فوتبال بازی بی‌رحمی است. وقتی می‌خواهد اذیت کند، بد اذیت می‌کند. برایش آدم‌ها هم فرقی ندارند، برایش مهم نیست که کریستیانو رونالدو باشد یا نیمار یا هر کس دیگر، بعضی وقت‌ها بنا بر این است که همه چیز بد باشد و یکی از آن بالا پایین بیاید؛ مثل فواره‌ای که روزگاری در اوج بود.
رونالدوی بزرگ، جام‌جهانی را با منفور شدن میان هواداران منچستر‌یونایتد شروع کرد. بازیکنی که اسطوره این باشگاه محسوب می‌شد و حتی وقتی به این تیم گل می‌زد، کسی در اولدترافورد ناراحت نمی‌شد به یکباره و با یک مصاحبه کاری کرد که همان هواداران می‌گفتند: «برو، در را هم پشت سرت ببند». 
در طول جام‌جهانی هم که نظر‌سنجی‌ها نشان می‌دهد، هواداران تیم ملی پرتغال هم از این‌که او را در ترکیب تیم‌شان ببینند خیلی خوشحال نمی‌شوند و ترجیح می‌دهند که میانگین سنی تیم خود را کمی پایین‌تر ببینند، البته نه با کنار گذاشتن په‌په از ترکیب. انگار نه انگار این همان کریستیانو رونالدو است، مردی که یک عمر نماد و افتخار فوتبال‌شان بود و هر چه خوشحالی فوتبالی در این سال‌ها داشتند به او پل می‌زد.
حالا کریستیانو رونالدو در طبقه هفتم جهنم است. اصلا مهم نیست که همراه زندگی‌اش یا خواهرش علیه سرمربی پرتغال چه می‌نویسند. مسأله این است، یک اسطوره دیگر هم به آنجا رسید که از آن گریزی نیست، با شناسنامه‌ها یا هر چیز دیگری که پرتغالی‌ها دارند، نمی‌توان جنگید. تاریخ تولد یک واقعیت ثبت شده است و هر کس با هر میزان از استعداد یا پشتکاری، روزی به جایی می‌رسد که باید باور کنند، دیگرانی هستند که بالاتر از آنها می‌پرند. هر بازیکنی بالاخره به اینجا می‌رسد که می‌بیند خطوط هوایی او دیگر سوخت لازم را برای پرواز ندارد. طبیعت شوخی ندارد؛ او حتی از فوتبال هم بی‌رحم‌تر است.
در جام‌جهانی 2022 اشک و گریه کم ندیدیم، ستاره‌های بی‌شماری بودند که با دو انگشت سعی داشتند قطرات سرازیر از دو چشم خود را کنترل کنند تا به گریه منتهی نشود اما یکی از تلخ‌ترین این اشک‌ها، گریه‌های کریستیانو رونالدو بود؛ وقتی از میان راهروهای ورزشگاه می‌رفت تا در غم بنشیند. این آخرین فرصت یک جنگجوی شکست خورده بود؛ یک جنگجوی پر افتخار که وقتی گریه می‌کرد، هیچ‌کس خنده‌اش نمی‌گرفت!

آمارهای کریس در جام جهانی