌بندی شده قبلی، پس از پایان رقابت‌های فوق‌سنگین، سانتادومینگو را به مقصد تهران ترک کرد. هنوز هم خیلی‌ها نمی‌فهمند چرا بعد از آن فاجعه، 10 همراه، یک وزنه‌بردار را برای سفر به دومینیکن همراهی کردند!

مرادی برکنار شد
چهل روز پس از مثبت شدن نمونه دوپینگ 9 وزنه‌بردار ایرانی اتفاقی که همه انتظارش را می‌کشیدند رخ داد و سرانجام بهرام افشارزاده، با حکم محمد علی‌آبادی، رئیس وقت سازمان تربیت‌بدنی به عنوان سرپرست ریاست فدراسیون وزنه‌برداری منصوب و جایگزین علی مرادی شد. در حکمی که روز 11 آبان 85 امضا شد، یک بند مهم هم قید شده بود که حتما در دستور کار رئیس جدید قرار بگیرد؛ «سالم‌سازی محیط و مبارزه جدی با پدیده‌ شوم دوپینگ و قرار دادن شعار ورزش پاك در سرلوحه‌ امور.»


اشک‌های ایوانف
فقط 5 روز تا آغاز هفتاد و پنجمین دوره‌ مسابقات جهانی وزنه‌برداری در سال 2006 باقی مانده بود که خبر محرومیت تیم ایران از حضور در رقابت‌های جهانی آمد؛ درست همان شبی که قرار بود ملی‌پوشان به فرودگاه بروند. ایوانف همان شب بچه‌ها را در یکی از اتاق‌های خوابگاه تیم‌ملی جمع کرد. امید ناییج، یکی از 9‌وزنه‌برداری که نمونه‌اش مثبت شد، درباره آن جلسه می‌گوید: « ایوانف همه را جمع کرد و گفت بچه‌ها مقصر این اتفاق من هستم. او خیلی با ما حرف زد. می‌گفت سر در نمی‌آورم که چرا چنین اتفاقی رخ داده است. او برای اولین‌بار بغض کرد و اشک ریخت. همه گریه می‌کردیم. ما ایوانف را به چشم یک پدر می‌دیدیم که همیشه سخت‌گیر بود و با‌نظم و دیسیپلین. اما آن شب ایوانف شکست. »


۴۰۰ هزار دلار
رقم کمی نیست. 400 هزار دلار جریمه نقدی آن‌هم در سال 1385.  این حکمی بود که از سوی هیات اجرایی فدراسیون جهانی وزنه‌برداری برای فدراسیون ایران صادر شد. محرومیت مادام‌العمر برای گئورگی ایوانف، سرمربی بلغارستانی تیم و محسن داوودی به همراه 8 حکم محرومیت دو ساله برای سایر وزنه‌برداران و البته یک جریمه نقدی سنگین که از بیت‌المال رفت. البته فدراسیون جهانی در ابتدا گفته بود اگر ایران این پول را ندهد از بازی‌های آسیایی 2006 دوحه هم محروم خواهد شد اما بعدها با رایزنی‌های صورت گرفته این پول در چند قسط سالانه پرداخت شد و تسویه کامل آن به دوران ریاست حسین رضازاده، که خودش سال 2006 در اردوی تیم‌ملی حضور داشت، رسید.

اتفاقا سعید آذری، قهرمان اسبق وزنه‌برداری ایران که آن زمان مدیرعامل باشگاه ذوب‌آهن بود، به همین نکته اشاره کرد: «مقصر واقعی كسانی هستند كه اردوی تیم‌ملی وزنه‌برداری را در كلمبیا لغو كردند. اطمینان دارم اگر در آن اردو از وزنه‌برداران آزمایش دوپینگ گرفته می‌شد، آزمایش تمامی آنها منفی می‌شد؛ چرا‌كه ایوانف كارش را بلد بود و بی‌تردید طبق برنامه‌ریزی، می‌توانست تا اردوی كلمبیا ورزشكاران را به شرایط مناسب برساند.»

