به حسینی می‌گویم، حدود 20سال قبل که طالبان به افغانستان مسلط شد روزی در سرمای زمستان زنده‌یاد عزت‌ا... انتظامی به بازار بزرگ تهران رفت و برای کودکان افغانستانی کمک جمع‌آوری کرد، امسال اما کسی چنین حرکتی انجام نداد و همه حمایت‌ها در شبکه‌های اجتماعی رخ داد و آن‌هم کم‌کم به حاشیه رفت. می‌گوید: آن سال من هفت‌هشت ساله بودم و به‌خوبی به یاد دارم این حرکت آقای انتظامی چقدر موثر بود. بازیگری در آن قد و قواره به میدان آمد و اعتبارش را وسط گذاشت و کمک‌های زیادی جمع‌آوری کرد. هم خودش و هم دیگرانی که به او اقتدا کرده بودند. اما راستش را بخواهید امسال هنوز هنرمندان و شخصیت‌های بانفوذ ایرانی به شکل عملیاتی به میدان نیامده‌اند. هیچ‌کس مرام آقای انتظامی را تکرار نکرد.
مردم افغانستان به‌خصوص کودکان و زنان به‌شدت به کمک و یاری نیازمندند. این واقعیتی است که باید گفته شود. اگر قرار است صدای مردم افغانستان باشیم باید بگوییم آنها نیازمند یاری هستند. چهره‌های معروف افغانستان نیز تاکنون کاری نکردند به قول الیاس علوی، شاعر افغانستانی «ما می‌میریم تا عکاسان جایزه بگیرند.» سلبریتی‌هایی که در افغانستان بودند از ترس در همان روزهای اول افغانستان را ترک کردند و به خانه‌های امن خود در خارج رفتند و زندگی را از سر گرفتند. فیلمسازش فیلم خواهد ساخت، از خشونتی که رایج است در افغانستان جایزه هم خواهد گرفت اما همه اینها پله و نردبان است که خودش بالا برود و  هیچ منفعتی برای مردم افغانستان ندارد حتی صدای این مردم هم نیست. وقتی فیلمساز جایزه می‌گیرد، دنیا او و جایزه‌اش را می‌بیند نه مردم افغانستان را. حتی وقتی من شعری درباره آنها می‌گویم اول من دیده می‌شوم. مردم ما باز هم تنهایند و بی‌کس. ترس و وحشت با آنها همذات شده و گویا قرار نیست ترکشان کند.