برزیل کره‌جنوبی را شکست داد و به مرحله یک چهارم نهایی جام‌جهانی رسید. ریچارلیسون فاش کرد: «ما 10رقص مختلف داریم و برای هر گل یکی از آنها را اجرا خواهیم کرد. در بازی با کره انتظار می‌رفت ما شاهد هر 10رقص باشیم اما تا دقیقه 36چهار نمایش از بازیکنان برزیل بعد از گل دیدیم و تا پایان بازی همین 4 گل حفظ شد.»
پس از سوت پایان، برزیلی‌ها بنری را در دست گرفتند که صحنه‌ شادی پس از گل پله در جام‌جهانی 1970 روی آن نقش بسته بود. پله خطاب به آخرین نسلی که آن پیراهن زرد را پوشیده، گفت: «می دانم که شما هم همین رویا را دارید.»
پس از شکست مقابل کامرون، نه تنها کل تیم بلکه بیشتر از همه پله به این برد نیاز داشت. اسطوره‌ای که به دلیل سرطان روده بزرگ در بیمارستان بستری است و پزشکان از ادامه درمان او نا‌امید شده‌اند.
روز یکشنبه، سزار سامپایو، کمک مربی، برزیل از همه خواست برای پله دعا کنند. تیم تمام ارادتش را به پله نشان داد. نه به این دلیل که برنده شدند یا چهار گل زدند، بلکه به این دلیل که همه با هم شادی‌کردند. حتی تیته هم به آنها ملحق شد. 
چیزی که مشخص است این که فوتبال برای برزیلی‌ها فراتر از یک ورزش است، فوتبال برای برزیل یعنی زندگی، کنت ولستنهولم، مفسر فوتبال، در مورد فوتبال برزیلی‌ها می‌گوید: «فوتبال برای آنها مانند صحنه نمایشی است که به ترتیب یکی یکی وارد می‌شوند و بازیکنان نمایش خود را اجرا می‌کنند.»
زمانی که وینیسیوس به راحتی توپ را به لوکاس پاکتا رساند یا وقتی نیمار با تکنیک فوق‌العاده‌اش سه نفر را جای گذاشت که البته یکی از آنها داور بود! و وقتی ریچارلیسون با خونسردی پاس سوم تیاگو سیلوا را کامل کرد همه و همه نمایش نابغه‌های سلسائو در عرصه جهانی بود، برزیلی‌ها مثل آب خوردن بازی می‌کنند. آنها دریبل می‌زنند، پاس می‌دهند و شادی می‌کنند انگار نه انگار که چشم یک سیاره به پاهای آنهاست! 
دنی آلوز در مصاحبه بعد از بازی گفت:«مردم از من می‌پرسند چرا من هنوز در 39 سالگی بازی می‌کنم. چون من عاشق این بازی هستم و آن را دوست دارم!» 
بعد از برزیل سال 82 همه نگران بودند که دیگر کسی در این تیم تکنیک نابی برای دریبل زدن حریفان نداشته باشد، اما هر نسل نشان می‌دهد تکنیک و دریبل در دی ان ای و فطرت هر کسی است که در این کشور به دنیا آمده و در خونش جاریست!