رضازاده: مردم بدانند قهرمان‌شان سالم است!
خبر دوپینگ 9‌وزنه‌بردار ایرانی مثل بمب اتم، صدا کرد و خیلی زود به گوش همه رسید. پشت بند این خبر یک مصاحبه از حسین رضازاده هم آمد با این تیتر؛ «مردم بدانند قهرمان‌شان سالم است!» او در آن مصاحبه گفت: «من از خودم مطمئن هستم و حتی زمانی كه آزمایش می‌دادم مطمئن بودم داروی غیر‌مجاز مصرف نكرده‌ام.»
با این حال و باگذشت 14‌سال، معمای حسین رضازاده، هنوز هم یکی از چند معمای بی‌پاسخ آن روز سیاه است. آن زمان برخی نفرات همان تیم گفتند حقایقی را می‌گوییم كه ورزش ایران را تكان ‌بدهد. حتی یکی از روزنامه‌ها از قول مهدی عطار‌اشرفی، سرپرست وقت اردوی تیم‌ملی تیتر زد؛ «نمونه دوپینگ حسین رضازاده عوض شده است» که البته خود عطار اشرفی همان زمان با تکذیب این شایعات، آن را یک شیطنت رسانه‌ای خواند و گفت: من هیچ‌گاه نگفته‌ام نمونه‌ دوپینگ رضازاده عوض شده است!



مرگ به انبوه...
از امید ناییج پرسیدیم اگر آن روز به نحوی از اردو خارج می‌شدید یا آزمایش دوپینگ نمی‌دادید چه اتفاقی می‌افتاد. آیا اصلا امکانش بود؟ که پاسخ داد: «اگر خودمان را دور از چشم ماموران وادا نگه می‌داشتیم این امکان وجود داشت که از اردو اخراج شویم. آن زمان شاهین نصیری‌نیا یک زانتیا داشت و من حتی به شاهین گفتم بیا با چند نفر از بچه‌ها از اردو خارج شویم. اما چون نمی‌دانستیم چه اتفاقی قرار است در ساعات آینده بیفتد، همه‌‌اش به این فکر می‌کردیم که اگر از اردو برویم و فدراسیون به نحوی مساله حضور ماموران وادا را حل کند، آن وقت این ماییم که به دلیل ترک اردو اخراج می‌شویم. ایوانف با توجه به این‌که می‌خواست شرایط بدنی ملی‌پوشان را با ساعت دومینیکن تنظیم کند، تمرین صبحگاهی را تعطیل کرده و برای ما یک جلسه تمرین در ساعت 12‌شب تا بامداد گذاشته بود. برنامه این بود که نیمه‌شب بخوابیم. صبح برای صبحانه بیدار شویم و دوباره استراحت کنیم تا برای تمرین بعدازظهر و شب آماده شویم. آن روز صبح همه رفتیم سالن غذاخوری، صبحانه خوردیم و برگشتیم به اتاق‌هایمان. من می‌خواستم بخوابم که صدای ماموران وادا را از پنجره شنیدم. آنها سعید علی‌حسینی را در رستوران دیده بودند و داشتند با او صحبت می‌کردند. بعد هم برخواه رفت تا ببیند داستان از چه قرار است. کم‌کم همه متوجه حضور ماموران وادا شدند. ایوانف یک به یک می‌آمد و در اتاق‌ها را می‌زد. من که در را باز کردم گفت بیا برای آزمایش. گفتم؛ «مستر ایوانف من می‌توانم آزمایشم را عوض کنم. اجازه می‌دهی؟» که ایوانف در جواب گفت؛ «اگر می‌توانی این کار را بکن.» این را که شنیدم ترس تمام وجودم را گرفت و متوجه شدم قضیه جدی است. همانجا به پدرم زنگ زدم تا برایم کاری بکند. گفتم ماجرا این است و ماموران وادا سرزده آمده‌اند اردوی تیم‌ملی. پدرم پرسید؛ «فقط از تو می‌خواهند آزمایش بگیرند؟» گفتم «نه! از همه» جمله پدر خدابیامرزم را تا همیشه به خاطر دارم. او به من گفت: «پسر جان مرگ دسته‌جمعی عروسیه! اگر از همه قرار است آزمایش بگیرند، تو هم برو و آزمایشت را بده.»