فکر می‌کنم دلم لک زده بود برای همین چند روز شادی سطحی و دم دستی و تاریخ مصرف‌دار که بزند زیر گوش حال بد این۸ ماه.فرو رفته‌ام در خودم و هیمن‌طور که چانه‌ام روی زانوهایم است یک هیات از طرفداران یکی از تیم‌های آمریکای جنوبی درست می‌ایستند رو‌به‌رویم.سر بلند می‌کنم.اسپانیایی صحبت می‌کنند و به خیالم مکزیکی می‌آیند و احتمالا بعد از یک هفته پرسه در خیابان‌های قطر در تفکیک کشورهای مختلف آمریکایی استاد شده‌ام.درست حدس زده‌ام.مکزیکی‌اند.چشم دولت‌شان را دور دیده‌اند.روی دوش‌شان پرچم فلسطین است و شعارهای ضد آمریکایی، اسرائیلی می‌دهند.توی دلم می‌گویم عجب مسلمان‌هایی هستند این مکزیکی‌ها.عرصه دیده‌شدن ورزش را کرده‌اند بستر دیده شدن واعتراضات حقوق بشری سیاسی؛آن هم علیه پوست کلفت‌ترین قدرت های جهان که همه دنیا سفت پشت شانند.توی دلم می‌گویم عجب مسلمان‌هایی هستند این مکزیکی‌ها.نوت گوشی را باز می‌کنم و تیتر می‌زنم اتفاقات فرامتن جام‌جهانی۲۰۲۲ ولی پشیمان می‌شوم.فرامتن یعنی متن فوتبال است و این اتفاقات بیرون استادیوم حواشی و دورچینش اما من عقیده‌ام فرق می‌کند.ناشیانه تیتر می‌زنم حاشیه‌ای به نام فوتبال و می‌نشینم همان کف خیابان به روایت کردن مکزیکی‌های باحال در قلب پس کوچه‌های دوحه.کی به کی است، بگذار فکر کنم به جای نشستن روی صندلی طبقه دوم روزنامه، هوای گرم قطر نفسم را بریده است.آدمیزاد است دیگر.گاهی دلش لک می‌زند، می‌گیرد، مچاله می‌شود برای اتفاقاتی که هیچ‌وقت تجربه‌اش نکرده.برای دیدن مسلمانی مکزیکی‌ها وسط چراغانی دوحه.

زهرا قربانی - دبیر نوجوانه