نسخه Pdf

دوست داشتنی

دوست داشتنی

من به رابطه واژه‌ها با معنی‌شان خیلی فکر می‌کنم. مثلا «سخت» خودش یک جوری تلفظ می‌شود که سختی را همراهش دارد. دقیقا بر عکس «ساده» و «آسان» که مثل معنی خودشان هستند. حتی گاهی احساس می‌کنم آدم‌ها شبیه اسم‌شان هستند.

اما برخی کلمات هستند که معانی زیادی، به محض شنیدن‌شان به ذهن‌مان خطور می‌کند. یکی از این کلمه‌های چندجانبه «مادر» است. انگار با شنیدن این کلمه، همه ذهن روی ورود همه بدی‌ها قفل می‌شود و هر چه واژه زیبا و دوست داشتنی است می‌ریزد توی سر آدم. خوبی، مهربانی، دلسوزی، ایثار، پشتیبانی و... .
مناجات شعبانیه از آن دعاهای عجیب و غریب و در یک کلمه بگویم عاشقانه است که جان می‌دهد برای خلوت کردن با خدا. یکی از عبارت‌های عجیب این دعا، از بیان حضرت امیرعلیه السلام خطاب به خدا، این است:« فَقَدْ هَرَبْتُ إلَیْکَ وَ وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیکَ». ترجمه ساده‌اش این است: «من به سوى تو گریختم و بین دست‌های تو و پیش رویت ایستادم».
داشتم دنبال معنی هربت می‌گشتم. خواستم بفهمم مگر می‌شود به سمت کسی که داری از او طلب بخشش می‌کنی بگریزی؟ تنها توصیف زیبایی که شنیدم رابطه ای بود که همه ما در بچگی با مادرانمان تجربه کرده‌ایم. خودتان را اگر یادتان نیست، شاید بچه‌ای را دیده باشید که مادرش دعوایش کرده، ولی او از بی پناهی، در حال گریه به آغوش خود مادر می‌برد. این دقیقا همان حالی است که علی‌علیه‌السلام بیان کرده است. آغوش خدا هم مثل مادر بلکه صدها برابر مهربان‌تر، به روی بنده‌اش باز است که حتی از ترس خودش، به خودش پناه ببرد. این روزها که متعلق است به مادرها، به این مفهوم بیشتر از قبل فکر می‌کنم. به اینکه مگر می‌شد این مورد را جز در آغوش گرم مادر پیدا کرد؟ حتما شما هم مثل من معتقدید که نه. پس لااقل این روزها بیشتر از همیشه حواسمان به مادرانی باشد که ته ته محبت‌اند و دوست داشتنی‌ترین موجودات عالم. 

حسین شکیب‌راد، سردبیر نوجوانه