گفت‌‌وگو با حسین توکلی، سرمربی تیم‌ملی پارا وزنه‌برداری
سفر به پاریس از مسیر تفلیس
قهرمان‌ها زبان یکدیگر را خوب می‌دانند. حرف‌ها و دردهای مشترکی دارند. اصلا یک‌جورهایی می‌شود گفت که اعضای یک خانواده‌اند. نمونه‌اش همین حسین توکلی که سال ٢٠٠٠ بر سکوی قهرمانی پرید و وزنه‌برداری ایران را بعد از ٣٢ سال، صاحب دومین نشان طلای المپیک کرد. او بعدها تجربیاتش را به تیم ملی نوجوانان این رشته انتقال داد و با آن‌ها هم در جهان، مربیِ قهرمان شد و بعدتر تیم ملی وزنه‌برداری جوانان را در کلمبیا روی سکوی سومی دنیا برد و... حتی اگر ١٩ سال از آن پرواز بلند قهرمانی در سیدنی گذشته باشد، یکی شبیه او که عرق ریخته و راه را از بیراهه شناخته، می‌تواند با همین زبان مشترک در پارا وزنه‌برداری دست روح‌ا... و حامد و خیلی‌های دیگر را در نورسلطان بگیرد. روح‌ا... رستمی، راه خودش را دقیقا از همان‌جا با آن فریاد پیدا کرد و از طلای قزاقستان به قهرمانی پارالمپیک توکیو رسید. حامد صلحی‌پور هم با وجود دو دوره ناکامی در لندن و ریو، روی سکوی قهرمان جهان قزاقستان رفت تا بالاخره با یک مدال نقره توکیو، گرچه دور و دیر، نشان پارالمپیک را به کارنامه خودش اضافه کند. حسین توکلی برای نخستین بار سال ١٣٩٧ مسؤولیت تیم‌ملی پارا وزنه‌برداری را بر عهده گرفت و در رقابتهای قهرمانی جهان ٢٠١٩ قزاقستان، همراه این تیم بر سکوی نخست مردان ایستاد. با این وجود و ثبت عملکرد و رکوردهای قابل قبول مدتی بعد، هدایت پارا‌وزنه‌برداران برای بازی‌های توکیو به مربیانی سپرده شد که در سال‌های گذشته تجربه پارالمپیکی داشتند اما ظاهرا این تصمیم منجر به نتایج مورد انتظار فدراسیون ورزش‌های جانبازان و معلولان و کمیته ملی پارالمپیک واقع نشد. حالا این دومین باری‌است که توکلی به دعوت خانواده پارا وزنه‌برداری پاسخ مثبت داده و پنجشنبه (امروز) همراه تیم‌ملی کشورمان راهی گرجستان می‌شود. در آستانه برگزاری مسابقات قهرمانی جهان ٢٠٢١ تفلیس، آقای سرمربی به پرسش‌های جام‌جم پاسخ می‌دهد.
در ورزش حرفه‌ای این رفتن و آمدن‌ها پیش می‌آید.
آیا تصوری از بازگشت به پارا وزنه‌برداری داشتید؟
وقتی کاری به من سپرده می‌شود، صرفا به انجام صحیح آن فکر می‌کنم. البته تا زمانی که حضور دارم و بعد از آن برای من کاملا تمام می‌شود. وزنه‌برداری یا پارا وزنه‌برداری فرقی ندارد. حتی بعد از توکیو هم وقتی بابک محمدی، دبیر انجمن، برای بازدید از اردوی رکوردگیری دعوتم کرد، برنامه خاصی برای بازگشت نداشتم.
با این اوصاف چطور پیشنهاد همکاری دوباره را پذیرفتید؟
خب شرایطی مطرح شد که به نظرم فضا متفاوت آمد.
چه شرایطی؟
هم به فدراسیون ورزش‌های جانبازان و معلولین و هم کمیته ملی پارالمپیک انتظارات و نیازها را گفته‌ام. با آقای خسروی‌وفا هم صحبت کردیم. به هر حال افق پیش رو پاریس ٢٠٢۴ است.
حالا همزمان، حسین رضازاده رئیس انجمن پاراوزنه‌برداری و حسین توکلی سرمربی تیم است.
همان‌طور که گفتم تمرکز روی پارالمپیک پاریس است. حالا هم که دوباره آمده‌ام صرفا به اولویت هدایت تیم، شناسایی استعدادها و مسائل فنی فکر می‌کنم. برای رسیدن به این اهداف قطعا قرار بر همکاری‌است.
این دومین مسابقات قهرمانی جهان است که شما هدایت تیم‌ملی پارا وزنه‌برداری ایران را بر عهده دارید. ظاهرا این دوره ۵ ورزشکار به ترکیب اعزامی اضافه شده.
بله. این دوره ١۴ وزنه‌بردار به مسابقات می‌بریم. در واقع ۴ پارالمپین توکیو و ١٠ ورزشکار در رده‌های بزرگسالان و جوانان.
