تفاوت بین فوتبال ایران و فوتبال حرفه‌ای همین است که در دیدار استقلال ایران و الهلال عربستان دیدیم. استقلال مقابل الهلال شکست خورد و ما باز هم این تفاوت را احساس کردیم و افسوس خوردیم. الهلال عربستان تیمی است که هزینه کرده و بازیکنان بزرگی را به خدمت گرفته است. برخی از آنها درجه یک و واقعا عالی هستند.
در نقطه مقابل استقلال تیمی است با بازیکنانی که برخی از آنها دو یا سه جلسه با تیم تمرین کرده‌اند. برخی از آنها کیفیت لازم را هم ندارند. همین تفاوت‌هاست که نشان می دهد چرا ما حرفه‌ای نشده‌ایم اما تیمی از عربستان اینگونه حرفه‌ای است.
با این اوصاف باید بگویم استقلال بد بازی نکرد و البته چند موقعیت را هم از دست داد. اگر موقعیت‌یابی بازیکنان استقلال بهتر بود شاید نتیجه دیگری رقم می خورد.
عامل دیگری که به حذف استقلال منتج شد اختلاف بین کادر فنی این تیم و مدیریت باشگاه بود. فرهاد مجیدی از طرفی دیگر نتوانست بازیکنانی را که مد‌نظر داشت جذب کند. مشکل بسیار بزرگ دیگر جدایی بازیکنان بسیار خوبی نظیر مهدی قائدی، شیخ دیاباته یا فرشید اسماعیلی بود که هر کدام وزنه‌ای محسوب می‌شدند. وقتی چنین بازیکنانی بروند و جانشین مناسبی وجود نداشته باشد مشخص است که استقلال وارد چه چالشی می‌شود. به هر حال شرایطی برای استقلال به وجود آمده که همه چیز را برای این تیم قابل پیش‌بینی می‌کند.
اعتقاد دارم که اگر استقلال در تعویض‌ها بهتر عمل می‌کرد بازنده نمی‌شد. این تیم باید احساسی بودن را کنار بگذارد. این «احساسی بودن» به خصوص از دقیقه 60 به بعد خودش را نشان داد.
مشکل دیگر کار ارسال‌های مستقیم از سوی بازیکنان استقلال بود. ارسال مستقیم به چه کار آبی‌ها می‌آید؟ آنها باید از جناحین ارسال می‌کردند. همه این مسائل و این مشکلات دست به دست هم داد تا استقلال مثل همه سال‌های گذشته جامی در آسیا نگیرد. در واقع ما در این فصل هیچ جامی نگرفتیم. با این شرایط فکر می‌کنم فصل آینده هم چنین اوضاعی داشته باشیم و باز هم دست استقلال خالی بماند، چه در لیگ‌برتر، چه در جام‌حذفی و چه در لیگ قهرمانان آسیا. تنها چاره کار برای بهبود اوضاع این است که مدیریت حداقل به کادر فنی در زمینه جذب چند بازیکن خوب کمک کند در غیراین صورت در رابطه با استقلال همه چیز قابل پیش‌بینی به نظر می‌رسد.