صندوق توسعه صنایع‌دستی و فرش دستباف و احیا و بهره‌برداری از اماکن تاریخی چهار ماه است که حقوق کارمندان خود را پرداخت نکرده است.
نیازی به گفتن نیست که بدون حقوق ماندن یک کارمند با اجاره خانه، خوردوخوراک، هزینه‌های تحصیل فرزندان، بیماری، حمل‌ونقل و... آن‌هم چهار ماه یعنی چه؟! چرا هیچ‌کس برای این کارکنان بخت‌برگشته کاری انجام نمی‌دهد، آن‌هم درحالی‌که 42بنای دیگر به‌تازگی برای واگذاری به مزایده گذاشته‌شده است.
این حکایت امروز و این دوره صندوقی که ۱۶سال است شکل‌گرفته، نیست؛ صندوقی که از حدود ۷۷۰ بنای تاریخی در اختیار (بنا به گفته مدیرعامل ۷۵۴) فقط حدود ۱۵۰بنا را در طول ۱۶سال به بخش خصوصی واگذار کرده که از این تعداد فقط۴۰ بنا به بهره‌برداری رسیده و نکته تاسف‌بار تر این‌که از این تعداد هم‌دست کم پرونده حقوقی ۱۴مورد همچنان باز است. زمانی قرار بود صندوق، بناها را احیا و واگذار و از پول آنها بناهای در حال تخریب را خریداری و مرمت و احیا کند و این چرخه گسترش یابد. این اتفاق که نیفتاد هیچ، این پرسش هم مطرح شد که چرا باید یک بنای تاریخی را اداره کل میراث استان بخرد و گاهی حتی مرمت کند اما استفاده از آن شامل بخش خصوصی و سود حاصل از آن عاید صندوق شود؟ بعد هم مگر قرار نبوده منافعی از این واگذاری‌ها بابت پژوهش و... به استان‌ها پرداخت شود؟
آیا صندوق چنین کرده؟ پاسخ خیر است،چراکه صندوق در خرج یومیه خود مانده، چون به دلایل متعدد یا واگذاری صورت نگرفته یا اگر گرفته به مشکل برخورده یا هزینه مرمت بنا از هزینه تعیین‌شده بیشتر بوده و مالک حاضر به پرداخت اجاره‌بها نیست یا سندها ایراد دارد. به این فهرست مصیبت کرونا و خالی بودن دست سرمایه‌گذار را هم باید اضافه کرد. درنهایت آنچه اکنون از اجاره‌بهای املاک فارغ از حواشی مزایده و مرمت و تعریف نفایس و دادگاه به‌دست می‌آید، باید هزینه 60-50کارمند این مجموعه شود و چیزی باقی نمی‌ماند. ماحصل شوی ۱۵ساله صندوق فقط واگذاری ۴۰بناست که از آن‌هم ۱۴بنا پرونده حقوقی دارد. حالا این پرسش مهم مطرح است که چرا صندوق را منحل و کارمندان آن را روانه سایر قسمت‌ها نمی‌کنیم؟ مگر چند بنای تاریخی با سند وزارتخانه برای واگذاری وجود دارد و تا چند سال دیگر می‌توان به این داستان ادامه داد؟