این تیم، چقدر به آن تیم قهرمان نورسلطان در سال ٢٠١٩ شباهت دارد؟
از نظر من تنها شباهتی که وجود دارد نام این ملی‌پوشان است؛ روح‌ا... رستمی، امیر جعفری، حامد صلحی‌پور، سامان رضی، علی‌اکبر غریب‌‌شاهی و نادر مرادی و هر ۴ ورزشکار پارالمپیکی که در این مدت دیده‌ام، نیاز به ریکاوری جسمی و روحی دارند.
پس باید در مورد شرایط متفاوت تیم ٢٠٢١ صحبت کنیم.
بله تفاوت‌ها بیشتر است و مسأله اصلی، زمان بسیار کوتاهی است که این ١۴ نفر برای آماده‌سازی داشته‌اند. سه اردوی آمادگی برای گرجستان برگزار شده و من از اردوی دوم به تیم پیوسته‌ام. در واقع مدت زیادی هم از تشکیل این ترکیب جدید نگذشته بود که با تغییر کادر فنی هم روبه‌رو شدند. من به شرایطی که ورزشکاران در توکیو داشته‌اند کاری ندارم اما همان‌طـور که اشاره کردم پارالمپیکی‌ها به غیر از برخی موارد مصدومیت، دچار خستگی و مسائلی هستند که آمادگی روانی کامل را هنوز به دست نیاورده‌اند.
بحث آمادگی روانی هم که از پیش‌نیازهای همیشگی مورد توجه شماست.
دقیقا. گرچه کار ما با پولاد سرد است اما بخش غیرقابل انکاری از وجود ورزشکاران ایرانی، احساسات و عواطف آن‌هاست. من هم به عنوان ورزشکار در این سالن‌ها بزرگ شدم. مصائب زندگی در اردوهای بلندمدت، بیم‌ها و امیدهای رسیدن به تیم ملی، ماندن و قهرمانی را درك می‌كنم. به همین دلیل حفظ روحیه در تقویت اعتماد به نفس قهرمان‌ها حرف اول را می‌زند. نمونه‌اش همین المپیکی‌ها و پارالمپیکی‌ها؛ اغلب پیش از اعزام نهایی، رکوردهای بالایی در تمرینات و مسابقات تدارکاتی می‌زنند، اما در میدان اصلی بسیار پایین‌تر از انتظار عمل می‌کنند. بعد هم برخی در تحلیل‌ها به فرافکنی پناه می‌برند یا صرفاً به بیان فشار مسابقه بسنده می‌کنند. در حالی‌که مدیریت بار روانی و غلبه بر این فشارها، از مدت‌ها قبل باید آغاز شود و تا خود مسابقه و بعد از آن هم ادامه دارد. همین‌هاست که حالا عرض می‌کنم، یک ماه و نیم، برای رویداد بزرگی مثل قهرمانی جهان تفلیس، یعنی زمان صفر.
با در نظر گرفتن این موضوع، شرایط مدال‌آوران پارالمپیک و تیم جدیدی که هنوز با آن در مرحله آشنایی هستید، هدف اصلی از حضور در گرجستان چیست؟
هدف اصلی در واقع، خود حضور است. گرجستان یکی از درگاه‌های ضروری پارالمپیک پاریس است. ملی‌پوشانی که از توکیو آمده‌اند، فرصتی برای استراحت و ریکاوری روانی نداشتند. ما حداقل می‌بایست چند اردوی دیگر در کنار هم باشیم تا بچه‌ها به سطح اصلی خودشان بازگردند اما برای شرکت در این رقابتها الزام وجود دارد. این‌بار ترکیبی داریم از پارالمپین‌ها با خستگی و مصدومیت نسبی، جوانان جویای نام و نیز دیگر بزرگسالانی که بنا به دلایل مختلف، پشت درهای تیم ملی و برخی اعزام‌ها مانده‌اند. به هر حال، با نگاه بلندمدت، باید بدانیم تا سال ٢٠٢۴ چه تعداد نفراتی را می‌توانیم داشته باشیم. قطعا تا یک سال آینده، تعدادی از افراد رشد خواهند کرد، بنابراین در مورد مجوز حضور در رویدادهای بعدی نگرانی نداریم. بعد از مسابقات تفلیس فرصت بهتری برای ارزیابی و پرورش ملی‌پوشان داریم. با این وجود، کادر فنی و انجمن، تلاش خود را در گرجستان می‌کنند و البته ورزشکاران پارا وزنه‌برداری هم همیشه اراده‌‌ای قوی برای عبور از دشواری‌ها دارند.
(80 کیلوگرم) در رده جوانان، علیرضا ایزدی (56 کیلوگرم)، سید یوسف یوسفی و محسن بختیار (59 کیلوگرم)، امیر جعفری و علی سیفی (65 کیلوگرم)، نادر مرادی (72 کیلوگرم)، روح‌الله رستمی (80 کیلوگرم)، حامد صلحی‌پور (97 کیلوگرم)، سامان رضی و علی‌اکبر غریب شی (107 کیلوگرم)، مهدی صیادی و احمد امین‌زاده (107+ کیلوگرم).
